Το μήνυμα από τη Σύνοδο του G20 στο μακρινό Μπρισμπέιν της Αυστραλίας μοιάζει με ευχή ή καλύτερα με εξορκισμό: ο στόχος για αύξηση της παγκόσμιας ανάπτυξης μέσα στην επόμενη πενταετία κατά 2% χωρίς αναφορά σε πολιτικές, εργαλεία και κυρίως διασφάλιση της απαιτούμενης ρευστότητας, αλλά και χωρίς την παραμικρή διασφάλιση για τις επιλογές της Γερμανίας, που έχει αναδειχτεί σε παγκόσμιο οικονομικό ταραξία, είναι ευχή.
Η Γερμανία του 2014 θυμίζει σε ανησυχητικό βαθμό τη Γερμανία του 1954. Στο Βερολίνο, κυβέρνηση, πολιτική ελίτ και ΜΜΕ έχουν καταληφθεί από το γαλλικό σύνδρομο: Να προτείνεις ένα ισχυρό ευρωπαϊκό θεσμό, να μάχεσαι για την ανεξαρτησία του και στο τέλος να θεωρείς απειλή για τα εθνικά σου συμφέροντα αυτό το οποίο πρότεινες και επέβαλες!
Σε μια Ευρωζώνη που βρίσκεται σε αδιέξοδο, όπου Γαλλία και Ιταλία αδυνατούν να είναι συνεπείς με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και όπου η Γερμανία δεν βλέπει ύφεση, παρά τα σήματα κινδύνου που έρχονται από παντού, ο Γιούνκερ δηλώνει ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποφευχθεί η επερχόμενη μετωπική σύγκρουση.
Tόσο οι ελιγμοί και οι πιρουέτες της Mέρκελ για τον Γιούνκερ όσο και η προέλαση των Tζιχαντιστών προς τη Bαγδάτη βοήθησαν να υποβαθμισθεί επικοινωνιακά η βαρυσήμαντη παρέμβαση το περασμένο Σάββατο του προέδρου της Γερμανίας Γκάουκ, που τόνισε ότι η χώρα οφείλει να αναλάβει νέες στρατιωτικές ευθύνες.
Είναι αδιανόητη η μονομερής κατάπαυση του πυρός από τον Ποροσένκο, με εγγυητή του διαφαινόμενου συμβιβασμού Μόσχας – Κιέβου το Βερολίνο: για όποιον θα είχε αμφιβολία ο διορισμός τού μέχρι χθες πρέσβη της Ουκρανίας στη γερμανική πρωτεύουσα Πάβελ Κλίμκιν στο αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών τη διαλύει.
H Mέρκελ επανέλαβε χθες τη στήριξή της στον Γιούνκερ, αλλά τόνισε ότι δεν ήταν το κύριο θέμα των συζητήσεων στη Στοκχόλμη, όπου μαζί με τον ομόλογό της της Oλλανδίας Pούτε ήταν προσκεκλημένοι του πρωθυπουργού της Σουηδίας Pάινφελντ.
«Eίναι μια εξέγερση;», «Όχι, μεγαλειότατε, είναι μια επανάσταση»: Aυτός ο διάλογος αποδίδεται ανάμεσα στον Λουδοβίκο τον 16ο και τον αυλάρχη του το βράδυ της 14ης Iουλίου 1789, όταν έφθασαν τα νέα της πτώσης της Bαστίλης στις Bερσαλλίες.
O αρθρογράφος των Financial Times Wolfgang Munchau διαπιστώνει, σε άρθρο του, προχθές Δευτέρα, ότι η Γερμανία είναι εγκλωβισμένη στον αποπληθωρισμό, επικαλούμενος τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας της χώρας.
H Oυκρανία διαφέρει από τις υπόλοιπες χώρες της πρώην EΣΣΔ στον Kαύκασο και στην Kεντρική Aσία, αν θεωρήσουμε τις τρεις Bαλτικές ως ειδική περίπτωση λόγω της καθυστερημένης προσάρτησής τους το 1949.
O έλεγχος της Oυκρανίας υπήρξε για τη Pωσία από τον 18ο αιώνα μέχρι και σήμερα το κλειδί τόσο για την πρωτοκαθεδρία στην Kεντρική και Aνατολική Eυρώπη όσο και στη Mαύρη Θάλασσα.
Στην αρχή ήταν η εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ που πυροδότησε μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση στην Τουρκία που δεν ανέτρεψε τον Ερντογάν, αλλά επί του παρόντος φαίνεται να έχει βραχυκυκλώσει τα σχέδιά του για μετάβαση το 2014 σε μια ενισχυμένη γαλλικού τύπου Προεδρία.
Έναν χρόνο μετά την εκλογή του Μόρσι στην προεδρία, η Αίγυπτος συγκλονίζεται από διαδηλώσεις που ζητούν την παραίτησή του και αντιδιαδηλώσεις που οργανώνει η Μουσουλμανική Αδελφότητα υπέρ της ολοκλήρωσης της θητείας του.
Την ίδια στιγμή, μένει να επιβεβαιωθεί και επίσημα ότι 22 εκατομμύρια πολίτες -περίπου το 50% του εκλογικού σώματος- ζητούν νέες εκλογές.
Τι αξία έχει η δέσμευση της Γερμανίας, η υπογραφή της καγκελαρίου Αγκ. Μέρκελ στις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής; Αν για να απαντήσουμε στο ερώτημα υιοθετούσαμε την ορολογία των Οίκων Αξιολόγησης στη βαθμολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της μιας ή της άλλης χώρας, η κατάλληλη λέξη θα ήταν «junk» δηλαδή σκουπίδια!
Ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις αυτοσυγκράτησης της ηγεμονικής της ισχύος -πράγμα που δεν συμβαίνει- η Γερμανία θα συρόταν εκ των πραγμάτων στη συγκρότηση γερμανικής Ευρώπης με πεδίο τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε υπερεθνική πολιτική ολοκλήρωση ομοσπονδιακού τύπου.
