Την περασμένη Κυριακή, η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος. Την Δευτέρα που ακολούθησε άρχισε να προδιαγράφεται μια δεύτερη ήττα: η ήττα της Αντι-μνημονιακής παράταξης. Έτσι είναι. Στον καιρό της Κρίσης είναι πολύ εύκολο να έχουμε μόνο ηττημένους. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό στίβο.

Καθώς οι ηγέτες μας πηγαίνουν από την μία "σωτήρια" Σύνοδο Κορυφής στην επόμενη, και το τέλος της ευρωζώνης γίνεται όλο και πιο ορατό με κάθε "τελική λύση" που εφευρίσκουν, τόσο λιγότερα έχω να σας γράψω. Ό,τι ήταν να πούμε, επί της ουσίας, το έχουμε πει από καιρό.

Το σημερινό Δελτίο σας έρχεται εν μέσω συζητήσεων στις Βρυξέλλες (και συγκεκριμένα στην Ευρωβουλή, με λογιών-λογιών αξιωματούχους, ευρωβουλευτές κλπ) και στο Cambridge (στο πλαίσιο ομιλιών και συναντήσεων με ανησυχούντες Άγγλους).

...Ευρώ-δρυός πεσούσης, πολλοί είναι εκείνοι που τείνουν στο λογικοφανές συμπέρασμα: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.

Καθώς ο βόμβος της συζήτησης σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνει η νέα «συμφωνία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της κρίσης αντηχεί ακόμα στʼ αυτιά μας, έπειτα από μια μακρά νύχτα κατά την οποία παρακολουθούσαμε γεμάτοι ανησυχία τις διαπραγματεύσεις των ηγετών μας, είναι εξαιρετικά εύκολο να χάσουμε από τα μάτια μας τη μοναδική αλήθεια για τη νέα αυτή εξέλιξη στο σήριαλ της κρίσης του ευρώ: δεν υπήρξε καμιά συμφωνία.

Το γεγονός της εβδομάδας ήταν, αναμφισβήτητα, η υποβάθμιση του Αμερικανικού χρέους από την Standard and Poor’s. Ποιο νομίζετε ότι είναι το μεγαλύτερο θύμα της; Η Γαλλία! Και, κατ’ επέκταση, η στρατηγική της ΕΕ κατά της Κρίσης του Ευρώ μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, του EFSF.

Το ευρώ, ισχυρίζομαι πάνω έναν χρόνο, έχει μπει στην διαδικασία της αποδόμησης. Η επέκταση στην Ισπανία και στην Ιταλία ήταν αναμενόμενο αποτέλεσμα (α) της προβληματικής δόμησης της ευρωζώνης και (β) του προβληματικού μηχανισμού (του European Financial Stability Fund, EFSF) με το οποίο η Ευρώπη προσπάθησε να γιατρέψει τα συμπτώματα της Κρίσης που οφείλεται στο (α).

Το βράδυ της Πέμπτης ανακοινώθηκε μια ευρωπαϊκή συμφωνία που, ουσιαστικά, αφορά την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους. Μια συμφωνία που, αν είχε συμφωνηθεί περί τον Φεβρουάριο του 2010, θα αποτελούσε θετική εξέλιξη για την Ελλάδα και θα είχε καθυστερήσει πραγματικά την επέκτασή της στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια.

• Αφού ακόμα και η κα Lagarde ψέλλισε την πιθανή συμφωνία του Παρισιού στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, κόντρα στις μανιώδεις αντιδράσεις του κ. Trichet (τις οποίες ερμηνεύω εδώ), το θέμα έχει προφανώς κλείσει. Ήδη, τις προηγούμενες μέρες δημοσιεύονται μια σειρά από πορίσματα τα οποία, αν και παραδέχονται τους ελλοχεύοντες κινδύνους, υποστηρίζουν ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη και, σε τελική ανάλυση, το μη χείρον.

...το δημοσίευμα του Spiegel αποτελεί ένα απλό μήνυμα από κύκλους του γερμανικού υπουργείου οικονομικών: Το Μνημόνιο, κυρίες και κύριοι, απέτυχε. Θα ακολουθήσει μια γενναία αναδιάρθρωση, την οποία πρέπει να φοβόμαστε λιγότερο από την κατάρρευση που θα φέρει η εμμονή στην μη αναδιάρθρωση, και πολλές σημαντικές θεσμικές αλλαγές. Ένα χρόνο μετά, εισερχόμαστε στην μετα-Μνημονιακή εποχή.

Ένα χρόνο τώρα επιμένω από αυτές τις (ιστο)σελίδες ότι η Κρίση είναι ευρωπαϊκή και δεν επιδέχεται λύσης που να μην αντιμετωπίζει ταυτόχρονα, και σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο, την τριπλή κρίση: του τραπεζικού τομέα, του δημόσιου χρέους και της κατάρρευσης των παραγωγικών επενδύσεων στην ευρωζώνη.

Το θέμα δεν είναι "τι πήραμε" στην πρόσφατη Σύνοδο της ευρωζώνης. Τόσο οι "θριαμβευτές" της Συνόδου, που επέστρεψαν επιμένοντας να μας πείσουν ότι "πήραν" όσο ζήτησαν, όσο και οι κριτικά ιστάμενοι, που τους επιτέθηκαν ότι αυτά που "πήραν" δεν ήταν αρκετά, βρίσκονται εκτός θέματος.