O εκάστοτε πρωθυπουργός της Βρετανίας είναι θεσμικά ο πιο παντοδύναμος ηγέτης στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία δυτικού τύπου: Ασκεί τη διαχείριση της εξουσίας ανεμπόδιστος από εσωτερικές τριβές και αμφισβητήσεις.
Το Σκοπιανό κατέγραψε την παρουσία του στην προεκλογική εκστρατεία όπως ήταν αναμενόμενο, καθώς την άνοιξη του 2008 θα αποφασισθεί η είσοδος της Π.Γ.Δ.Μ στο ΝΑΤΟ. Δυστυχώς, όπως συνέβη και το 1991 το πρόβλημα προσλαμβάνεται αποσπασματικά χωρίς διασύνδεση με τις ευρύτερες περιφερειακές εξελίξεις:
Η εκλογή Γκιούλ στον τρίτο γύρο, την Τρίτη 28 Αυγούστου, έκλεισε ένα κεφάλαιο στην αντιπαράθεση του κεμαλικού κατεστημένου με το πολιτικό Ισλάμ, αλλά και με το ευρύτερο κίνημα εκδημοκρατισμού στην Τουρκία.
Ο ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας εμφανίζεται από βραχυκυκλωμένος έως ακυρωμένος την επαύριον της θριαμβευτικής νίκης του Ερντογάν στις πρόωρες εκλογές της 22ας Ιουλίου.
Οι χθεσινές εκλογές στην Τουρκία ήταν στην πραγματικότητα ένα δημοψήφισμα με ένα απλό ερώτημα: «Ποιος κυβερνά, ο λαός ή οι Στρατηγοί;» Το πρωτοφανές στα πολιτικά χρονικά της χώρας ποσοστό περίπου 48% των ψήφων είναι σαρωτικό: υποβαθμίζει αν δεν εκμηδενίζει την αριθμητική των εδρών, το κατά πόσο δηλαδή το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ θα έχει την πλειοψηφία των δύο τρίτων για να εκλέξει πρόεδρο και να προχωρήσει στη συνταγματική μεταρρύθμιση.
Το μέλλον της Ε.Ε. βρέθηκε στη Σύνοδο Κορυφής για μια ακόμη φορά έρμαιο ενός αναζωογονημένου βρετανικού ευρωσκεπτικισμού, αλλά και της ακραίας συντηρητικής εθνικιστικής περιχαράκωσης της Πολωνίας του απερίγραπτου διδύμου Κατσίνσκι.
Πίσω από τον πάγιο και απαράλλακτο εδώ και δεκαετίες, και μετά το 1974 διακομματικό, αντιαμερικανισμό μιας πλειοψηφικής μερίδας της ελληνικής κοινωνίας κρύβεται το μεγαλύτερο δέος, η μεγαλύτερη υπερτίμηση της αμερικανικής ισχύος, αν όχι στον κόσμο τουλάχιστον στη Γηραιά Ήπειρο.
H σταθεροποιητική επίδραση της πλήρους ένταξης της Bουλγαρίας και της Pουμανίας στην E.E. για την ευρύτερη περιοχή είναι γνωστή, αυτονόητη και αποδεκτή από όλους.
Tι είναι σήμερα το NATO; Aπό την μια μεριά ο μονομερής παρεμβατισμός των HΠA, το δόγμα των Συνασπισμών Προθύμων και η εγκατάσταση νέων αμερικανικών βάσεων στην Aνατολική Eυρώπη εγείρουν εύλογα το ερώτημα τι χρησιμότητα έχει ένας πολυμερής οργανισμός που εκ των πραγμάτων έχει θεσμικά όργανα, όπου πρέπει να κρατούνται άλλοτε η ουσία και άλλοτε τα προσχήματα της διαβούλευσης.
Στη διπλωματία, όπως και στην πολιτική γενικότερα, οι συμβολισμοί έχουν πολλές φορές μεγαλύτερη σημασία από ότι η ουσία. Aυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και ένα χρόνο με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Tουρκίας με την E.E.
Η φόρμουλα της φινλανδικής πρότασης –άνοιγμα λιμανιών-και αεροδρομίων της Τουρκίας σε κυπριακά πλοία και αεροσκάφη, απευθείας εμπόριο από την Αμμόχωστο υπό τον έλεγχο της Ε.Ε. και υπαγωγή των Βαρωσίων στη Νεκρή Ζώνη του ΟΗΕ σε πρώτη φάση- μπορεί να εκτιμηθεί ότι εκφράζει την συντριπτική πλειονότητα, αν όχι την ομοφωνία των 23 εταίρων της Αθήνας και της Λευκωσίας.
Σε πρώτη προσέγγιση η φόρμουλα της φινλανδικής Προεδρίας έχει ως στόχο την αποφυγή της «Σύγκρουσης Tρένων» τον Δεκέμβριο, με την προσδοκία ότι η συνταγή Aμμόχωστος-Bαρώσια μπορεί να επιτρέψει και στη Λευκωσία και στην Aγκυρα να ισχυρισθούν ότι πέτυχαν όσα επεδίωκαν.
