...Η φάρσα του προηγούμενου καλοκαιριού επαναλαμβάνεται ως ανοιξιάτικη φάρσα. Κι αν προσπαθείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα ακολουθώντας κάποια λογική αλληλουχία, μην κάνετε τον κόπο. Στις τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα, όταν το μόνο που περιμένεις είναι το γύρισμα της τύχης, δεν υπάρχει λογική αλληλουχία. Υπάρχει η κούραση, η νύστα, η σχετική ψύχρα της μοναξιάς, ο φόβος της επόμενης μέρας – ειδικά αν παίζεις με δανεικά.

Η μόνη ελπίδα είναι να σε λυπηθεί κάποιος δικός σου και να σε πάρει σηκωτό.

Η λέξη «συλλογικότητα» δεν καταγράφεται στο λεξικό Δημητράκου, το επίτομο. Δεν καταγράφεται ούτε στο λεξικό Μπαμπινιώτη. Καταγράφεται όμως στο λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, με τη σημασία του «συλλογικού» – «η συλλογικότητα της ευθύνης». Η λέξη, συνήθως στον πληθυντικό, καταγράφεται σε πανό και προκηρύξεις ομάδων που δρουν στην επικράτεια των Εξαρχείων και των πέριξ δρόμων.

Το κίτρινο όχημα του ΕΚΑΒ κινήθηκε αργά ανάμεσα στα τραπέζια των εστιατορίων για να φτάσει ώς το κτίριο του λιμεναρχείου. Μάθαμε πως εκεί υπήρχε ένα πεντάχρονο Αφγανάκι με υποθερμία. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε πατέρας, χαμογελαστός και ιδιαιτέρως ευχαριστημένος, που επεδείκνυε το επίτευγμα του βίου του. Ηταν το παιδί του στο καροτσάκι.

Εκανε καλά ο κ. Βαρουφάκης να αναφερθεί στους ναζί στην κοινή συνέντευξη με τον κ. Σόιμπλε; Κατ’ άλλους ήταν το δεύτερο ταμπού, εκτός του ενδυματολογικού, που έσπασε μέσα σε λίγες ώρες. Aκουσα κάποιον ρεπόρτερ να λέει πως στη Γερμανία μπορείς να αφήνεις υπονοούμενα για το ζήτημα, αν είσαι επισκέπτης εννοείται, όμως δεν δικαιούσαι να το αναφέρεις ρητά.

Οι παλαιότεροι υποθέτω θυμούνται ότι κάποτε το αίτημα της ανανέωσης της πολιτικής ζωής περιστρεφόταν γύρω από τους περίφημους «58». Ηταν άλλες τότε οι εποχές, πριν από τις εορτές των Χριστουγέννων, οι ευρωεκλογές δεν ήταν τόσο κοντά, δεν είχε ακόμη τεθεί θέμα σταυρού και η Κεντροαριστερά τελούσε σε εαρινό αναβρασμό.

Η μοναδική φορά στη ζωή μου που είχα την τιμή να απολαύσω live συνεδρίαση στο Κοινοβούλιο ήταν τον Ιούνιο του 2010, όταν είχα κληθεί στην επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων να μιλήσω για την πολιτική του βιβλίου.

Επί 364 ημέρες τον χρόνο, Κυριακές και εορτές συμπεριλαμβανομένες, τους απεχθανόμαστε. Τους θεωρούμε ψευτοήρωες που ξεγέλασαν και πρόδωσαν τα αγνά αισθήματα του λαού διότι σταδιοδρόμησαν με την αγάπη και τον σεβασμό που τους έδειξε. Σταδιοδρόμησαν; Και λίγα λέω. Κυβέρνησαν, άσκησαν εξουσία, διορίστηκαν σε υπουργεία, άλωσαν τις ΔΕΚΟ, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία, πλούτισαν. Και όλα αυτά για ποιο λόγο; Ελα ντε. Αφού κανείς δεν θυμάται πια τι έγινε τη νύχτα εκείνη στο Πολυτεχνείο, ποιοι ήσαν και ποιοι δεν ήσαν εντός, εκτός και επί τ’ αυτά. Αντιθέτως, εκείνο που ξέρουμε πολύ καλά είναι ότι η γενιά του Πολυτεχνείου ευθύνεται για όλα τα δεινά της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η «Ιλιάδα», το συστατικό έργο της δυτικής λογοτεχνίας, είναι από μιαν άποψη ένας ύμνος στη βία. Αρχίζει ζητώντας από τη θεά να ψάλει την οργή του Αχιλλέα και, ώσπου να τελειώσει, έχει καταγράψει και περιγράψει έναν κόσμο παραδομένο στη μέθη του ηρωισμού που τρέφεται από την αγριότητα.

Ρίγησεν δε το πανελλήνιον επειδή ένα ξενυχτάδικο, είδος κυνοτροφείου, δεν έκοβε αποδείξεις. Ρίγησεν δε έτι περαιτέρω όταν πληροφορήθηκε ότι, παρά την απαγόρευση λειτουργίας που επεβλήθη από τις φορολογικές αρχές, το εν λόγω κατάστημα λειτούργησε κανονικότατα.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ενρίκο Λέτα μπορεί να μην έφερε ειδήσεις για την ελάφρυνση του χρέους, ούτε του δικού μας ούτε του δικού του. Μίλησε, όμως, για την Ευρώπη της εργασίας, του πολιτισμού και της ελπίδας, την οποία όλοι αγαπάμε, στην οποία όλοι προσβλέπουμε και για την οποία όλοι προσευχόμεθα νυχθημερόν σε όποιον θεό κι αν πιστεύουμε. Αναφέρθηκε επίσης στην κοιτίδα του πολιτισμού - εμάς εννοούσε υποθέτω. Και γενικώς μας θύμισε άλλες, ωραίες εποχές, τότε που όποιος ξένος ηγέτης διέσχιζε τον εναέριο χώρο μας έστελνε κι ένα χαιρετισμό για να μας θυμίσει πως εκείνος θυμάται ακόμη πως εδώ γεννήθηκε ο Πλάτων, ο Σοφοκλής, ο Περικλής και λοιποί επιφανείς.

Η παραδοχή της μοναδικότητας του Ολοκαυτώματος δεν είναι ζήτημα πολιτικής τοποθέτησης. Είναι θέμα πολιτισμικής ένταξης, υιοθέτησης μιας από τις θεμελιώδεις παραδοχές που οργάνωσαν την κοινότητα των εθνών στη μεταπολεμική Ευρώπη. Μαζί με την κοινοβουλευτική δημοκρατία και την απόφαση ότι κανείς δεν θέλει να ξαναδεί σε ευρωπαϊκό έδαφος ερείπια σαν αυτά που άφησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η φρίκη και η αισχύνη που προκάλεσε η οργανωμένη απόπειρα εξόντωσης μιας ολόκληρης φυλής σημάδεψε τη συνείδηση ενός ολόκληρου πολιτισμού, του δυτικού.

...Αν η Αριστερά του 2011 έχει επιλέξει ως πολιτική πρόταση την πτώχευση, δεν είναι επειδή έχει επενδύσει σε CDS, αλλά γιατί πιστεύει ότι θα βγει κοινωνικά δικαιωμένη μέσα από την ήττα, όπως δικαιώθηκε στο παρελθόν.

Και αν θέλουμε να απαλλαγούμε από το ψυχικό βάρος της μεταπολίτευσης, αυτήν τη νοοτροπία πρέπει να ξεφορτωθούμε, τον ηρωισμό της ηττοπάθειας.