Σκηνή από έργο που όλοι έχουμε δει: το ΠΑΣΟΚ προτείνει στον Συνασπισμό να συνεργαστούν στο πλαίσιο μιας μεγάλης Αριστεράς και εισπράττει την απάντηση ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας περάσει ιδεολογικά στην αντίπερα όχθη, δεν ανήκει καν στον χώρο της Αριστεράς.
Στις δύσκολες και αγχώδεις τούτες μέρες οποιαδήποτε πρόβλεψη για το αν θα βγούμε από τη χρηματοπιστωτικη κρίση και πώς θα αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη ύφεση είναι παρακινδυνευμένη. Ενα όμως πράγμα μπορούμε να πούμε με σιγουριά: ότι μόνο μια κοινή και συντονισμένη σε διεθνές επίπεδο αντίδραση έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας.
Κι ενώ στην Ελλάδα όλοι μιλούσαμε για τα δικά μας -δεν λέω, σημαντικότατα- ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθούσε έντρομος το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα να πλησιάζει παραπατώντας το χείλος της αβύσσου.
Μια είδηση από την Αγγλία: πριν από μερικές ημέρες πυρκαγιά, που προκλήθηκε από εμπρησμό, κατέστρεψε μια πολυτελέσταση έπαυλη, η οποία ανήκε σε αυτοδημιούργητο μεγαλοεπιχειρηματία, με αμφιλεγόμενο παρελθόν και στα πρόθυρα χρεωκοπίας.
Με τον μίνι πόλεμο στον Καύκασο και τους εθνικιστές στην ΠΓΔΜ να εγείρουν θέμα Σλαβομακεδόνων εντός Ελλάδας, ήρθε ίσως η στιγμή να συζητήσουμε πιο γενικά το πρόβλημα των μειονοτήτων. Ποιος ο ορισμός της έννοιας, πώς προέκυψε, πότε ισχύει, τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε;
«Μπορεί να είναι κάθαρμα, αλλά είναι το δικό μας κάθαρμα», είχε πει κάποτε ένας Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών για τον διαβόητο Τρουχίλο, τον δικτάτορα της (κατ’ όνομα) Δομινικανής Δημοκρατίας. Αν κρίνει κανείς από διάφορα σχόλια με αφορμή τη σύλληψη του Κάρατζιτς, ο τέως πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας και νυν υπόδικος για εγκλήματα πολέμου είναι το δικό μας κάθαρμα.
Την περασμένη εβδομάδα, όταν ο Συνασπισμός μίλησε για το νέο του πρόγραμμα που θα στοιχειοθετήσει εναλλακτική και πειστική πρόταση εξουσίας, ο Α. Τσίπρας, μεταξύ άλλων, έκανε και την εξής δήλωση: «Αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα που η Αριστερά στη χώρα μας θα είναι ενωμένη».
Ας αρχίσουμε με τον τίτλο, το νόημα του οποίου δεν είναι και τόσο προφανές. Ως γνωστόν, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ήταν δύο. Στον πρώτο, τα κράτη της χερσονήσου ένωσαν τις δυνάμεις τους εναντίον του κοινού εχθρού και έβαλαν τέλος στην οθωμανική κυριαρχία.
Ολοι ξέρουμε πώς άρχισε η νέα κόντρα στα πανεπιστήμια: η κυβέρνηση θέλησε να πάρει το αίμα της πίσω για την πανωλεθρία που υπέστη πέρυσι με το άρθρο 16. Αναμενόμενη αντίδραση, με προφανή παράπλευρα πολιτικά οφέλη, η οποία υπαγορεύτηκε από το ιδεολογικό DNA της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή τη θεμελιακή πίστη στο ιδιωτικό και την ελεύθερη αγορά και την εξίσου θεμελιακή απέχθεια για οτιδήποτε δημόσιο που παρέχεται από το κράτος δωρεάν και προς τους πάντες.
Ενα από τα βασικά (και βασικώς ορθά) επιχειρήματα υπέρ του δημοσίου πανεπιστημίου είναι η ταύτισή του με την κριτική σκέψη, δηλαδή με την αποδοχή της ανάγκης να υποβάλλουμε σε κριτικό έλεγχο τις προϋποθέσεις και τα όρια του δικού μας λόγου, και όχι, όπως μερικοί νομίζουν, να επικρίνουμε απλώς όσους έχουν αντίθετη γνώμη.
Μνήμη από το πρόσφατο παρελθόν: στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ένας δημοσιογράφος ανακαλύπτει μια ελληνική κοινότητα σε κάποια πόλη της Βουλγαρίας και μιλάει με συγκίνηση γι’ αυτούς τους ξεχασμένους ακρίτες που διατηρούν άσβεστη τη φλόγα του Ελληνισμού μακριά από την πατρίδα.
Μέσα στον σάλο από την υπόθεση ντόπινγκ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος δήλωσε το προφανές όταν είπε ότι «έχουμε αποδεχθεί το πρότυπο πρωταθλητισμού της Ανατολικής Γερμανίας, που προκειμένου να μαζευτούν κάποια χρυσά μετάλλια και να ανεβεί η εθνική υπερηφάνεια, γίνονταν θύματα νέοι αθλητές και παιδιά».
