Ηταν φυσικό και αναμενόμενο οι ευρωεκλογές να φέρουν ξανά στην επιφάνεια τη γνωστή κόντρα Κουμουνδούρου - Περισσού, με αφορμή τον λεγόμενο «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» του Συνασπισμού. Το συγκεκριμένο επίδικο θέμα είναι όχι μόνο επίκαιρο, αλλά μας βοηθάει επίσης να αντιληφθούμε την ουσία της μεταξύ τους αντιπαλότητας.

Οι πρόσφατες δηλώσεις της κυβέρνησης για το άσυλο απευθύνονται κυρίως στους ψηφοφόρους της και, σε ελεύθερη μετάφραση, τους λένε: «Εμείς πολύ θα θέλαμε να προστατεύσουμε τα μαγαζιά σας και τα αυτοκίνητά σας, πολύ θα θέλαμε να τσουβαλιάσουμε τους αλήτες που σας τρομοκρατούν, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε όσο υπάρχει το άσυλο.

Ο ορισμός του αδιεξόδου για μια κυβέρνηση είναι να αναγκαστεί από τα γεγονότα να κάνει κάτι, το οποίο όχι μόνο δεν θα βελτιώσει την κατάσταση αλλά θα τη χειροτερέψει.

Σε αυτό ακριβώς το αδιέξοδο έχει περιέλθει η Νέα Δημοκρατία, αντιμέτωπη με το καινοφανές για την Ελλάδα πρόβλημα ασφάλειας που έχει αρχίσει να αγγίζει την καθημερινότητά μας.

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της ΠΟΣΔΕΠ, ο σύλλογος διδασκόντων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών έβγαλε ανακοίνωση, η οποία κατέγραφε τα κρούσματα βίας που είχαν σημειωθεί μέσα στο κτίριο της σχολής με θύματα επιτηρητές των εξετάσεων και ζητούσε να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα.

Μέσα στον κλαυσίγελο που προκάλεσε η απόδραση Παλαιοκώστα, ίσως δεν προσέξαμε όσο θα έπρεπε μια σημαντική πτυχή του θέματος. Εννοώ την ευκολία με την οποία η κυβέρνηση εξήγγειλε το νέο μέτρο που υποτίθεται ότι θα προλάβει τέτοιου είδους ενέργειες στο μέλλον: να καταγράφονται τα στοιχεία όσων χρησιμοποιούν καρτοκινητό.

Μολονότι η συζήτηση για το αν ο Συνασπισμός θα πρέπει ή όχι να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ κρατάει χρόνια και δεν τη βλέπω να τελειώνει σύντομα, υπάρχει μια ερώτηση που παραμένει, για μένα τουλάχιστον, αναπάντητη: η συμμετοχή σε κυβέρνηση -διότι αυτό είναι το ουσιώδες- απορρίπτεται, επειδή οι συγκεκριμένοι όροι υπό τους οποίους θα πραγματοποιηθεί κρίνονται ασύμφοροι ή για λόγους αρχής; Προφανής η διαφορά.

Τον περασμένο Νοέμβριο, λίγες μέρες πριν από τον φόνο του 15χρονου στα Εξάρχεια, η ΔΑΠ του Παιδαγωγικού Τμήματος οργάνωσε στο Νέο Χημείο του Πανεπιστημίου Αθηνών μια ημερίδα, η οποία διακόπηκε όταν αντιεξουσιαστές μπήκαν στην αίθουσα, τα έκαναν γυαλιά καρφιά και χτύπησαν δύο παρευρισκόμενους καθηγητές.

Πολλοί έχουν πει ότι παρά τις δικαιολογημένες θριαμβολογίες της Αριστεράς για την πανωλεθρία του νεοφιλευθερισμού, οι αντιδράσεις της προδίδουν μια αίσθηση αμηχανίας. Γιατί, άραγε;

Ενα από τα σχόλια που ακούστηκαν όταν η Αθήνα έγινε φλεγόμενο πεδίο μάχης ήταν ότι στην κόντρα με την Αστυνομία η νεολαία ξεπέρασε κάποια όρια, επιλέγοντας μια βία που πολλοί χαρακτήρισαν «τυφλή»,

Τα πρόσφατα γεγονότα έχουν συσσωρεύσει μια σειρά από ερωτήματα. Αναφέρω ενδεικτικά: Τι συμβαίνει με τους νέους και γιατί μερικοί καταφεύγουν στην τυφλή βία; Πώς πρέπει να μεταφραστεί αυτή η οργή για να μπει στην κοίτη της πολιτικής;

Θυμάμαι μια συζήτηση πριν από πολλά χρόνια με θέμα τη συμφωνία της Γιάλτας και τη γνωστή ιστορία, όπου ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ σημείωσαν σε ένα χαρτί τα ποσοστά επιρροής που θα μοιράζονταν στα Βαλκάνια μετά το τέλος του πολέμου.

Τώρα που αρχίσαμε, λόγω κρίσεως, να ξανασκεφτόμαστε τα αυτονόητα, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο περιβόητο αόρατο χέρι της αγοράς, το οποίο, σύμφωνα με την παροιμιώδη έκφραση του Μάντεβιλ, μεταμορφώνει τα ιδιωτικά ελαττώματα σε δημόσιες αρετές.