Στο μακρινό 1981 τοποθετείται το περιστατικό, όπως το έχουν περιγράψει κάποιοι που το ήξεραν από μέσα: την παραμονή των εκλογών, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης άκουσε από τον δημοσκόπο της εποχής (τότε οι δημοσκοπήσεις ήταν σπάνιο είδος) να του λέει τι επρόκειτο να συμβεί το βράδυ της Κυριακής 18 Οκτωβρίου 1981.

Στις δημοτικές εκλογές του 2010 έγινε ένα σημαντικό πείραμα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Δύο πρόσωπα εκτός της ενεργού πολιτικής (με τη στενή έννοια) και, κυρίως, άσχετα με τον κομματικό σωλήνα κατέβηκαν υποψήφιοι. Και νίκησαν.

Από τη μια οι μνημονιακοί ταλιμπάν, που δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει κατώτατος μισθός, προειδοποίηση απόλυσης και αποζημίωση. «Μα, θα χαλάσουμε τη συμφωνία για τέτοιες λεπτομέρειες;» λένε.
Από την άλλη οι αντιμνημονιακοί κουφιοκεφαλάκηδες, που θέλουν «όλα ή τίποτα». Να μη δεχτούμε τίποτα, να πετάξουμε έξω την τρόικα και τα παρόμοια. Αυτοί τα θεωρούν όλα σικέ, δεν γίνεται -λένε- καμιά διαπραγμάτευση κλπ.

Ας υποθέσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας κερδίζει τις εκλογές της 17ης Ιουνίου(επαναλαμβάνω : υπόθεση εργασίας) και θέλει να υλοποιήσει αυτό που έχει υποσχεθεί, δηλαδή την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με τους ευρωπαίους. Προφανώς, δεν θα πάει κατευθείαν στην Μέρκελ, θα αναζητήσει αλλού συμμάχους.

Ξεκινώ από την… ιερή αγανάκτηση που ξεσηκώθηκε μετά τη δήλωση του Χρυσοχοΐδη ότι δεν έχει διαβάσει το Μνημόνιο. Πού είναι η έκπληξη, παιδιά; Την αλήθεια, είπε. Εμένα με ενοχλεί περισσότερο το γεγονός ότι το λέει, για να εντυπωσιάσει, τώρα που έχει αρχίσει η κούρσα διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ

Τι κοινό έχουν ο Νικήτας Κακλαμάνης και ο Αλέκος Αλαβάνος, εκτός από το ότι είναι πολιτικοί επί πολλές δεκαετίες; Πολιτικά τίποτα. Ο ένας ανήκει στη Δεξιά κι άλλος στην Αριστερά.
Κι όμως, τους ενώνει κάτι: ο λαϊκισμός και οι προκλητικές δηλώσεις τους, με τις οποίες τον συνοδεύουν.

Είναι τόσο καταιγιστικά όσα συμβαίνουν γύρω μας τους τελευταίους 15 μήνες που πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές που επήλθαν και εξακολουθούν να επέρχονται στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, στη ζωή όλων και του καθένα μας.

Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα, απ’ όσα μπορώ να θυμάμαι, που θα συζητάμε μήπως η Ελλάδα χρεοκοπήσει. Αλήθεια, πώς είναι να χρεοκοπεί μια χώρα; Ελα ντε! Η προηγούμενη, της Ελλάδας του Τρικούπη του 1893, μας είναι γνωστή μόνο μέσα από τα βιβλία. Το ίδιο και το αμερικανικό κραχ του 1929, από το οποίο θα μπορούσαμε να πάρουμε μια ιδέα.

Μετά τον «μητσοτακισμό» της δεκαετίας του 1980 και τον «καραμανλισμό» της δεκαετίας του 2000, η παράταξη της Δεξιάς κινείται σε έναν άλλον -ισμό, τον «σαμαρισμό». Τηρουμένων των αναλογιών, οι προσδοκίες είναι ίδιες: ο νέος αρχηγός να την οδηγήσει στην εξουσία, όπως ο Μητσοτάκης το 1989 και ο Καραμανλής το 2004.

Πρώτα λίγο ιστορικό: πριν από τριάντα τρία χρόνια οι φοιτητές βγάζαμε έξω από τις πανεπιστημιακές αίθουσες τους καθηγητές που είχαν συνεργαστεί με τη χούντα. Δεν ήταν άξιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.

Να καίγεται ο τόπος γύρω σου. Με καταλήψεις στα πανεπιστήμια, με τη «μεσαία» Δεξιά να αποκαλύπτει το απεχθές πρόσωπό της, απαιτώντας δηλώσεις μετανοίας από τους αντιπάλους της, με τον πρωθυπουργό να περιφρονεί, για πολλοστή φορά, τη Βουλή και να μην αισθάνεται την ανάγκη να απαντήσει στον πολιτικό αρχηγό, που τον αποκαλεί υποβολέα και μαέστρο του παρασκηνίου. Να γίνονται όλα αυτά κι εσύ να επιλέγεις να ασχοληθείς με ένα βιβλίο;

Παρατηρώ τα πέντε επιχειρήματα υπέρ του «ναι» και τα άλλα πέντε υπέρ του «όχι» που καταγράφει ο πίνακας της πρώτης σελίδας της «Ε» του Σαββάτου. Το πρώτο εύκολο συμπέρασμα είναι το εξής: Το πιο αδύναμο υπέρ του «ναι» αφορά την οικονομία. Αντίστοιχα, το πιο ισχυρό υπέρ του «όχι» αφορά και πάλι την οικονομία.