Όταν βρέχει πλημμυρίζουμε, όταν χιονίζει αποκλειόμαστε και, όταν κάνει ζέστη λίγο παραπάνω από το κανονικό, καιγόμαστε.

Ας υιοθετήσουμε τη(διαχρονική) δικαιολογία, αν και αυτή η κυβέρνηση την έχει σαν καραμέλα. Ναι, χτες είχαμε ακραίο καιρικό φαινόμενο. Έπεσε πολύ χιόνι και μαζεμένο. Αλλά, διάβολε, το ξέραμε. Από μέρες μας είχαν προειδοποιήσει οι μετεωρολόγοι. Ειδικά για την Αττική, όπου ζει η μισή Ελλάδα, έλεγαν ότι θα χτυπηθεί με σφοδρότητα, από τα βόρεια έως τα νότια και από τα δυτικά έως τα ανατολικά.

Το πρώτο πολιτικό ερώτημα που τίθεται για το νέο έτος είναι : θα γίνουν και πότε εκλογές; Η απάντηση φέρνει αυτομάτως διλήμματα, πρωτίστως για τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και, δευτερευόντως, για το νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Μπορεί κανείς να πει ότι οι δύο πρώτοι, αν γίνουν εκλογές, θα παίξουν τα ρέστα τους το 2022. Ο τρίτος θα έχει μικρότερη πίεση και δεύτερη ευκαιρία. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη είχαμε τα εξής δύο αξιοσημείωτα γεγονότα σχετικά με την πανδημία:

Την 1η του μήνα ο πρωθυπουργός είπε στη Βουλή ότι δεν έχει καμιά ένδειξη ότι η θνησιμότητα όσων νοσηλεύονται διασωληνωμένοι εκτός Μονάδων Εντατικής Θεραπείας είναι μεγαλύτερη σε σχέση με αυτούς που νοσηλεύονται σε ΜΕΘ. Μάλιστα, ζήτησε από την αντιπολίτευση να καταθέσει εκείνη, αν έχει, ενδείξεις και στοιχεία.

Δύο μήνες μετά την ελληνογαλλική συμφωνία, η πρώτη αντίδραση της Τουρκίας επιβεβαιώνει ότι η κούρσα των εξοπλισμών άρχισε και ουδείς γνωρίζει πού θα οδηγήσει.

Όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία-μαμούθ με τη Γαλλία για την αγορά αεροπλάνων και φρεγατών, ακολούθησαν χαρές και πανηγύρια. Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι πιάσαμε την Τουρκία στον ύπνο και τώρα πια η Ελλάδα αποκτά υπεροπλία και μπορεί να είναι ήσυχη.

Αν διακρίνεται σε κάτι ιδιαίτερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η καυχησιολογία, η οποία συχνά φτάνει στα όρια του αυτοθαυμασμού. Έτσι, κάθε φορά που εμφανίζεται μια δύσκολη κατάσταση, οι υπουργοί-και αρκετά συχνά και ο πρωθυπουργός- κάνουν δηλώσεις, με τις οποίες μας λένε με πόση επιτυχία ξεπερνούν τις κρίσεις.

Ποιος «νίκησε» στη Θεσσαλονίκη, ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας; Εξαρτάται από το τι είσαι, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ. Οι νεοδημοκράτες θεωρούν ότι «έσκισε ο Μητσοτάκης», οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι «τα πήρε όλα ο Τσίπρας». Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου αποτέλεσε εξαίρεση, αφού σε άρθρο του αποφάνθηκε ότι είχαμε «ισοπαλία». Και, για να το απαλύνει λίγο, πρόσθεσε: «Ισοπαλία εκτός έδρας», με την έννοια ότι ο Τσίπρας «παίζει» σε εχθρικό περιβάλλον, επικοινωνιακό και μιντιακό.

Στην ομιλία του στην ΔΕΘ το βράδυ του Σαββάτου ο Αλέξης Τσίπρας έκανε αυτό που κάνουν όλοι οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης: άσκησε δριμεία κριτική στην κυβερνητική πολιτική και παρουσίασε ένα δικό του «πακέτο», για να υπερκεράσει αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε εύκολο έργο στη Θεσσαλονίκη. Για δύο λόγους. Πρώτον, διότι είχε λεφτά να «μοιράσει». Μπορεί να μην επανέλαβε το εμβληματικό «λεφτά υπάρχουν», αλλά το «πακετάκι» του(αφού δεν του αρέσει η λέξη «πακέτο») το έδωσε το βράδυ του Σαββάτου στην ομιλία του. Και, δεύτερον, διότι στη συνέντευξη της Κυριακής αρκέστηκε απλώς να αναμασήσει όσα εξήγγειλε την προηγουμένη, διανθίζοντάς τα με ορισμένα ψέματα και λάθη, χωρίς να λείψει και ένα είδος αλαζονείας από τις απαντήσεις του(για τις ερωτήσεις θα πούμε κάτι στο τέλος).

Τον Ιούλιο του 2019 πήραν τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη και είχαν να λένε για την «κεντρώα διεύρυνση», που κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τώρα που το «χαρτί Χρυσοχοίδης» κάηκε σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι ανάλογο με τον ναύαρχο Αποστολάκη. Θα είχαν να λένε «να, ως και υπουργούς του Τσίπρα αξιοποιούμε».

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής. Όσοι υποστηρίζουμε το αίτημα του Κουφοντίνα - και δεν μας ενδιαφέρουν τα όποια πολιτικά παιχνίδια ένθεν και ένθεν - το κάνουμε για δύο λόγους.

Πρώτον, διότι ενδιαφερόμαστε αληθινά για την ανθρώπινη ζωή και αυτό δεν είναι το κλασικό κλισέ ούτε επίδειξη, δήθεν, ανθρωπισμού. Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε ότι, μπροστά στην απειλούμενη ανθρώπινη ζωή, το Κράτος πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω, δεν θα πάθει τίποτα το κύρος του. Κάθε μέρα εξευτελίζεται σε πλείστα όσα πεδία, ας υποστεί και μια «ήττα» για καλό σκοπό.

Οι αρχηγοί των κομμάτων όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση είτε ανέχονται τους «ακραίους» είτε λένε και οι ίδιοι «ακραία» πράγματα. Και όταν αυτά τα «ακραία» τους οδηγούν στην εξουσία, έρχεται κάποια στιγμή που τα αποδοκιμάζουν, γιατί δεν τους εξυπηρετούν πλέον.

Πριν πάμε παρακάτω στην υπόθεση του Γιάννου Παπαντωνίου, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής το αυτονόητο: είναι κατηγορούμενος και όχι ένοχος, αφού δεν έχει δικαστεί. Σε αυτό διαφέρει από τον Ακη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος είναι λαμόγιο και με τη δικαστική βούλα. Ο Παπαντωνίου είναι πιθανότατα λαμόγιο, με βάση αυτά που διαβάζουμε στη δικογραφία . Αλλά θα περιμένουμε να δικαστεί.