Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ο Ερντογάν ξέχασε ότι το κόμμα του το ΑΚΡ δεν ήλθε στην εξουσία το 2002 υποσχόμενο στους ψηφοφόρους μια Οθωμανική Αυτοκρατορική Παλινόρθωση.

Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις το ΑΚΡ καταγράφει ποσοστό 36% και το ΜΗΡ 8%, με άλλα λόγια δηλαδή και τα δύο κόμματα μαζί δεν εξασφαλίζουν κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, μια φθορά που είναι βέβαιο ότι θα διογκωθεί στα δύο χρόνια που απομένουν μέχρι τις Εκλογές του 2023.

Ολα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στις παραμονές της πυροδότησης μιας συνολικής δυναμικής εξομάλυνσης μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν.

Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι άλλο από τη χορογραφία της προσέγγισης και τον όποιο μεσολαβητικό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν οι υπόλοιπες δυνάμεις που έχουν συνυπογράψει τη Συμφωνία του 2015 για τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης, δηλαδή η Ρωσία, η Κίνα, η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία.

Συμμαχία των δημοκρατών εναντίον του αυταρχισμού εντός και εκτός συνόρων.

Μετά την αθώωση Τραμπ από τη Γερουσία, το παραπάνω αφήγημα θα είναι απ’ ό,τι φαίνεται η επιλογή του Μπάιντεν για νομιμοποίηση των επιλογών του Λευκού Οίκου εντός και εκτός συνόρων.

Θα ανοίξει η Ιταλία με πρόωρες εκλογές την άνοιξη τον κύκλο των εκλογικών αναμετρήσεων στην Ευρώπη στη σκιά της πανδημίας και στην καλύτερη περίπτωση της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα της;

Η προεκλογική εκστρατεία στη Γερμανία, η οποία ουσιαστικά θα αρχίσει στις 16 Ιανουαρίου με την εκλογή του νέου ηγέτη της Χριστιανοδημοκρατίας δείχνει ότι για πολλοστή φορά θα διαψεύσει τις προσδοκίες των εταίρων του Βερολίνου στην Ε.Ε. Στην ισχυρότερη ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει άξια λόγου διακομματική και εσωκομματική συζήτηση για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Δέκα χρόνια μετά την αυτοπυρπόληση του πλανόδιου Τυνήσιου οπωροπώλη που πυροδότησε το ντόμινο εξεγέρσεων στην Αίγυπτο, τη Συρία και τη Λιβύη που γρήγορα βαφτίστηκε «αραβική άνοιξη», η κατάσταση πραγμάτων στον αραβικό κόσμο προβάλλει ως αποκαρδιωτική.

Όπως ήταν αναμενόμενο το βέτο της Πολωνίας και της Ουγγαρίας στη σύνδεση των ευρωπαϊκών εκταμιεύσεων προς τις χώρες-μέλη της Ε.Ε με την εφαρμογή των κανόνων του κράτους δικαίου δεν διευθετήθηκε στην τηλεδιάσκεψη κορυφής προχθές Πέμπτη.

Ο Ερντογάν συνέδεσε την ανάμειξη της Τουρκίας στη σύγκρουση Αρμενίας - Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ με τη διασφάλιση ρόλου για τη χώρα του στη νέα υπό διαμόρφωση παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ετσι, αν η μέχρι τώρα διεθνής και περιφερειακή σταθερότητα υποτιμούσε –αν δεν αγνοούσε– τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας, τότε όποια κίνηση την υπονομεύει και πολύ περισσότερο τη βραχυκυκλώνει είναι θετική εξέλιξη.

Η σύγκρουση Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν για τη διαφιλονικούμενη περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι η παλιότερη και η πιο εμβληματική από τις παγωμένες συγκρούσεις στην πρώην ΕΣΣΔ.

Ως προκαταβολικά κατώτερη των περιστάσεων μπορεί να αντιμετωπιστεί η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ λίγο πριν από την έναρξή της.

Η πανδημία καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έπρεπε να είχε αναζωογονήσει τον διεθνή οργανισμό ή, στη χειρότερη περίπτωση, να ενισχύσει το κύρος άτυπων φόρουμ όπως η Ομάδα των G-7 και των G-20.

Ακόμα και το πιο αισιόδοξο σενάριο αποκλιμάκωσης της έντασης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν μπορεί να ανοίξει από μόνο του τον δρόμο για την ειδική σχέση της Αγκυρας με την Ε.Ε., που ήταν και παραμένει υψηλή προτεραιότητα της γερμανικής προεδρίας.

Η Γερμανία αναλαμβάνει την 1/7/2020 την εξάμηνη προεδρία της Ε.Ε. σε μια στιγμή ταυτόχρονων πολλαπλών προκλήσεων:

● Την εξεύρεση συμβιβασμού ει δυνατόν εντός του Ιουλίου για τη συγκρότηση του Ταμείου ανάκαμψης

● Τη συνδρομή του Βερολίνου στην αναζήτηση πολιτικής λύσης στη Λιβύη

● Τις διαπραγματεύσεις με το Λονδίνο για το Brexit

● Τη διαχείριση της επιθετικής ρητορικής Τραμπ που αποδυναμώνει τη Διατλαντική Σχέση

● Την παρουσία της Ε.Ε. στη αναζήτηση λύσης στο Κόσοβο στη σκιά της επαναδραστηριοποίη