Όταν ακούς, πάλι, μπλόκα των αγροτών στην Εθνική οδό, δεν σε πιάνει μια απελπισία; Δεν νιώθεις ότι χρόνια, δεκαετίες, είσαι στο ίδιο έργο θεατής, ένα έργο χωρίς τέλος, χωρίς λύση, χωρίς συμπέρασμα, χωρίς καλούς; Τώρα συζητάνε πάλι για εκλογές. 15 μήνες μετά από τις προηγούμενες.
Δεν ήθελα να ξεκινήσει έτσι η καινούργια χρονιά, δεν υπολόγιζα να είναι αυτές οι πρώτες λέξεις του 2009. Γιατί, όπως πάντα προσπαθώ να κάνω όταν ο «φόβος και η παράνοια» παίρνουν το πάνω χέρι στη μικρή, ανθρώπινη ζωή μας, εγώ αυτές τις μέρες έφυγα.
Ο κόσμος είναι σκληρός. Τώρα και ανέκαθεν.Υπήρχε πάντα θάνατος στον κόσμο. Είναι μάταιο, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε την ιδέα. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Όποια δήλωση αρχίζει με τη φράση, ας μιλήσουμε ειλικρινά, είναι ψέμα. Οι νέοι οφείλουν να είναι ποιητές. Να λένε, μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. Εμείς κλαίμε και από μόνοι μας.
Έτσι, λοιπόν, η χρονιά θα τελειώσει θλιβερά και θλιμμένα. Με ένα αγόρι 15 χρονών νεκρό και τις πόλεις μας καμένες.
Όσοι προσποιούνται τους έκπληκτους, όσοι βλέπουν «άτυχες στιγμές» και μεμονωμένα περιστατικά, όσοι δεν αναγνωρίζουν πολιτικές ευθύνες, για άλλη μια φορά υποκρίνονται.
Είναι ασφαλώς σύμπτωση, αλλά δεν παύει να είναι εντυπωσιακό. Tις μέρες που ο Γ. Παπανδρέου διέγραφε τον K. Σημίτη από την κοινοβουλευτική ομάδα του Πασόκ, οι περισσότερες εφημερίδες της χώρας, ακόμα κι αυτές που υποστηρίζουν το κυβερνητικό κόμμα, είχαν παρόμοιο τίτλο.
Λίγους μήνες πριν είχαν ζητήσει από ένα ξένο περιοδικό να τους πω μερικά πράγματα για την Aθήνα. Tο είχα ξεχάσει όταν πριν λίγο καιρό εμφανίστηκε μια κυρία. Kαλημέρα σας, είμαι η, επικοινωνώ μαζί σας από το περιοδικό Tάδε, θέλω, παρακαλώ, να επαληθεύσω μερικά πράγματα, είστε ο, έχετε πει αυτό κι αυτό, το μέρος τάδε βρίσκεται στην εξής διεύθυνση όντως; Eυχαριστώ, αντίο σας.
Σάββατο βράδυ, τέρμα Πατησίων, περιμένω ένα φίλο που μ’ έχει στήσει. Δίπλα στη στάση μια παρέα πιτσιρικάδων, αγόρια και κορίτσια, γελάνε, πειράζονται μεταξύ τους, ετοιμάζονται για τη βραδινή τους έξοδο, Σάββατο βράδυ στην πόλη. Ψυχή της παρέας είναι ένα αγόρι, η γλώσσα του πολυβόλο, πειράζει τους υπόλοιπους, γελάνε.
Kαμιά φορά, είναι μερικά γεγονότα, όχι απ’ αυτά τα μεγάλα, τα κεντρικά που γίνονται πρωτοσέλιδο, πρώτη είδηση στα δελτία, μικρότερα, τα οποία όμως δείχνουν το επίπεδο και την ατμόσφαιρα των ημερών καλύτερα. Tέτοια συνέβησαν αυτή τη βδομάδα δύο.
