Τούτη την εποχή η χώρα μας λοιδορείται και κατηγορείται διεθνώς για δυο χοντρές παρανομίες. Πρώτον, διότι παραβίαζε συνθήκη που έχει κυρώσει, και δεύτερον διότι εψεύδετο για να συγκαλύψει την παραβίαση. Όταν όμως μπαίνεις στο στόχαστρο, αρχίζουν οι άλλοι να σε προσέχουν περισσότερο και να συμπληρώνουν το παζλ της «ιδιαιτερότητάς» σου.

Στα παλαιότερα βιβλία του, στα Ανατρεπτικά και στο τρίτομο Στιγμές , ο Λεωνίδας (όπως πάντα τον αποκαλούσαν οι σύντροφοί του) μας θυμίζει τους παλαιότερους αγώνες του για εκσυγχρονισμό της αριστεράς, από την εποχή της προδικτατορικής ΕΔΑ μέχρι το μεταδικτατορικό ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά).

Είναι να θλίβεσαι. Το μάλλον συντηρητικό γαλλικό περιοδικό Εξπρές, στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του, απομυθοποιεί την ιστορία της Γαλλίας. Ο επικεφαλής του αφιερώματος καθηγητής Μισέλ Βινόκ, συγγραφέας 30 ιστορικών συγγραμμάτων, εξηγεί: «Για να υπάρξει ιστορία ενός έθνους πρέπει να υπάρξει προηγουμένως το έθνος.

Με την επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα, επικράτησε και η σταλινική αντίληψη ότι η ομοφυλοφιλία είναι παραπροϊόν του παρακμάζοντος καπιταλισμού. Ο διευθυντής του τομέα εκπαίδευσης των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κούβας, όπως μας πληροφορεί ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, παρουσιάζει την άνοιξη του 1960 στον Φιντέλ Κάστρο το «Γενικό Σχέδιο Φυλακών».

Απεργία διαρκείας κηρύσσουν τα ΤΕΙ, διότι δεν έχουν αναγνωριστεί, έπειτα από δεκαετίες, επαγγελματικά δικαιώματα για 23 ειδικότητές τους. Δεν πρόκειται για αμέλεια. Στην πραγματικότητα ο αγώνας τους διαρκεί από τη δεκαετία του ’60, όταν οι τότε υπομηχανικοί ζητούσαν δικαίωμα να υπογράφουν κι αυτοί μελέτες για πολυκατοικίες, ενώ ο νόμος προέβλεπε μέχρι... διώροφο.

Ενώ η τρομοκρατία έχει περίπου εξαφανιστεί στη δύση, στην καθ’ ημάς Ανατολή οι τρομοκρατικές οργανώσεις φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Θρασύδειλοι φόνοι, εμπρησμοί, βανδαλισμοί, επιθέσεις σε βουλευτές, σε βιβλιοπωλεία και περιοδικά, ακόμα και έξαρση της ποινικής και ποδοσφαιρικής βίας που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Οι σχετικές ειδήσεις έπαψαν πια να κοσμούν τα πρωτοσέλιδα.

Τούτο το κείμενο μπορεί να παρερμηνευτεί από τους συνήθεις καχύποπτους ότι γράφτηκε για να προωθήσει την υποψηφιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη. Την εν λόγω ούτε τη γνωρίζω, ούτε ανήκω στη ΝΔ, ώστε να περιμένω κάτι. Απλά, υπάρχουν πολιτικοί που η σκέψη ότι μπορεί να με κυβερνήσουν με φοβίζει. Ένας είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να ρίξει το κόμμα του από την κυβέρνηση και να το διασπάσει.

Στην Ελλάδα ζούμε υπό καθεστώς διαφόρων πολέμων που διεξάγονται με σφοδρότητα. Ένας τέτοιος πόλεμος είναι ο «ταξικός». Για «ταξικό μίσος» γράφει ο Ριζοσπάστης, όπως και το βιβλίο που παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλιοπωλείο των Εξαρχείων, λίγο πριν την επέμβαση της αστυνομίας.

Πρώτα το Συμβούλιο της Ευρώπης, μετά το Ευρωκοινοβούλιο και πρόσφατα ο ΟΑΣΕ ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία κείμενα υπέρ των θυμάτων των ολοκληρωτισμών: του ναζισμού και του κομμουνισμού.

H λογοκρισία ταινίας του Γαβρά στο μουσείο της Ακρόπολης έδειξε τη δύναμη της εκκλησίας να επιβάλλει τη θέλησή της σε υπουργούς και να ρεζιλεύει διεθνώς τη χώρα. Η νέα γρίπη των χοίρων προσφέρει άλλη μιαν απόδειξη.

Τα δυο δημοσιεύματα του ΒΗΜΑτος (12 και 19 Ιουλίου) δεν προκάλεσαν τις αντιδράσεις που τους άρμοζαν. Μας πληροφορούν ότι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων -και αντίπαλων κατά τα λοιπά- φοιτητικών παρατάξεων, της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, συνέταξαν από κοινού λίστα υποψηφίων που «πρέπει να επιλεγούν» στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πριν ένα περίπου χρόνο, όταν το άρθρο 16 του Συντάγματος για τα Πανεπιστήμια ερχόταν στη βουλή για αναθεώρηση, η πρωτεύουσα συγκλονιζόταν από απεργίες, διαδηλώσεις, πορείες, καταλήψεις, καταστροφές. Το άρθρο δεν αναθεωρήθηκε. Έκτοτε παραβιάζεται συνεχώς και μεθοδικά, με την ωμή επέμβαση στις ακαδημαϊκές ελευθερίες.