Υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα. Ο πρώτος είναι να το λύσεις. Ο δεύτερος να το αφήσεις να σέρνεται και όπου φτάσει. Στην περίπτωση του «Μακεδονικού» ή «Σκοπιανού» η Ελλάδα (πολιτική ηγεσία, ομάδες επιρροής και λαός) έχουν επιλέξει το δεύτερο.

Σύντομη ιστορική αναδρομή. Εδώ και 25 χρόνια η υπόθεση σέρνεται. Για να μην πούμε ότι αυτό συμβαίνει εδώ και 77 χρόνια, δηλαδή από τότε που ο Τίτο (1945) ενέταξε στην ομόσπονδη Γιουγκοσλαβία και την «Μακεδονία».

Ο φετινός Αύγουστος ήταν από εκείνους που επιβεβαιώνουν τη ρήση του Ουμπέρτο Εκο «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Ησυχία και χαλαρότητα, τουλάχιστον στα εγχώρια. Ακόμα και η τετραήμερη δοκιμασία της βορειοανατολικής Αττικής από τις πυρκαγιές δεν έφτασε στην άλλη Ελλάδα. Η δε κοκορομαχία κυβέρνησης – ΝΔ για το ποιος νοιάστηκε πρώτος για τα καμένα μόνο μειδιάματα (μέσα στην αδιαφορία) προκάλεσε.

Τους το λένε όλοι. Οι «εχθροί» μας, δηλαδή ο Σόιμπλε. Αλλά και οι «φίλοι» μας, δηλαδή ο Μοσκοβισί. «Κλείστε την» (την αξιολόγηση) με το ΔΝΤ μέσα. Ομως, ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος κάνουν «περήφανη» διαπραγμάτευση μέχρι να αποδεχθούν το μοιραίο

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά η κρατική τηλεόραση μένει ίδια, ακριβώς γιατί είναι θεραπαινίδα των κυβερνήσεων. Σήμερα έχει μεταβληθεί σε φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ΝΔ δεν δικαιούται να εξοργίζεται και να κάνει εμπάργκο

Η Μεταπολίτευση άρχισε το 1974, είναι το μόνο σίγουρο. Εκλεισε και πότε; Ή μήπως συνεχίζεται; Πιστεύω ότι θα κλείσει, με την έννοια της ολοκλήρωσης του κύκλου, μόλις τελειώσει η θητεία της κυβέρνησης Τσίπρα. Γιατί αυτό; Ας επιχειρήσουμε να το αιτιολογήσουμε.

Ο Αλέξης τσαμπουκά, ο Ευκλείδης την ουρά…

Ετσι γίνεται συνήθως. Οι Πρωθυπουργοί άλλοτε παίζουν το «δώστα όλα» και ενίοτε κάνουν (ψιλο)τσαμπουκάδες για το πόπολο. Και έρχονται μετά οι υπουργοί Οικονομικών να τα μαζέψουν και να φέρουν τη λυπητερή

Από το τελευταίο συνέδριο πολιτικού κόμματος στην Ελλαδα που είχε καθηλώσει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχουν περάσει 20 χρόνια. Ηταν το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ του 1996, στο οποίο κρινόταν η πρωθυπουργία. Και, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, η χώρα απέφυγε τότε μεγάλο διεθνές κάζο με την ήττα του Ακη Τσοχαζόπουλου.

Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε πρόσφατα μια λογική διαβεβαίωση, όσο μπορεί να είναι λογικό ό,τι εκπορεύεται από έναν πολιτικό με το δικό του παρελθόν: «όποιος σήμερα σκέφτεται εκλογές δεν μπορεί παρά να είναι ανόητος, όποιος δε τις ζητάει δυο φορές ανόητος», είπε.

Οι τέσσερις πλειοδότες του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες είναι πλέον γνωστοί. Είναι οι μεγάλοι νικητές. Υπάρχει κι ένας μεγαλύτερος νικητής. Δεν πήρε μέρος στον διαγωνισμό (με την έννοια του τριήμερου εγκλεισμού στο κτίριο), αλλά ήταν ο εγκέφαλός του. Ως νικητής, λοιπόν, θα έπρεπε να κάνει μια απλή δήλωση: «Ο διαγωνισμός έγινε, το αποτέλεσμα το γνωρίζετε. Η κυβέρνηση είναι ικανοποιημένη που αυξήθηκαν τα δημόσια έσοδα»(«το πορτοφόλι του ιδιοκτήτη»).

Μπορεί να πέρασαν 70 χρόνια από τότε που ο Τζόρτζ Οργουελ ανέδειξε τη «Νέα Γλώσσα» ως βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, μπορεί ο κόσμος να έχει προοδεύσει και να είναι(;) σε θέση να διακρίνει καλύτερα τις στοχεύσεις του, αλλά αυτό το Newspeak ζει και βασιλεύει.

Είναι άχαρο και θλιβερό-ακόμα και για τον δημοσιογράφο, ο οποίος δεν πρέπει να έχει τέτοιες «ευαισθησίες» να διαπιστώνεις ότι τα δύο κορυφαία πρόσωπα της πολιτειακής πυραμίδας της χώρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός σκέφτονται, αποφασίζουν και μιλάνε με ανεύθυνο τρόπο.

Είναι, φυσικά, για γέλια η προσπάθεια, που κάνουν οι σημερινοί ένοικοι του μεγάρου Μαξίμου μέσω των non papers, να πείσουν ότι το πρώτο «αριστερό» Μνημόνιο είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Κάθε τέτοια προσπάθεια είναι αυτονοήτως καταγέλαστη και προσβλητική για τους πολίτες που υπέστησαν το τσουνάμι της εξαετούς αντιμνημονιακής απάτης, με πρωταγωνιστές τους κκ Τσίπρα και Καμένο(«στα τέσσερα εσύ»).