Ηταν Ιούλιος του 2010, μόλις λίγες μέρες μετά την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ. Σε μια από αυτές τις συνηθισμένες νυχτερινές μαζώξεις, ο Λεωνίδας Κύρκος κάνει στον επιστήθιο φίλο του και γραμματέα τότε της ΔΗΜΑΡ Σπύρο Λυκούδη την εξής ερώτηση: «Σπύρο, είμαστε κατά του Μνημονίου. Αλήθεια, λέμε στον κόσμο όμως από πού θα βρούμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε;». Σε αυτή την πολύ απλή ερώτηση ενδεχομένως να κρυβόταν και όλο το πρόβλημα της χώρας.

Ηταν η εποχή που τα κόμματα της αντιπολίτευσης πλειοδοτούσαν σε αντιμνημονιακό λόγο. Ηταν η εποχή που με την εύκολη αντιμνημονιακή ρητορική χτίζονταν πολιτικές καριέρες - δείτε το μισό Υπουργικό Συμβούλιο.

Η συνάντηση της κυρίας Γεννηματά με τον κ. Θεοδωράκη αποτελεί το πρώτο αλλά σημαντικό βήμα για την έναρξη των διεργασιών για τη δημιουργία ενός μεγάλου προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού φορέα. Από τη στιγμή που οι δυο πλευρές κάθισαν στο τραπέζι, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Όποιος, δηλαδή, «σπάσει» την προσπάθεια θα είναι υπόλογος στα μάτια των προοδευτικών πολιτών που έχουν κουραστεί με τους παράλληλους μονολόγους, τα μαγαζάκια, τις προσωπικές στρατηγικές. Από εδώ και πέρα θα ισχύει το «όποιος δεν μπορεί ας μείνει πίσω»!