Η «επανάσταση» που «σχεδίασε» κατά το παρελθόν και συνεχίζει να «σχεδιάζει και σήμερα» -λέμε τώρα- η «επαναστατική» αριστερά, έχει πολλούς λόγους, που δεν ...αισθάνεται καλά τον τελευταίο καιρό.
Από όλες τις επαναστάσεις που μπορούν να προκύψουν στο μέλλον –αυτές δεν τις αφορούσε το κείμενό μου-, η μόνη που είμαι απολύτως σίγουρος –επειδή μ’αυτήν έχω ασχοληθεί για πολλά χρόνια-, ότι έχει πεθάνει για τα καλά, είναι αυτή που δεν τολμάμε να ομολογήσουμε. Ας την ονομάσουμε η «ακατονόμαστη» για να συνεννοούμαστε.

...Η επανάσταση των κολασμένων έχει πεθάνει.

Το υποκείμενο της δημοκρατίας είναι η συμμαχία των εργατών με τα παιδιά τους της μεσαίας τάξης.

Αυτή πρέπει να είναι η αναφορά της Ανανεωτικής Αριστεράς, αν θέλει να ασκήσει πολιτική πρωταγωνιστή. Αλλιώς πάντα θα υπάρχει ένα ποσοστό «κολλημένων» της επανάστασης. Είναι μετρημένοι, είναι περίπου 3%.

Δεν είμαι Συνταγματολόγος.
Αριστερός πολίτης είμαι. Δημοκράτης Αριστερός.
Η γνώμη μου, δεν βαρύνει όσο αυτή των Συνταγματολόγων, αλλά νομίζω ότι πρέπει να την πώ και γώ και οι άλλοι πολίτες, μήπως και μπούνε τα πράγματα στην θέση τους.
Πρώτα να πώ ότι το Σύνταγμα, υπηρετεί έναν και μόνο κανόνα. Την έκφραση του λαού.
Για να το κάνει αυτό, οργανώνει τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, τους θεσμούς έκφρασης της Λαικής Βούλησης.

Η Αριστερά και κυρίως η κομμουνιστική Αριστερά, μοιάζει να χαίρεται που η προτίμηση των λαϊκών μαζών, εν μέσω κρίσης, δεν στρέφεται υπέρ των σοσιαλδημοκρατών, αλλά αντίθετα απομακρύνεται με σταθερό συντηρητικό προσανατολισμό.

Η Αριστερά και κυρίως, επαναλαμβάνω, η κομμουνιστική αριστερά , μοιάζει να χαίρεται που ο κόσμος σ’ αυτή την κρίση δεν επιλέγει τις σοσιαλδημοκρατικές συνταγές, των New Deals, των μεγάλων δημόσιων έργων και των δημόσιων δαπανών για την απασχόληση, του μεγάλου κοινωνικού κράτους, για να βγει από την κρίση, αλλά επιλέγει να σώσει τις τράπεζες με τα γνωστά πακέτα στήριξης.

Μάθημα Πρώτο: Πολιτική λέγεται η ενασχόληση με τις δημόσιες υποθέσεις. Οι δημόσιες υποθέσεις, είναι γεμάτες αντιθέσεις και αντιφάσεις, είναι γεμάτες προβλήματα και τα πολιτικά κόμματα, δίνουν προτάσεις στην κοινωνία, εν είδη συμβούλου, για τους τρόπους με τους οποίους αυτά μπορούν να λυθούν , από τον λαό, με τους θεσμούς του και τα κινήματά του. Άλλοτε χωρίς να ζημιωθεί κανείς και άλλοτε με την επιλογή μερικής «ζημίας», όποιων επωφελούνται από την μη επίλυση των προβλημάτων.

Δυστυχώς, θα σας στεναχωρήσω.

Όχι η κρίση δεν είναι μόνο κρίση πολιτικού προσανατολισμού.

Είναι γενική κρίση.

Κρίση δυναμικού, κρίση ιδεών, κρίση προσώπων, ιδιαίτερα στην καθοδήγηση του ΣΥΝ.

Οι «άλλοι πολιτικοί προσανατολισμοί», δεν είναι θέμα επιλογής, δεν μας κάνει αυτός, επιλέγουμε έναν άλλο-παρότι καταλαβαίνω όλη την καλή διάθεση, επιμονή και υπομονή , που κρύβει η διατύπωση-.