Κανείς δεν αμφισβητεί τα γεγονότα: η εθνικά υπερήφανη πολιτική όλων των ελληνικών και ελληνοκυπριακών κυβερνήσεων και κομμάτων τα τελευταία 50 χρόνια ήταν η αναγωγή του Κυπριακού ζητήματος σε διεθνές, η λύση του στα πλαίσια του ΟΗΕ και η αρχή του ενιαίου και αδιαίρετου νησιού, δηλαδή η αρχή της επανένωσης αντί της σημερινής de facto διχοτόμησης.

Τούτη τη βδομάδα, η ιδέα της πολυπολιτισμικότητας, της αλληλοανοχής, της συμβίωσης δέχτηκε δυο συγκλονιστικά πλήγματα. Το ένα είναι το πογκρόμ στο Κόσοβο και το άλλο η δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς.

Αν στις θεματολογίες του ντιμπέιτ υπήρχε και εκείνη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν εγώ ήμουν ένας από εκείνους που υπέβαλαν ερωτήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς, θα ρωτούσα μεταξύ άλλων τα εξής:

Ο γέρο Ντίντερ έκλαψε μπροστά στο δικαστή. Έξω, οι Εβραίοι, οι αριστεροί, οι αγωνιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων φώναζαν:- «Δικάστε τον, δικάστε τον. Είναι εχθρός της δημοκρατίας και της δημόσιας ασφάλειας. Υποκινεί και υποδαυλίζει το μίσος. Είναι Ναζί».

Οι άλλοι, οι υποστηρικτές του με τα ξυρισμένα κεφάλια, δεν τόλμησαν να μαζευτούν έξω από το δικαστήριο. Ο όγκος τους ήταν ασήμαντος μπροστά στον όγκο των αντιθέτων τους. Κινδύνευε η σωματική τους ακεραιότητα. Προσέφυγαν όμως στη Διεθνή Αμνηστία, ζητώντας της να παρέμβη:

- «Υιοθετήστε τον. Δεν έχει διαπράξει κανένα αδίκημα. Δικάζεται για τις πεποιθήσεις του, όποιες κι’ αν είναι αυτές. Είναι κρατούμενος συνείδησης».