Ως γνωστόν, τα κόμματα παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή με σκοπό να τη στρέψουν προς την επιθυμητή γι’ αυτά κατεύθυνση. Δηλαδή, ξεκινώντας από κάποιες αρχικές ιδεολογικές επιλογές, προτείνουν τρόπους που θα μειώσουν την απόσταση ανάμεσα σε ό,τι συμβαίνει και ό,τι πρέπει να συμβεί.
Δεν νομίζω ότι το πάθημα μας έγινε μάθημα. Απλώς κουραστήκαμε με το Μακεδονικό, βαρεθήκαμε, χωρίς όμως να προβληματιστούμε πάνω στους λόγους που μας οδήγησαν σ’ αυτήν την έκρηξη παραφροσύνης. Ετσι προβλέπω ότι σε μερικά χρόνια θα θυμόμαστε κάποια άλλα «εθνικά θέματα», όπως π.χ. το Κυπριακό, και θα λέμε ξανά ότι «έγιναν» λάθη.
Γιατί μέσα στον Συνασπισμό, δηλαδή μέσα στο κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς, υπάρχουν άνθρωποι που επιδιώκουν στο όνομα της ενότητας -ωραία δεν ακούγεται;- τη σύγκλιση με το ΚΚΕ; Ή, για να το πω διαφορετικά, πώς εξηγείται η ευρύτερη απήχηση μιας στρατηγικής που αναιρεί το λόγο ύπαρξης της ανανεωτικής Αριστεράς;
Λύση υπάρχει και είναι απλή, αλλά, δυστυχώς, μόνοι οι Αμερικανοί μπορεί να την επιβάλουν. Για να εξομαλυνθεί η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, για να υποχωρήσει το τυφλό μίσος κατά της Δύσης και για να μπορέσουν, επιτέλους οι Ιρακινοί να ζήσουν σαν άνθρωποι, θα πρέπει να γίνει αυτό που ξέρουν ακόμη και οι πέτρες: θα πρέπει να φανεί πεντακάθαρα ότι οι Αμερικανοί είναι αποφασισμένοι να σταματήσουν τα εγκλήματα του Ισραήλ...
Κατά τη διάρκεια των Αγώνων βρισκόμουν στο εξωτερικό και μολονότι τα πλάνα ήταν ακριβώς τα ίδια για όλους, η αίσθηση εκεί ήταν κάπως διαφορετική. Συγκεκριμένα, η τελετή διαβάστηκε σαν μια εικόνα του εαυτού μας που επιλέξαμε να δείξουμε στους ξένους. Και η εικόνα αυτή προέβαλε το γλέντι ως ιδιάζον χαρακτηριστικό και επίτευγμα των Νεοελλήνων...
Η σφαγή των παιδιών στο Μπεσλάν ήταν μια ακραία ενέργεια. Οχι επειδή δεν έχει ξανασυμβεί, αλλά επειδή μπορέσαμε να τη «ζήσουμε» όταν την είδαμε στην τηλεόραση. Κι αυτό μάς βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε κάτι πολύ απλό: ότι πέρα από τις αναλύσεις, υπάρχει το αναπόφευκτο συναίσθημα της φρίκης που αναβρύζει από μέσα μας όταν γινόμαστε μάρτυρες μιας αποτρόπαιας πράξης.
Η υπόθεση Κεντέρη, όπως κάθε τι συγκλονιστικό που γίνεται αντικείμενο του δημοσίου λόγου, επιδέχεται διαφορετικές αναγνώσεις. Και αν αναλύσουμε τα γραφέντα και λεχθέντα, θα διαπιστώσουμε πως έχουν δίκιο εκείνοι που μας διδάσκουν ότι για να καταλάβουμε τι συμβαίνει κατασκευάζουμε πάντα μια ιστορία.
Την περασμένη Τετάρτη, όταν η υπόθεση Κεντέρη - Θάνου είχε πάρει παροξυσμικές διαστάσεις, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ σε ανακοίνωσή της αναφέρθηκε στα «εκφυλιστικά φαινόμενα» που προκύπτουν από τη διαστροφή του ολυμπιακού πνεύματος, κατήγγειλε τη βιομηχανία του αθλητικού θεάματος, την οποία κατευθύνουν οικονομικά συμφέροντα...
Ο Βρετανός πρωθυπουργός δήλωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να στείλει στο Σουδάν στρατιωτικές δυνάμεις επειδή, όπως είπε, αισθάνεται το βάρος μιας ηθικής υποχρέωσης. Στην επαρχία Νταρφούρ, ως γνωστόν, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.
...Η άποψη ότι γνωρίζουμε πώς αντιδρά η Παναγία δεν είναι μόνο θεολογικά άτοπη, αλλά αμφισβητεί ευθέως τη θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στην καθ’ ημάς ανατολική Ορθοδοξία και τις πλανημένες δοξασίες των Καθολικών και των Διαμαρτυρομένων που κυριάρχησαν στη ρασιοναλιστική Δύση.
Την προπερασμένη Κυριακή διάβασα στην «Ε» συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου, όπου ο βουλευτής του Συνασπισμού μίλησε, μεταξύ άλλων, για τρεις προϋποθέσεις που θα πρέπει να ικανοποιηθούν, όχι μόνο για να διεκδικήσει τη θέση του αρχηγού αλλά και για να παραμείνει στο κόμμα. Μία απ’ αυτές έχει να κάνει με το ιδεολογικό στίγμα του Συνασπισμού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Κυπριακό μας αναστάτωσε για τα καλά, εδώ στην Ελλάδα. Ειδικοί διαφώνησαν, δημοσιολογούντες συγκρούστηκαν, κόμματα διχάστηκαν, φιλίες δοκιμάστηκαν. Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το πρόβλημα, επειδή ήταν τόσο σημαντικό, έδωσε το έναυσμα για συζητήσεις που ανέδειξαν κάποιες αρχικές αντιπαραθέσεις, τις οποίες καλά θα κάνουμε να τις ψάξουμε... Μια από αυτές ήταν η ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στον Ν. Ξυδάκη και τον Α. Πανταζόπουλο για το τι σημαίνει έθνος και πατρίδα.