Μετά την Επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, για τη συνοχή και την αναπαραγωγή του, γεννήθηκε η ανάγκη της συγκρότησης και της εγχάραξης μιας ενιαίας συνεκτικής εθνικής αφήγησης. Στη διαμόρφωσή της δε και στη συστηματοποίησή της συνετέλεσαν οι ιστορικοί Σπυρίδων Ζαμπέλιος και Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος.

... Η συμφωνία των Πρεσπών δεν καθαγιάζει βέβαια και δεν εξαγνίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τα πεπραγμένα του. Αντίθετα αναδεικνύει τις ιλαροτραγικές ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις και τις πολιτικές και πολιτισμικές συνέπειες της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ. Δεν υποστέλλει ακόμα την έντονη κριτική στην κυβέρνηση και στις πρακτικές της και ούτε βέβαια αναστέλλει την αναζήτηση ενός δημοκρατικού μεταρρυθμιστικού πολιτικού σχεδίου

Για πολλοστή φορά η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί σοκαρισμένη το ανελέητο σφυροκόπημα των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας από τους Ισραηλινούς. Οι νεκροί, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, αυξάνονται καταιγιστικά, όπως και οι τραυματίες. Το Ισραήλ για μία ακόμα φορά απαντά δυσανάλογα στις κινήσεις των Παλαιστινίων, οι οποίοι, παρά τις κάποιες διαδηλώσεις στις χώρες της Ευρώπης και τις διαμαρτυρίες και τα ευχολόγια των διαφόρων κυβερνήσεων, είναι τραγικά μόνοι. Αφορμή της νέας αιματηρής τραγωδίας ήταν αρχικά οι διαδηλώσεις των Παλαιστινίων για τα εβδομήντα χρόνια από την εκδίωξή τους από τα εδάφη τους και τις τελευταίες ημέρες για τα εγκαίνια της πρεσβείας των ΗΠΑ

Η τρέχουσα οικονομική κρίση δεν είχε και δεν έχει μόνο οικονομικές και πολιτικές συνέπειες. Εκτός από την σαρωτική οικονομική καταστροφή και την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος ,η παραλογισμένη κοινωνία άλλαξε τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό της , το παρελθόν και το παρόν της . Αντί να αναλύσει ορθολογικά και νηφάλια την πολλαπλή έκπτωση της αναζήτησε τα αίτια της κρίσης έξω από αυτήν. Αντί δε να αναδειχθούν οι σκοτεινές πλευρές και οι παθογένειες της μεταπολίτευσης , καταδικάσθηκε , συλλήβδην , ολόκληρη , παρόλο που την περίοδο αυτή η χώρα είχε το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και την καλύτερη δημοκρατία στην ιστορία της .

Συχνά πυκνά , από το 2012 κιόλας , όταν άρχισε να γιγαντώνεται το φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτείται ο ιδιότυπος λόγος του , μέχρι και τώρα που ασκεί την διακυβέρνηση της χώρας , ετίθετο και τίθεται το ερώτημα για την αριστερή η μη πολιτική και ιδεολογική του φύση. Βέβαια , ο ίδιος και τα στελέχη του δηλώνουν σχεδόν θριαμβευτικά και ανεπιφύλακτα ότι είναι κόμμα της αριστεράς. Το ίδιο δηλώνουν ανεπιφύλακτα και πολλοί δεξιοί και συντηρητικοί , οι οποίοι στον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική του βρήκαν την ιδανική ευκαιρία για την πλήρη , πολιτική και ηθική , απονομιμοποίηση και απαξίωση της αριστεράς.

Όπως είναι γνωστό μια από τις πλέον βασικές και σημαντικές κληρονομιές του Διαφωτισμού είναι η αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Σύμφωνα με την αρχή αυτή , όπως γράφει και αναλύει ο Μοντεσκιέ στο περίφημο ενδέκατο βιβλίο του εμβληματικού του έργου “ Το πνεύμα των Νόμων ” , η εκτελεστική , η νομοθετική και η δικαστική εξουσία πρέπει να είναι ανεξάρτητες και διακριτές μεταξύ τους. Η αρχή της διάκρισης ων εξουσιών αναδείχθηκε σε θεμελιώδες και χαρακτηριστικό γνώρισμα των σύγχρονων φιλελεύθερων κρατών, τα οποία συγκροτήθηκαν ως τέτοια μέσα από την μακρά διαδικασία της σύγκρουσης με την απολυταρχική και συγκεντρωτική , συνήθως μοναρχική , εξουσία.

Όπως είναι γνωστό μια από τις πλέον βασικές και σημαντικές κληρονομιές του Διαφωτισμού είναι η αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Σύμφωνα με την αρχή αυτή , όπως γράφει και αναλύει ο Μοντεσκιέ στο περίφημο ενδέκατο βιβλίο του εμβληματικού του έργου “ Το πνεύμα των Νόμων ” , η εκτελεστική , η νομοθετική και η δικαστική εξουσία πρέπει να είναι ανεξάρτητες και διακριτές μεταξύ τους. Η αρχή της διάκρισης ων εξουσιών αναδείχθηκε σε θεμελιώδες και χαρακτηριστικό γνώρισμα των σύγχρονων φιλελεύθερων κρατών, τα οποία συγκροτήθηκαν ως τέτοια μέσα από την μακρά διαδικασία της σύγκρουσης με την απολυταρχική και συγκεντρωτική , συνήθως μοναρχική , εξουσία.

Από εκείνη την αιματοβαμμένη 1η Μάη του 1886, όταν οι εργάτες του Σικάγου ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας το οκτάωρο, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας. Βέβαια η εργατική τάξη είχε αρχίσει τη διακριτή πολιτική και ιδεολογική εμφάνισή της στις παρυφές των ευρωπαϊκών αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων του 1830 και του 1848. Εκτοτε, μετά την επέκταση της βιομηχανικής επανάστασης, η μαζική πια εργατική τάξη εισβάλλει δυναμικά στο ιστορικό προσκήνιο.

...Δυστυχώς η αύξηση της εγκληματικότητας και η γενίκευση της ανασφάλειας και του φόβου αντιμετωπίζονται με τη συνήθη ανορθολογική ελαφρότητα. Τις σχετικά μεγάλες ποινές που προβλέπουν οι νόμοι και επιβάλλουν τα δικαστήρια ακολουθεί μια αλλοπρόσαλλη αντιμετώπιση της διάρκειας της έκτισής τους.

Προφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση έχουν εξαιρετικά υψηλή αίσθηση του χιούμορ και της αυτοπαρώδησης. Δεν εξηγείται αλλιώς η διοργάνωση γιορτών για τον δεύτερο χρόνο στην εξουσία. Εκτός αν νομίζουν ότι οι δοξαστικές παράτες θα μεταμορφώσουν τη βιωμένη πραγματικότητα. Αλήθεια όμως, τι γιορτάζουν;

«Αριστερά είναι η διαρκής ευαισθησία», έλεγε ο εμβληματικός συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου. Πράγματι, παρά τις όποιες υπερβολές ενέχει η αφαιρετική ποιητική διατύπωση μιας συγκεκριμένης οπτικής των πραγμάτων, γεγονός είναι ότι η Αριστερά από την αρχή της θεωρητικής και πολιτικής της συγκρότησης νοηματοδότησε την ύπαρξή της με την υπεράσπιση των καταπιεσμένων και τον αγώνα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των ανθρώπων. Βέβαια στην ιστορική της διαδρομή εμφανίστηκαν και δημιουργήθηκαν πολλές σκοτεινές περιοχές, αλλά το ουμανιστικό της πρόταγμα και το αίτημα μιας δίκαιης κοινωνίας παρέμειναν ενεργά.

Η φιλοσοφική θεώρηση του χρόνου κατατείνει πλέον ότι αυτός δεν είναι γραμμικός και δεν εμπεριέχει ενσωματωμένη μια τελεολογική κατεύθυνση αδιάκοπης προόδου. Και η συμβατική όμως θεώρηση του χρόνου με την κατ’ έτος κατάτμησή του και τον ανάλογο απολογισμό επιβεβαιώνει την ασυνέχεια, τα πολλαπλά πισωγυρίσματα και την προσδοκία προόδου μόνο ως ενδεχόμενο.