Οι εσπευσμένες ανακοινώσεις του κ. Μητσοτάκη, για τη διάθεση μικρού τμήματος του υπερπλεονάσματος των δημόσιων εσόδων για τη δήθεν ανακούφιση των ευάλωτων, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για την πολιτική που εφαρμόζει και θα συνεχίσει να εφαρμόζει.

Ο κ. Μητσοτάκης παραδέχτηκε ότι ξεπεράστηκε κάθε προηγούμενο στη φοροεπιδρομή που υλοποιεί, η οποία δημιούργησε ένα θηριώδες πλεόνασμα 11,5 δισεκατομμυρίων.

Πρόκειται για χρήματα, τα οποία προήλθαν από την υπερφορολόγηση της κοινωνίας, των νοικοκυριών, των ανθρώπων της εργασίας, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων.

...Δεν χρειάζονται γενικά μειώσεις φόρων –και τί θα γίνει, άλλωστε, με το κοινωνικό κράτος, τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης και τόσες άλλες ανάγκες; Ριζικές αλλαγές χρειάζονται, για να πάψει το καθ’ ημάς φορολογικό σύστημα να είναι το πιο ευνοϊκό για τον πλούτο σε όλον τον ΟΟΣΑ, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, της ανάπτυξης και της δημοκρατίας.

…Ας σκεφτούμε και την προοπτική για την πρόοδο της χώρας, αν μετά τα αδιέξοδα των πρώτων εκλογών ο Κυρ. Μητσοτάκης προκηρύξει και δεύτερες και απειλεί και…τρίτες, έως ότου κατακτήσει την αυτοδυναμία.

Οι προοδευτικές δυνάμεις θα συνεχίσουν τους σημερινούς δισταγμούς, τις αρνήσεις συμπόρευσης και …τις περίεργες αριθμητικές πράξεις;

Θα μένουν αδιάφορες;

Διάχυτη είναι η πεποίθηση ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Τα ποσοστά των αρνητικών κρίσεων για το κυβερνητικό έργο είναι ασυνήθιστα υψηλά, επί ασυνήθιστα μακρύ χρονικό διάστημα. Οι δημοσκοπήσεις σταθερά δείχνουν ότι μόνο 13 στους 100 κρίνουν θετικά την κυβερνητική πολιτική στην οικονομία, μόνο 17 στους 100 το κυβερνητικό έργο στην προστασία των θεσμών, τη διαφάνεια, τη διαφθορά. Ανάλογη είναι η κατάσταση σε όλους σχεδόν τους τομείς. Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι τέτοια αρνητικά ποσοστά συναντώνται μόνο σε περιπτώσεις κυβερνήσεων που βρίσκονται σε αποδρομή.

Τα τύμπανα του δασμολογικού πολέμου δεν φαίνεται να σιγούν σύντομα, οι συγκρούσεις θα έχουν διάρκεια, ήδη προκαλούν ανατροπές. Άλλες φαίνονται, όπως η κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις αμερικανικές αγορές και η φυγή κεφαλαίων από τα χρηματιστήρια, τα ομόλογα και το νόμισμα των ΗΠΑ, καθώς ο Τραμπ κατάφερε κάτι μέχρι πρότινος απίστευτο: Να πουλά όλος ο κόσμος Αμερική και να φεύγει τρέχοντας από το μέχρι πρότινος «ασφαλές καταφύγιο». Άλλες διαφαίνονται, όπως μείωση των ρυθμών μεγέθυνσης ή μια ύφεση στις ΗΠΑ -που δεν θα αφήσει καμία χώρα ανεπηρέαστη

Να επιλέξει ο κόσμος της παράταξης την ηγεσία του κόμματος για την απαλλαγή από την ΝΔ και τις πολιτικές της - Το αίμα νερό δεν γίνεται με τη Νέα Αριστερά - Η Πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας έχει μετατραπεί σε σύγχρονο Δον Κιχώτη που για λογαριασμό του κ. Μητσοτάκη περιπολεί σε υπαρκτά και ανύπαρκτα λαγούμια και υπονόμους κυνηγώντας τους δικούς της ανεμόμυλους.

«Η συνεργασία στο Δήμο, όντως είναι το πιο πετυχημένο παράδειγμα νίκης και διοίκησης από τον προοδευτικό χώρο τα τελευταία χρόνια», δηλώνει στο Dnews ο Κώστας Ζαχαριάδης, που τάσσεται υπέρ ενιαίου ψηφοδελτίου των προοδευτικών δυνάμεων στις προσεχείς εκλογές.

Η ΝΔ φθίνει πολιτικά και εκλογικά. Και η ισχυρή πρωθυπουργική εικόνα του κ. Μητσοτάκη, αποσυντίθεται.

Το θεμελιακό υπόβαθρο, αυτής της καθίζησης, είναι η αναξιοπιστία και η απονομιμοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής.

Παράλληλα όμως δημιουργείται, μια ευρύτερη και διάχυτη κοινωνική και πολιτική δυσπιστία, που φέρνει στην επιφάνεια σταδιακά, μια «νέα πολιτική σκηνή», με ασύμμετρες εκλογικές συμπεριφορές και επιλογές των πολιτών.

...Η εποχή της αδυναμίας των μεγάλων mainstream κομμάτων αφήνει ανοικτή ολόκληρη λεωφόρο για τις αντιπολιτεύσεις κάθε είδους, τις συστημικές και αντισυστημικές, τις λαϊκιστικές και τις μη λαϊκιστικές, αλλά και για κοινωνικά κινήματα και για κάθε είδους κινητοποιήσεις. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Eνωση δεν είναι απλώς εμπόδιο στην ανανέωση των μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων, είναι εμπόδιο και στην ανανέωση των δικών της δυσκίνητων δομών.

...Ναι η κριτική στην κυβέρνηση πρέπει να είναι οξεία και τεκμηριωμένη,όμως κατά την γνώμη μου πρέπει να ανοίξουμε και μέτωπο στον απίστευτο χυδαίο λαϊκισμό των παραπάνω αναφερθέντων κομμάτων ,διότι λαϊκισμός με την ακροδεξιά και τον ναζιζμό έχουν τον τρόπο τους να συγχρονίζονται και ενίοτε να κυριαρχούν της Δημοκρατίας .Και σήμερα με τον εξ Αμερικής καπάνταη που μπλέξαμε ,έχουμε πρόθυμους μιμητές της πολιτικής του καταναγκασμού, έτοιμους να στοιχηθούν στην γραμμή Τραμπ-Πούτιν με ότι αυτό σημαίνει για την Ευρώπη των αξιών, της κοινωνικής πολιτικής ,της Δημοκρατίας.

Είναι συζητήσιμο αν η περασμένη Τετάρτη, 2 Απριλίου, όταν με κατεπείγουσες διαδικασίες ο Ντ. Τραμπ (χωρίς συνεννόηση με το Κογκρέσο) όρθωσε δασμολογικά τείχη, θα καταγραφεί ως ημέρα απελευθέρωσης ή ημέρα κρίσης –κάτι σαν την 24η Οκτωβρίου 1929, με το κραχ στο Χρηματιστήριο που σήμανε τη Μεγάλη Ύφεση, ή την 15η Σεπτεμβρίου 2008, που η κατάρρευση της Lehman σήμανε την πρώτη παγκόσμια κρίση του 21ου αιώνα.

Σηματοδοτεί, πάντως, αλλαγή εποχής: Μετά από 80 χρόνια που προωθούσαν το ελεύθερο παγκόσμιο εμπόριο, με άγγελο-φύλακα τον αμερικανικό στόλο, τώρα οι ΗΠΑ δοκιμάζουν να ενισχύσουν τη διεθνή κυριαρχία τους αλλάζοντας τους κανόνες της αγοράς, διαλύοντας το ίδιο το σύστημα που πρωταγωνιστικά είχαν φτιάξει. Αν επιμείνουν, θα μπούμε σε μια νέα, σκοτεινή περίοδο της ιστορίας.

...Η παραδοσιακή «πολυσυλλεκτικότητα» πέθανε μαζί με την «οικογενειακή ηγεμονία». Σήμερα το διακύβευμα είναι ένα ενιαίο κομματικό ή εκλογικό σχήμα, σχετικά ομοιογενές και αξίοπιστο με ένα πρόγραμμα Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης. Ριζοσπαστικό εκ των πραγμάτων. Πέρα από το παραδοσιακούς διαχωρισμούς. Με δυνάμεις από όλα τα κόμματα. Και με δυνάμεις που θα μείνουν στο περιθώριο. Ή θα το τολμήσουν, με υπερβάσεις, οι κομματικές ηγεσίες και ηγεμονικές ομάδες στο Κέντρο και την Αριστερά ή θα συνεχίσουν την πολιτικά αδιάφορη, εν συνόλω, πορεία τους. Και κυρίως δεν θα αποτελέσουν το κατεπείγον του «φραγμού κατά της Ακροδεξιάς» και της επίθεσης «στη δημοκρατία και τους θεσμούς» της.

Ηκυβέρνηση δείχνει ότι αδημονεί να εκμεταλλευθεί τη ρήτρα διαφυγής για τις αμυντικές δαπάνες για να κάνει παροχές καθ’ οδόν προς τις εκλογές. Η σύνεση, ισχυρίζομαι, επιτάσσει το αντίθετο: Να μη γίνει χρήση της ρήτρας, η κυβέρνηση να δηλώσει ότι παραιτείται από αυτή την ευχέρεια. Εξηγούμαι:

Η ρήτρα διαφυγής προβλέπει ότι η Κομισιόν δεν θα υπολογίζει ένα μέρος των αμυντικών δαπανών κάθε κράτους-μέλους στον λογιστικό προσδιορισμό του δημοσιονομικού του ελλείμματος, προκειμένου να διευκολύνει τα κράτη με χαμηλές αμυντικές δαπάνες να δανειστούν για να τις αυξήσουν, χωρίς να απομακρυνθούν από τα κριτήρια δημοσιονομικής σταθερότητας. Στην πραγματικότητα, η αύξηση των δαπανών θα υπολογίζεται από τις αγορές, οι οποίες θα αυξάνουν τα επιτόκια δανεισμού.