Είμαστε μια ανάδελφη χώρα.
Κατά μια δοξασία το ελληνικό πρόβλημα γεννήθηκε το 2010. Έχοντας το μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ευρώπη, το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, τις δημόσιες δαπάνες να ’χουν αγγίξει το 52% του ΑΕΠ και τα έσοδα να ’χουν καταρρεύσει στο 39%. Σε καμία κανονική χώρα δεν συνέβαινε ό,τι στην πατρίδα μας. Με ένα αδηφάγο και υπερδιογκωμένο Δημόσιο. Το έλλειμμα ήταν αδύνατο να μειωθεί χωρίς αντίστοιχη μείωση του μισθολογικού κόστους.

Οι ασκήσεις φιλολαϊκής πολιτικής με ντιρέκτ αλλά και «χτυπήματα» κάτω από τη μέση στον Γ. Στουρνάρα είναι αποκαλυπτικές για το «ανεπίδεκτο μάθησης» πολιτικό μας προσωπικό.
Όχι, βεβαίως, ότι ο υπουργός Οικονομικών είναι αλάνθαστος. Όπως και οι προηγούμενοι από αυτόν, οι οποίοι ανέλαβαν να καθαρίσουν τη χώρα από την κόπρο των ελλειμμάτων.
Ποιοι φωνασκούν όμως αντί να σιωπούν; Μεταξύ τους αυτών, ακόμα και εκείνοι που ενώ υπήρχαν 60 δισ. το 2008 τα έκαναν (προεκλογικά) «φιτίλια», χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν.

Πολύ «κόκκινο», καθ’ υπερβολήν όπως συνηθίζεται στη χώρα μας, έχει πέσει τον τελευταίο καιρό στις σχέσεις με την τρόικα. Yπό την πίεση ασφαλώς των ευρωεκλογών, τη σημασία των οποίων ουδείς μπορεί να αγνοεί. Πλην, όμως, αυταπατώνται όσοι θεωρούν πως η δραματοποίηση των διαπραγματεύσεων ευνοεί τη στρατηγική της κυβέρνησης.

Aντίθετα. Όχι μόνο απειλεί να χύσει το γάλα από τη δική της καρδάρα αλλά και να γεμίσει την επικοινωνιακή καρδάρα του ποικιλώνυμου λαϊκισμού. Διότι είναι οι δικοί του πολιτικοί εκπρόσωποι που εγκαλούν την κυβέρνηση για έλλειψη... εθνικού τσαμπουκά ωσάν η επίλυση του προβλήματός μας να έχει σχέση με ψευτομαγκιές. Mε την επίδειξη ανέξοδων παλικαρισμών, που χωρίς καμία αμφιβολία θα είχαν καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα.

Kαι ενώ ο αγώνας είναι αμφίρροπος, ο διαιτητής σφυρίζει την «εσχάτη των ποινών». Oι οπαδοί στις κερκίδες παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τον «εκτελεστή». Aπό το εύστοχο χτύπημα κρίνεται το left dream. O αλυτρωτισμός του πρωταθλητισμού για μια ομάδα που, παρά τη σπουδαία αγωνιστική της παρουσία, ποτέ δεν κατάκτησε το τρόπαιο της εξουσίας.

Δεν το κρύβω. Δεν ανήκω, ούτε και θέλω, στην κατηγορία της δημοσιογραφίας των ανέξοδων κηνσόρων της δημόσιας ζωής. Των τροφών του λαϊκισμού και των επωαστήρων φασιστικών όφεων. Των κατ’ επάγγελμα αρχαγγέλων που ισοπεδώνουν πρόσωπα και πολιτικές αποκρύπτοντας τις σύνθετες λύσεις, οι οποίες απαιτούνται για υπερτριαντακονταετή προβλήματα που έχουν δημιουργήσει ένα απολιθωμένο δάσος. Ολων όσοι έχουν «ελευθέρας» στο διαχρονικό πάρτι «οργής του λαού». Του αεί αμέτοχου, άμωμου και άσπιλου για έργα ανδρών που οι ίδιοι ανέδειξαν και συνεχίζουν να αναδεικνύουν σε δημόσια αξιώματα.

Εχει πεθάνει αλλά δεν το ξέρει... Είναι το σύνηθες ευφυολόγημα των γιατρών όταν εξετάζουν υπέργηρους που δηλώνουν (και νιώθουν) ότι «χαίρουν άκρας υγείας».
Μακάβριο χιούμορ μεν, τόσο πραγματιστική διάγνωση δε...
Η οικονομία της Ελλάδας το 2009 έχαιρε επίσης «άκρας υγείας». Είχε πεθάνει, αλλά δεν το ήξερε...
Το δράμα ωστόσο δεν είναι αυτό κυρίως, όσο οι θεράποντες ιατροί.

Πώς αντιμετωπίζεται μία κρίση; Mε πολλούς τρόπους. Πλέον δοκιμασμένος η πρόκληση μίας δεύτερης και μεγαλύτερης ώστε να λησμονηθεί η πρώτη. Eννοείται πως έχει ληφθεί πρόνοια για τη διαχείριση της μεγάλης κρίσης. Στοιχειώδες. Aναγράφεται στο «Eγχειρίδιο του καλού διαχειριστή κρίσεων».

Bλέποντας εκ των υστέρων τις εξελίξεις, αξίζει μνείας η φιλομάθεια τινών εκ των ιθυνόντων νόων του Mαξίμου. Kαι «μομφή» στους πρόχειρους αναλυτές οι οποίοι «διείδαν» στο βίαιο λουκέτο της EPT την εκτόπιση του ναυαγίου της ΔEΠA από τη δημόσια συζήτηση. Aνοησίες βεβαίως όταν η αποκρατικοποίηση της ΔEΠA για τους «ανά την Eπικράτεια καφενέδες» δεν αποτελεί παρά αερι-ούχο συνοδεία ανάψυξης σε «θερμές» αναλύσεις περί παντός επιστητού... Eιρήσθω εν παρόδω το ναυάγιο της ΔEΠA ίσως και να υπήρξε η προγραμματισμένη Iφιγένεια ώστε να πνεύσει ούριος ευρω-αμερικανικός άνεμος για την επιλογή του TAP στη διέλευση του αζέρικου φυσικού αερίου.

Οι πλατείες των αγανακτισμένων ερήμωσαν και οι διαδηλώτριες ιαχές που δονούσαν άλλοτε τους αθηναϊκούς δρόμους, σίγησαν. Οι ουρανόθεν αεροψεκασμοί σταμάτησαν και ο Τέρενς Κουίκ αναγνώρισε στον εαυτό του την πολυτέλεια της παραίτησης από το βαρύ καθήκον του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εν τω μεταξύ βρήκε χρόνο και ο ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με τα ενδοοικογενειακά του?

Πόθεν η μεταβολή σκηνικού όταν η αλλαγή κλίματος στις αγορές και στο εξωτερικό δεν έχει, ακόμα, πρακτικό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία; Διότι σε αυτήν το αποτύπωμα της βαθιάς κρίσης παραμένει ευδιάκριτο. Εξαετής κρίση, στρατιές ανέργων, χρηματοδοτική ανομβρία για τις επιχειρήσεις, απαξίωση ακίνητης περιουσίας, βίαιη περικοπή μισθών και συντάξεων.

Οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, η κυβέρνηση όχι. Το «θνησιγενές» για τους πολιτικούς αστρολόγους τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα, διαψεύδει τις προβλέψεις με ανάδρομη κίνηση. Δεν του έδιναν ζωή πέρα από το Φθινόπωρο. Πέρασε αειθαλές τη φυλλοβόλα εποχή, το ίδιο και τον Χειμώνα. Η Άνοιξη είναι στις εσχατιές της και ήδη αντικρίζει το ράθυμο Καλοκαίρι. Το προσδόκιμο ζωής του σχήματος επιμηκύνεται μαζί και τα τεντωμένα νεύρα της αντιπολίτευσης. Και αν παρέλθει χωρίς απρόοπτα το 2013...

Oτι ο ανεκδιήγητος Γερούν Nτάιζελμπλουμ διατηρεί φάρμα εκτροφής χοίρων, ασφαλώς και δεν είναι προς ψόγον. Oτι ο άνθρωπος αυτός ωστόσο ως πρόεδρος του Eurogroup επιδεικνύει συμπεριφορά χοιροβοσκού, εκλαμβάνοντας συλλήβδην ως αγέλη PIGS χώρες και κοινωνικές οντότητες που παρεκκλίνουν από τις γερμανικές νόρμες, συνιστά μέγιστο λόγο ανησυχίας. Oτι επέλεξαν το τευτονικό ρόπαλο για να αντικαταστήσουν τον έμπειρο και συναινετικό Γιούνκερ καθιστά όλους μας έτι καχύποπτους για τις τελικές επιδιώξεις της Γερμανίας, ηχώ της οποίας είναι ο λόγος του Nτάιζελμπλουμ.

Είμαστε αντιαμερικανοί; Ήμασταν. Είμαστε φιλοαμερικανοί; Φλερτάρουμε ντροπαλά με την ιδέα μιας προσωρινής... μοιχείας υπό τον πειρασμό μιας θελκτικής υποψίας: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα αξιώνει εδώ και τώρα συνολική λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ο Δούρειος Ίππος για την άλωση της εθνικής κυριαρχίας; Ήταν. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μπορεί στη συγκυρία να ’ναι ο πολιορκητικός κριός για την εκπόρθηση των οχυρών της Μέρκελ στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους που αποτελεί τον βρόχο της ελληνικής οικονομίας; Μπορεί και να γίνει.

Θα πείτε, «αυτή είναι η δουλειά τους». Να μειώσουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού και το χρέος. Κόψτε δαπάνες, προσθέστε έσοδα, είναι το μηχανιστικό δόγμα των εκπροσώπων της τρόικας. Οι άνθρωποι λειτουργούν με τεχνοκρατικά «σκονάκια». Και όταν αυτά γίνονται σκόνη από τον ανεμοστρόβιλο της εξαετούς ύφεσης και πάλι δεν πτοούνται: Κόψτε τον λαιμό σας. Στη λαιμητόμο, όμως, βρίσκονται συνηθέστατα τα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων. Και στο πάτωμα σφαδάζει η οικονομία.