Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε κυκλοφορήσει ένα κείμενο με περίπου 250 υπογραφές υπό τον τίτλο «H Ελληνική Μακεδονία είναι Ελληνική». Βασικός συντάκτης του κειμένου ήταν ο ιστορικός, ιδρυτής των ΑΣΚΙ, Φίλιππος Ηλιού και ανάμεσα στις υπογραφές φιγουράριζε και αυτή του Άγγελου Ελεφάντη, εκδότη του περιοδικού «Πολίτης». Οι δυο προαναφερθέντες ήταν εμβληματικά πρόσωπα για το χώρο της διαρκούς ανανέωσης των ιδεών της αριστεράς και-υποτίθεται-σημείο αναφοράς για πολλούς από τους σημερινούς κυβερνώντες.

Mε 182 ψήφους εκλέχτηκε χθες αντιπρόεδρος της Βουλής ο Δημήτρης Καμμένος των ΑΝΕΛ. Πρόκειται για το πρόσωπο που τον Σεπτέμβριο του 2015 είχε επιλεγεί από τον κ. Τσίπρα, προφανώς κατόπιν συνεννοήσεως με τον κ. Καμμένο, για τη θέση του υφυπουργού Μεταφορών. Έμεινε για 12 ώρες και, προτού ορκιστεί, καθαιρέθηκε λόγω προτέρου «ρατσιστικού βίου».

Από την στιγμή που η κυρία Γεννηματά απάντησε με τόσο κατηγορηματικό τρόπο στην πρόσκληση που της απηύθυνε ο κ. Τσίπρας για «προοδευτική συμπόρευση», το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον. Η συζήτηση φεύγει από τους ψιθύρους για υπόγεια συνεννόηση Κουμουνδούρου-Χαριλάου Τρικούπη και πηγαίνει στο πραγματικό επίδικο. Αν, δηλαδή, θα συγκροτηθεί, μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, ένας σύγχρονος εκσυγχρονιστικός και ευρωπαϊκός φορέας.

H xθεσινή μέρα ήταν ντροπιαστική για την κυβέρνηση και κατ’ επέκταση τη χώρα. Με επίσημη ανακοίνωση, το γραφείο του πρωθυπουργού υπερασπίστηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο τον Πάνο Καμμένο. Η κυβέρνηση υπερασπίστηκε, δηλαδή, τον συνομιλητή του καταδικασμένου ισοβίτη για ναρκωτικά.
Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι επιεικώς αστεία ως και επικίνδυνα. Αναρωτιέται, πρώτον, το Μαξίμου για ποιο πράγμα κατηγορείται ο κ. Καμμένος.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα μοιάζει με τεφάλ. Σαν, δηλαδή, να μην την αγγίζει τίποτα. Τις προάλλες, η συνάδελφος Κατερίνα Παναγοπούλου κατέγραψε στην "Athens Voice" δέκα ενδεικτικά πράγματα που έχουν γινει απο αυτήν την κυβέρνηση και δεν εχει ανοίξει ρουθούνι. Μεταξύ άλλων, τις εμετικές δηλώσεις Πολλάκη, τους σκανδαλώδεις διορισμούς ημετέρων, τα πάρτυ και τους χορούς υπουργών παραμονές της ψήφισης μνημονιων κ.α.

Την Άνοιξη του 2010 πραγματοποιείται στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων μια εκδήλωση, το θέμα της οποίας δεν έχει τόση σημασία. Στο ακροατήριο βρίσκεται ο Λεωνίδας Κύρκος. Τον παρατηρώ και αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τον «τρώει». Μετά από λίγο, σηκώνεται και με πολύ αργά βήματα πλησιάζει τη Λιλή Σφήκα Παπαγιαννάκη. «Τον άνθρωπο αυτόν, τον αδικήσαμε», της λέει και σχεδόν (της) απολογείται για τον τρόπο που αντιμετώπισε η ανανεωτική αριστερά τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Πράγματι, ο χώρος πότε δεν είδε με καλό μάτι την ευρύτητα της σκέψης του, τον αταλάντευτο ευρωπαϊσμό του και τον μεταρρυθμιστικό του λόγο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έμπαινε η σκέψη του σε καλούπια.

Ως τώρα γνωρίζαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θαυμάζει το μοντέλο της Βενεζουέλας. Στα χρόνια της αντιπολίτευσης, τα στελέχη του είχαν κάνει Κολιάτσου-Αμερικής το δρομολόγιο Αθήνα-Καράκας. Ακόμα και πετρέλαιο διαφήμιζαν ότι θα φέρουν, εκτός από όλα τα υπόλοιπα. Ο Τσάβες έγινε εικόνισμα και μπήκε στο πάνθεον των αγίων του ΣΥΡΙΖΑ.

Η χθεσινή ημέρα κανονικά θα έπρεπε να περάσει στην ιστορία και να διδάσκεται στις πιο ξεχωριστές σχολές επικοινωνίας του κόσμου και μάλιστα σε ειδικό μάθημα υπό τον τίτλο «πώς να κάνετε το άσπρο μαύρο».

Από την μια, λοιπόν. έχουμε μια κυβέρνηση που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή, έστω πασπαλισμένη με τους ακραίους λαϊκιστές ΑΝΕΛ, που υπογράφει ουσιαστικά ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίο προβλέπει την κατάργηση της 12ής σύνταξης, την ακύρωση του αφορολόγητου, την περικοπή μιας σειράς κοινωνικών επιδομάτων και πολλές άλλες αντικοινωνικές ρυθμίσεις.

Ο Κώστας Καραμανλής αν για κάτι φημιζόταν ήταν η άνεσή του με τα ΜΜΕ και η επικοινωνιακή του ικανότητα. Πάντα έδειχνε ψύχραιμός και χαλαρός, ιδίως στα χρόνια της κυριαρχίας του. Υπάρχει, ωστόσο, ένα σημείο καμπής και συγκεκριμένα μετά τη ΔΕΘ του 2008 και την υπόθεση του Βατοπεδίου. Σε συνέντευξή του στον Γιάννη Πρετεντέρη (ΜΕGA) , για πρώτη φορά εμφανίζεται νευρικός, επιθετικός και, εν πολλοίς, αποδιοργανωμένος. Η παρουσία του τότε σχολιάστηκε για πρώτη φορά αρνητικά και πολλοί είπαν ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Όπερ και εγένετο.

Αύγουστος του 2004. Στο απόγειο της ευφορίας, η ολυμπιονίκης Φανή Χαλκιά ενθουσιασμένη μιλάει για το ξεχωριστό DNA των Ελλήνων, δηλώνοντας ότι «είμαστε γεννημένοι να είμαστε πρώτοι», καθώς και ότι «μέσα στα κύτταρά μας κουβαλάμε έστω λίγη από την ιστορία των προγόνων μας». Μολονότι το κλίμα ιδεολογικής αποχαύνωσης είναι διάχυτο στην κοινωνία, οι δηλώσεις Χαλκιά δεν περνούν απαρατήρητες.

Τα πρώτα (πολλά) χρόνια της Μεταπολίτευσης η «γενιά του Πολυτεχνείου» αποθεωνόταν. Τη συνόδευε το φωτοστέφανο των αγώνων, του ηρωισμού και του σημαντικού ρόλου της στην πτώση της χούντας. Η αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια μετέτρεψε σχεδόν όλους τους φοιτητές σε ριζοσπάστες, το επαναστατικό κλίμα της εποχής που κυριάρχησε ως διά μαγείας εξαφάνισε τη στήριξη που απολάμβανε το καθεστώς από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και εν μια νυκτί ουκ ολίγοι χουντικοί ξεπλύθηκαν. Και έτσι, ελλείψει αντιστασιακών την περίοδο της χούντας, έγιναν όλοι αντιστασιακοί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας όλων των κομμάτων υπάρχει πάντα ένα σημείο καμπής. Είναι αυτό που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το κυβερνών κόμμα, συνήθως ύστερα από κάποιο γεγονός ή κάποια πολιτική επιλογή. Για παράδειγμα, για τον κ. Καραμανλή ήταν η ΔΕΘ του 2008 και η αντίδρασή του στην υπόθεση του Βατοπεδίου, για τον κ. Παπανδρέου ήταν τα πισωγυρίσματα με το δημοψήφισμα, για τον κ. Σαμαρά ήταν ο ΕΝΦΙΑ. Φαίνεται, με βάση και τις αναλύσεις των ποιοτικών στοιχείων, ότι βρισκόμαστε στη φάση του u turn για τον κ. Τσίπρα.