Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά αγανακτισμένοι; Οι αγανακτισμένοι πολίτες στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ήταν εκείνοι που στέκονταν δίπλα τα ΜΑΤ για να ξυλοφορτώνουν διαχρονικά αριστερούς διαδηλωτές, εσχάτως δε ατυχείς σκουρόχρωμους μετανάστες.

Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά κατσαρόλες; Κατσαρόλες χτυπούσαν οι διαδηλωτές στις όντως μεγάλες διαδηλώσεις κατά του Αλιέντε, πριν τον ανατρέψει ο Πινοτσέτ, στην Χιλή το ’73.

Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα. Εφ’ όσον είναι όντως «κλειστά» δεν μπορεί σοβαρά κανείς να υποστηρίξει ότι το άνοιγμά τους θα ευνοήσει τον ανταγωνισμό και θα ρίξει τις τιμές στις μεταφορές.

Με τον καταχρεωμένο ΟΣΕ να βρίσκεται λίγο πριν το λουκέτο και τις απεργίες των εργαζομένων να τον σπρώχνουν πιο γρήγορα στην τελική λύση, αλλά και με την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών, οι συνδυασμένες μεταφορές παραλύουν. Χιλιάδες containers στοιβάζονται στα λιμάνια, χωρίς να μπορούν να μεταφερθούν στον τελικό τους προορισμό, ενώ από την άλλη πλευρά και χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας, βλέπουν να περιορίζεται το εύρος των επιλογών τους για την μετακίνηση μεταξύ κεντρικών πόλεων της χώρας.

Κάθε τετραετία τέτοια εποχή πυκνώνουν οι συναντήσεις και οι συζητήσεις για τις δημοτικές εκλογές και οι προβληματισμοί για τις πόλεις μας. Πρόσφατα και στον Πειραιά συναντηθήκαμε, ως Δημοκρατική Αριστερά, με τους Οικολόγους - Πράσινους του δήμου Πειραιά σε μια κατ’ αρχήν επαφή για την πόλη και τις τοπικές εκλογές του Νοεμβρίου.(Εδώ να επισημάνω δύο στοιχεία που πρέπει να προσέξουμε: Πρώτον, υπάρχουν μέλη της Δημοκρατικής Αριστεράς που παραμένουν ενεργά στο Λιμάνι της Αγωνίας. Η άποψη τους για τα μελλούμενα σε δημοτικό επίπεδο θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ’ όψιν απ’ όλους μας, αν και πιστεύω ότι ο κύκλος του σχήματος αυτού έχει κλείσει. Και δεύτερον, πιστεύω ότι ως κόμμα υπό συγκρότηση πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα το που θα τοποθετήσουμε στην ατζέντα μας τις δημοτικές εκλογές).

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι πλέον μια πραγματικότητα. Με αρκετή καθυστέρηση και επίπονες ωδίνες γεννήθηκε ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό ευρωπαϊκό αριστερό δημοκρατικό κόμμα. Δεν είναι ώρα να κοιτάει κανείς πίσω. Πόσο μάλλον που η σημερινή συγκυρία και όπως όλα δείχνουν και η αυριανή, απαιτεί καθαρές ρεαλιστικές και υπεύθυνες προτάσεις εξόδου απ’ την κρίση. Αυτή είναι ήδη μια πρώτη απάντηση – δέσμευση στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος : Γιατί με την Δημοκρατική Αριστερά;

Ας μην συζητάμε για το χθες. Η κίνηση της "¨Ανανεωτικής Πτέρυγας" έγινε με καθυστέρηση μιας δεκαετίας, αλλά έγινε. Από την άλλη, το "σπριντ" στα τελευταία μέτρα ενός μαραθωνίου μάλλον δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για το τελικό αποτέλεσμα.

Ας κρατήσουν οι χοροί, εντάξει, αλλά ας κρατηθούμε κι εμείς λίγο. Η προϊστορία των "εθνικών επιτυχιών", διά της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, δεν πείθει διά το ευτυχές της μελλοντικής εξέλιξης.

Το "Friendship" δεν ήταν τελικά τόσο φιλικό. Κάθε άλλο. Το όνομα του υγραεριοφόρου που εξερράγη την Πέμπτη το απόγευμα στο Πέραμα παραπλανούσε. Εκείνο που δεν έπρεπε να παραπλανεί κανέναν είναι το γεγονός ότι, δυστυχώς, και αυτή η τραγωδία ήταν σχεδόν αναμενόμενη.

Ολόκληρη η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας τιμούσε τους Ολυμπιονίκες. Ακόμη και αν δεν ήξερε, δεν φρόντισε να ρωτήσει. Οι αναμενόμενες τιμές που θα αποδώσει, ακόμη και τώρα, η ίδια πολιτειακή και πολιτική ηγεσία στους Έλληνες ολυμπιονίκες της Αθήνας, απλώς επιβεβαιώνει τον κυνικό αμοραλισμό των Ιακώβου – Τζέκου, που συμπυκνώνεται στην φράση "ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται".