Μία από τις πιο προβλέψιμες κινήσεις στη χορογραφία των πολιτικών κομμάτων, τα τελευταία χρόνια, είναι το άνοιγμα του ΠΑΣΟΚ προς την Αριστερά, συνήθως όταν επίκεινται εκλογές, για κάποιου είδους σύμπλευση. Προβλέψιμη και η απάντηση που εισπράττει: αποδείξτε μας πρώτα την καλοπιστία σας καθιερώνοντας την απλή αναλογική.

Πριν από μερικές βδομάδες σε εκδήλωση της ΠΟΣΔΕΠ άκουσα τον πρόεδρό της Λ. Απέκη να εκθέτει τους λόγους για τους οποίους η πανεπιστημιακή κοινότητα οφείλει να αντισταθεί με νύχια και με δόντια στην «αντιμεταρρύθμιση» που απεργάζεται η κυβέρνηση.

Την περασμένη Παρασκευή, η Συσπείρωση Δημοσιογράφων - Δουρείος Τύπος έκανε μια εκδήλωση με τον εύγλωττο τίτλο «Επικοινωνία εναντίον Κοινωνίας». Το μήνυμα, όπως μου εξήγησε ένας από τους οργανωτές, ήταν να μην οδηγήσει η γενική κατακραυγή εναντίον των ΜΜΕ στην απόλυτη ισοπέδωση, διότι υπάρχουν και δημοσιογράφοι οι οποίοι ενοχλούνται το ίδιο, αν όχι περισσότερο από τους υπόλοιπους πολίτες, για τα τέρατα και σημεία που συμβαίνουν στο χώρο τους.

Οι αντιδράσεις των δημοσιογράφων διαφέρουν από τις κανονικές. Οποτε ενσκήπτουν λοιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί, όλοι οι άνθρωποι ανησυχούν και τρομάζουν. Για τα ΜΜΕ όμως, υπάρχει μια επιπλέον διάσταση: τα κακά μαντάντα αυξάνουν τη ζήτηση, άρα κάνουν καλό στο μαγαζί.

Κατά μία έννοια, η στάση μας απέναντι στο νόμο οφείλει να είναι αμφίθυμη. Οι οργανωμένες κοινωνίες προϋποθέτουν κανόνες που οφείλουμε να τηρούμε, αλλά τους κανόνες αυτούς δεν μας τους επέβαλε ο Θεός, όπως πιστεύαμε παλιά -εμείς τους θεσπίζουμε και εμείς τους καταργούμε.

Στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής δημοσιεύτηκαν, και όχι για πρώτη φορά, διάφορα στοιχεία που προσπαθούν να πείσουν τον αναγνώστη ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της ανώτατης παιδείας.

Σε μια τηλεοπτική συζήτηση την επομένη του πρώτου γύρου των εκλογών, ο κ. Βενιζέλος δέχτηκε τα πυρά των συνομιλητών του επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης.

Εδώ και μερικές ημέρες οι Βρετανοί, και όχι μόνο, μπορούν να συνδεθούν με την ιστοσελίδα του ηγέτη των Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον (www.webcameron.org.uk), όπου θα δουν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ντυμένο απλά, να πλένει τα πιάτα στο νεροχύτη και να μιλάει για μια σειρά από τρέχοντα θέματα σε κοντινό πλάνο, κοιτώντας απευθείας την κάμερα.

Πριν από μερικές εβδομάδες έφτασε στα χέρια μου, ή μάλλον στην οθόνη μου, η ιδρυτική διακήρυξη του Ομίλου Προβληματισμού και Παρέμβασης «Η Αριστερά Σήμερα - ΑΡΣΗ». Τη διάβασα με προσοχή και ενδιαφέρον, αλλά, ευρισκόμενος μακριά από την Ελλάδα, δεν μπόρεσα να κουβεντιάσω με εκείνους που τη συνέταξαν ή την υπέγραψαν, ούτε να σταθμίσω τις γενικότερες αντιδράσεις, να οσφρανθώ την ατμόσφαιρα δηλαδή. Εχοντας λοιπόν μπροστά μου ένα κείμενο σκέτο διακινδυνεύω κάποιες πρώτες σκέψεις.

Προχθές έκλεισαν πέντε χρόνια πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Σ αυτό το διάστημα πολλά έγιναν, πολλά ειπώθηκαν, αλλά οι αρχικές αντιδράσεις παρέμειναν πολωμένες. Από τη μια, όσοι πιστεύουν ότι ο πόλεμος ήταν αναγκαίος και πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη. Και από την άλλη, όσοι τον καταδικάζουν ως μια προσπάθεια των Αμερικανών να επιβάλουν την ηγεμονία τους.

Οταν οι Ισραηλινοί ισοπέδωναν τον Λίβανο και η διεθνής κοινότητα ζητούσε να σταματήσουν -έστω και προσωρινά- οι εχθροπραξίες, ο Τόνι Μπλερ, με το χαρακτηριστικό ύφος του («το ξέρω ότι το ξέρετε πως λέω ψέματα, αλλά επειδή δεν μπορείτε να το αποδείξετε, ας συνεχίσουμε αυτή την κωμωδία»), δήλωσε ότι θλίβεται για τους θανάτους των αμάχων.

Ισως το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό του Ισραήλ είναι η πολυφωνία. «Δεν κυβερνιέται εύκολα μια χώρα που διαθέτει δύο εκατομμύρια πρωθυπουργούς», είπε κάποτε η Γκόλντα Μεΐρ. Κάτι ήξερε. Πρόσφατα όμως, με τον πόλεμο στον Λίβανο, η εθνική ομοθυμία έχει πάρει διαστάσεις βουλγαρικής πλειοψηφίας.