Τα Μνημόνια προσδιορίζονται ανεξαιρέτως από δημοσιονομικές παρεμβάσεις με στόχο την εξυγίανση της οικονομικής διαχείρισης και την προσαρμογή του Δημοσίου. Η εισοδηματική πολιτική είναι ιδιαίτερα περιοριστική με συνεχείς μειώσεις των πραγματικών αμοιβών, ώστε να αποκαθιστούν στον βραχυχρόνιο ορίζοντα τη χαμένη ανταγωνιστικότητα που επιφέρει η μείωση της παραγωγικότητας και της δημοσιονομικής αναποτελεσματικότητας. Το μείγμα αυτής της πολιτικής συνεπικουρείται από μεταρρυθμίσεις που ολοένα «αναμένεται» να μεταθέτουν τις παραγωγικές δυνατότητες.

Αγαπητό «ΝΕΟ»,

Με λύπη βιώνω τη διάσπαση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης που σηματοδοτεί η αυτόνομη κάθοδος του «ΝΕΟΥ» στις εκλογές – με τις όποιες εκδοχές του. Θα ήθελα να είμαστε μαζί. Όπως είναι οδυνηρό για μένα να ακούω τα επιχειρήματα σου και να εγείρονται μέσα μου απαντήσεις αντιπαράθεσης για θέματα που είναι περισσότερο ζητήματα εσωτερικού διαλόγου στον ευρύτερο χώρο. Και ακόμα πιο οδυνηρό είναι το γεγονός ότι η αντιπαράθεση αυτή καταλήγει να γίνεται με ανθρώπους που ξέρω ότι βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά.

Λοιπόν «ΝΕΟ» δεν είσαι εσύ το νέο και όλοι εμείς το παλιό.

Με κάθε κόστος η χώρα πρέπει να βγει από την κρίση τάχιστα. Ο μέσος πολίτης δεν αντέχει άλλο χαμένο χρόνο, περαιτέρω αδιέξοδη επιβάρυνση στο εισόδημα και την περιουσία του, εγκλωβισμό σε επιδεινούμενη αγορά εργασίας και ανεπίστρεπτη εξάλειψη των ευκαιριών ισότιμης διεκδίκησης του μέλλοντος. Ο μέσος πολίτης δεν αντέχει άλλη απέλπιδα απαξία των προσπαθειών του, της δημιουργικότητας… της ίδιας της ζωής του. Με δεδομένο το πολιτικό πρόγραμμα που συγκροτεί το 3ο Μνημόνιο, το μέγα ζητούμενο αυτών των εκλογών μετατίθεται στην επιλογή του κόμματος που θα συμβάλει καταλυτικά στην άμεση και επιτυχημένη εφαρμογή του, επιτρέποντας την ταχύτερη δυνατή ανάκαμψη της οικονομίας.

Η κυβέρνηση, επί υπουργίας του κ. Βαρουφάκη, ακολούθησε πιστά την πολιτική εξόδου από το ευρώ ως διαπραγματευτικό χαρτί. Μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε ενώπιον της πραγματικότητας που παρήγαγε η τακτική της, οπότε και αναγκάσθηκε σε πολιτική αναστροφή μπροστά στο φάσμα της πτώχευσης και του οικονομικού και κοινωνικού καταποντισμού που θα προκαλούσε. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, αυτή η πολιτική εκτίμηση στηρίζεται σε δεδομένα που αποδεικνύουν την ενεργητική και όχι παθητική προώθηση της εξόδου από το ευρώ, ενώ οι συνέπειες θετικής και αποθετικής ζημίας καλούν σε καταλογισμό πολιτικών και ποινικών ευθυνών.

Ισως να μην έχει κατανοηθεί πλήρως. Η συμφωνία της συνόδου κορυφής της 12ης Ιουλίου καθορίζει μέτρα που πρέπει να ληφθούν από την κυβέρνηση ως ελάχιστες απαιτήσεις για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, ώστε η χώρα να συμφωνήσει με τον ESM και το ΔΝΤ για το νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης. Δίνουμε εξετάσεις μήπως και επιτύχουμε την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών για την επόμενη τριετία, με την παράλληλη ανάληψη επιπλέον μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών από την ελληνική πλευρά.

"H σύνοδος κορυφής για το ευρώ τονίζει την κρίσιμη ανάγκη να οικοδομηθεί εκ νέου σχέση εμπιστοσύνης με τις ελληνικές αρχές ως προαπαιτούμενο για πιθανή μελλοντική συμφωνία σχετικά με νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ. Στο πλαίσιο αυτό έχει βασική σημασία η ανάληψη ιδίας ευθύνης από τις ελληνικές αρχές, τις δε δεσμεύσεις πολιτικής πρέπει να ακολουθήσει η επιτυχής υλοποίησή τους."

Αυτή είναι η πρώτη παράγραφος της δήλωσης της Συνόδου Κορυφής στις 12 Ιουλίου με την οποία ανοίγει ο δρόμος για διαπραγματεύσεις για τη διαμόρφωση του νέου προγράμματος χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας. Μια πρώτη παράγραφος που αναδεικνύει και συγκροτείται από δύο έννοιες

Είναι σίγουρο ότι εάν βρεθούμε στη δραχμή, η οικονομική εξαθλίωση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, οι κοινωνικές συγκρούσεις και οι διαμάχες θα αποτελούν απαρχή εμφυλιακών συγκρούσεων. Οι πολιτικές συνέπειες θα είναι καταλυτικές όσο και η αναδιάταξη των κομματικών συσχετισμών.
Η χώρα θα βρεθεί σε προοπτική αυταρχικών κυβερνήσεων και παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Το δημοκρατικό καθεστώς θα τεθεί σε αμφισβήτηση.

Υπό το ισχύον σύνταγμα τα ως άνω συγκροτούν κατηγορία εθνικής προδοσίας για τους υπαίτιους. Η απόδοση ευθυνών θα επιτείνει την εμφυλιοπολεμική δυναμική…

Έχει γεμίσει το λεξιλόγιο των κάθε λογής πολιτευτών με την παράθεση “υφεσιακά” ως περιγραφή και διάκριση των μέτρων οικονομικής πολιτικής. Αυτή η προπαγανδιστικά αλόγιστη χρήση των λέξεων ερμηνεύει ως υφεσιακό οτιδήποτε περιορίζει τα διαθέσιμα εισοδήματα και τη ζήτηση. Ωστόσο, η επιστημονική αλήθεια απέχει παρασάγγας από την λεκτική αυθαιρεσία του πολιτικού προσωπικού της εποχής. Καταρχήν ύφεση σε μια οικονομία ορίζεται διεθνώς η συνεχής για δύο τρίμηνα μείωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος μιας χώρας. Από την άλλη ένα μέτρο οικονομικής πολιτικής διακρίνεται σε επεκτατικό ή περιοριστικό.

Αφού παίξαμε τα σενάρια των κακών ξένων που αντιστρατεύονται τα ελληνικά συμφέροντα, των ιμπεριαλιστών που θέλουν να εξαφανίσουν τον λαό ή των μετα-ναζί Γερμανών που διεκδικούν να μας κάνουν να σιωπήσουμε για να μη μας δώσουν αυτά που μας χρωστάνε… Αφού διανύσαμε την περίοδο ανευθυνότητας, όπου η κυβέρνηση επαμφοτερίζουσα, ασόβαρη και αυθαιρετούσα έναντι της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας αποδυνάμωσε στο έπακρο κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα και κάθε οικογενειακό σχεδιασμό, ήρθε η τελευταία ώρα της απόλυτης αλήθειας.

Η κυβέρνηση εφαρμόζει τρισχιδή πολιτική. Εναντι των «θεσμών» προσπαθεί να παραμένει εντός των διατάξεων λειτουργίας της ΕΕ, ώστε να απολαμβάνει τις παροχές και να διεκδικεί ενισχύσεις. Την ίδια στιγμή, «παίζει καθυστέρηση» στις μεταρρυθμίσεις στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου που έχει ανάγκη η χώρα, επικαλούμενη τη διαφορετική «λαϊκή εντολή» και την «ανικανότητα» των εταίρων να καταλάβουν τις «συλλήψεις» του οικονομικού επιτελείου.

Στην αρχή ήταν τα perpetual. Μετά οι φοιτητές που θα καταγράφουν τους φοροδιαφεύγοντες, ο φόρος στο σουβλάκι και τα συνήθη για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής στα καύσιμα, στους πλούσιους κ.λπ. Ηρθαν και οι ρυθμίσεις σε όλους ανεξαιρέτως τους κακοπληρωτές του Δημοσίου, όπου η κυβέρνηση επιχαίρει για εισροές 100 εκατ., δίχως ωστόσο να ξέρουμε σε ποιους μεγαλοοφειλέτες αφορούν αλλά και πόσες λογιστικοποιημένες απαιτήσεις διαγράφουν, αυξάνοντας, τελικά, το δημοσιονομικό έλλειμμα.

Το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης που ξεκίνησε τα αλλάζει όλα. Αποτελεί τη μεγάλη διεκδίκηση για μία άλλη Ευρώπη απέναντι στη μονολιθική προσέγγιση της Γερμανίας, που ύστερα από προσπάθεια 4 ετών εδραιώθηκε και πέτυχε. Οι χώρες της ΕΕ που έχουν ενταχθεί βλέπουν ήδη τα πρώτα σημάδια της ανάκαμψης. Τα επιτόκια στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία περιορίστηκαν σημαντικά. Οι τραπεζικές χρηματοδοτήσεις στην πραγματική οικονομία αυξάνονται, η ζήτηση αναθερμαίνεται…, οι οικονομίες παίρνουν μπροστά. Και εμείς;