Την περίοδο του Μεσοπολέμου μαίνονταν οι διαμάχες ανάμεσα στους μαρξιστές που ήθελαν την απόλυτη κρατικοποίηση της οικονομίας και στους θεωρητικούς της Αυστριακής Σχολής, με επικεφαλής τους Φον Μίσες και Χάγεκ, που κατήγγελλαν την οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση στην αγορά.

Η συνταρακτική είδηση της προηγούμενης εβδομάδας δεν ήταν ο ανασχηματισμός, αλλά η επίσημη διαπίστωση ότι το κούρεμα του χρέους το 2012 ήταν ριζικά μικρότερο από τον μύθο των 130 δισ. ευρώ που προπαγανδιζόταν ως τώρα. Σύμφωνα με την επίσημη μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος («Το Βήμα», 6.6.2014), «το όφελος ήταν μόνο 51,5 δισ. ευρώ», ένα σημαντικό μέρος από το οποίο έπεσε μάλιστα στις πλάτες των ελλήνων ομολογιούχων παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου.

Τριάμισι χρόνια μετά την έναρξη εφαρμογής των Μνημονίων στην χώρα μας κανένας κύριος στόχος - εκτός από την μείωση του υπερβολικού ελλείμματος του 2009 - δεν επιτεύχθηκε. Μάλιστα το χρέος, το οποίο απετέλεσε τον πυρήνα και το βολικό ανάθεμα της «ελληνικής κρίσης» και στην μείωση του εδραιώθηκαν οι εξουθενωτικές συνταγές των Μνημονίων, συνεχίζει να μην είναι βιώσιμο. Στην πραγματικότητα σήμερα βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ, 45 μονάδες υψηλότερα από το χρέος του 2009 που πυροδότησε την κρίση . Και σε απόλυτες τιμές όμως το χρέος το 2013 είναι κατά 22 δις Ευρώ υψηλότερο από το 2009, παρά το περυσινό «κούρεμα» το οποίο με τον τρόπο που έγινε ελάχιστα απέδωσε και παρά τις θριαμβολογίες ανέκοψε το χρέος μόνο κατά 14% του ΑΕΠ και μόνο προσωρινά.

Οι σημερινές εκλογές στη Γερμανία θα καθορίσουν πολλά πράγματα για την Ευρώπη και την Ελλάδα τα επόμενα χρόνια για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αυτή θα είναι η τελευταία θητεία της Μέρκελ στην καγκελαρία και οι αποφάσεις της θα βασίζονται πλέον σε σημαντικό βαθμό στην υστεροφημία που θέλει να οικοδομήσει και στον μελλοντικό ρόλο που θα διεκδικήσει να έχει στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Η περασµένη εβδοµάδα πρέπει να κατέγραψε τον µεγαλύτερο δείκτη αµηχανίας στην ιστορία της ευρωζώνης. Οι αναλύσεις του αγγλοσαξονι κού Τύπου τής έδιναν ζωή µερικών ηµερών προτού καταρρεύσει, τα δικηγορικά γραφεία του Λονδίνου επεξεργάζονται πυρετωδώς τις νοµικές συνέπειες από το ενδεχόµενο τέλος του ευρώ και

Να ξεκινήσουµε από το θεµελιώδες: ∆εν υπάρχει κανείς απολύτως τρόπος να διατάξει η Ευρωπαϊκή Ενωση ή η Κεντρική Τράπεζα να βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Η Ελλάδα δεν είναι συνδεδεµένο µέλος στην ευρωζώνη για να διακοπεί η συµφωνία προσχώρησης όπως γινόταν παλιά µε τα αφρικανικά κράτη και τη Ζώνη του Φράγκου.

Ποιες ομάδες και κοινωνικά στρώματα έχουν υποστεί τις χειρότερες συνέπειες της κρίσης; Αν κρίνει κανείς από την ένταση των αντιδράσεων, θα νόμιζε ότι είναι αποκλειστικά το Δημόσιο, οι ιδιοκτήτες μεταφορικών μέσων, πέρυσι τα φαρμακεία και σταθερά οι πιο προνομιούχες ΔΕΚΟ. Αλλά και ο δημόσιος διάλογος αυτούς και μόνο αφορά, λες και εκτός του κράτους και των κλειστών επαγγελματικών ομάδων δεν υπάρχει αγωνία, αβεβαιότητα και κόστος από την ύφεση στον ιδιωτικό τομέα.

...Τι άραγε πήγε στραβά και αντί για αντιπληθωρισμό που πολλοί φοβούνταν λόγω της περικοπής των μισθών, πέσαμε στην ακόμη χειρότερη παγίδα του στασιμοπληθωρισμού, ο οποίος σε άλλες οικονομίες προκαλείται μόνον όταν οι μισθοί αυξάνονται πάνω από την παραγωγικότητα; Τουλάχιστον δύο κρίσιμοι παράγοντες δεν αξιολογήθηκαν σωστά: