Η κρίση ανευθυνότητας των δύο του δικομματισμού δεν τερματίστηκε με την υποχώρηση Παπανδρέου για το δημοψήφισμα. Τα πολύ κρίσιμα είναι μπροστά μας. Η όποια νέα κυβέρνηση δεν είναι εγγύηση λύσης για τα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευθεί το τελευταίο καιρό και ειδικότερα τις τελευταίες μέρες.

Ας μην χανόμαστε στη συζήτηση των αυτονοήτων και δευτερευόντων πλέον, ενώ τα καθοριστικά τρέχουν. Ο όλος χειρισμός γύρω από το δημοψήφισμα (απόφαση, αναγγελία, Κάννες, υποχώρηση) θα μείνει στην ελληνική πολιτική ιστορία ως κορυφαία αποτυχία που έπληξε καίρια τον πρωθυπουργό και εγκλώβισε επικίνδυνα τη χώρα.

Η πρώτη εικόνα, μετά τις αποφάσεις για το ευρωπαϊκό χρέος και το ελληνικό, είναι ότι πρόκειται για ένα τετελεσμένο γεγονός με μεγάλη “δύναμη πυρός” - οικονομική και πολιτική. Και ότι η ελληνική κυβέρνηση ανακτά κάποια πρωτοβουλία κινήσεων και στο εσωτερικό μέτωπο μετά την τρομερή πίεση του περασμένου μήνα.
ΑΝ ΚΑΙ δεν γνωρίζουμε, λίγες ώρες μετά τη συμφωνία, τις λεπτομέρειές της -ορισμένες από τις οποίες είναι κρίσιμες- οι δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν δεν δημιουργούν την υποψία ότι η συμφωνία του Οκτωβρίου θα έχει την τύχη εκείνης του Ιουλίου, να πεταχθεί δηλαδή στα σκουπίδια πριν καν εφαρμοστεί.

Να αποφύγει δυσμενείς αποφάσεις, αυτή θα είναι η θετική εξέλιξη για την Ελλάδα στις ευρωπαϊκές διαδικασίες αυτών των ημερών. Και να μην προκληθεί νέα αναβολή που εγκυμονεί νέες χειρότερες εξελίξεις.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ γίνει κατανοητό πώς τα κατάφερε η ελληνική κυβέρνηση και τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας του Ιουλίου κινδυνεύουν να εξανεμιστούν, αν αυτό δεν έχει συμβεί ήδη. Οι αποφάσεις τότε ελήφθησαν με δεδομένο τον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας το πρώτο εξάμηνο. Είναι δύσκολο να αποδώσουμε τη νέα αποτυχία στα προσωπικά χαρακτηριστικά ενός υπουργού...

Η κρίση κορυφώνεται και το κουβάρι δεν λύνεται. Είναι άγνωστη η έκβαση και τα αποτελέσματα της επιχείρησης “κούρεμα” των ομολόγων, ενώ η χώρα όλο και περισσότερο αποσταθεροποιείται οικονομικά και πολιτικά.
ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ των ελληνικών ομολόγων θεωρείται βέβαιο - το ποσοστό είναι υπό διαπραγμάτευση. Πρόκειται για μια εξέλιξη που μπορεί να έχει θετικές επιπτώσεις, αλλά δεν είναι βέβαιο. Θετικές επιπτώσεις θα έχει αν δεν οδηγηθούν και σε λειτουργική κατάρρευση οι ελληνικές τράπεζες και αν διατηρηθεί - και δεν μειωθεί - το επίπεδο δανεισμού που έχει συμφωνηθεί, γιατί θα υπάρξουν επιπλέον υποχρεώσεις και προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Από την αρχή υπήρχαν δύο δρόμοι για την αντιμετώπιση του ελλείμματος και της κρίσης χρέους της χώρας. Ο ένας ήταν η διαμόρφωση και υλοποίηση ενός σχεδίου με τη συμμετοχή, τη συναίνεση της κοινωνίας, δηλαδή δρόμος με ισχυρές πιθανότητες εφαρμογής και επιτυχίας. Ο άλλος ήταν η επιβολή μέτρων με εκβιασμούς και πιέσεις, με αμφίβολη αποτελεσματικότητα
Ο ΠΡΩΤΟΣ δρόμος θα στηριζόταν στη βούληση της πλειοψηφίας να ξεπεράσει την κρίση, στην ικανότητα του κράτους να ξεπεράσει την πελατειακή παράδοση, να διευθύνει τη διαδικασία και στην πολιτική διαδικασία που θα έπρεπε να μοιράσει στοιχειωδώς δίκαια το κόστος και να δώσει τις αναγκαίες εγγυήσεις για το μέλλον.

Να που φθάσαμε και στα σχέδια της αναδιάρθρωσης του χρέους, με τον υπουργό Οικονομίας να μιλά για 50%! Και από την Ευρώπη να πολλαπλασιάζονται οι δηλώσεις για ελεγχόμενη πτώχευση - δηλαδή στάση πληρωμών και αναδιάρθρωση. Εξέλιξη που προκαλεί πολλαπλή ανησυχία.
Η ΕΠΙΜΟΝΗ στο επίθετο “ελεγχόμενη” είναι μόνον ευφημισμός, ελαφρότητα και επίδειξη αλαζονείας. Όσοι το υποστηρίζουν τώρα -ή στο παρελθόν και τώρα σιωπούν- ούτε μας λένε ένα ιστορικό υπόδειγμα ούτε μας περιγράφουν το περιβόητο σχέδιο “ελέγχου”.

Όσο μας σφίγγουν οι πιέσεις και δυσκολεύουν τα πράγματα, οι επιλογές γίνονται πιο δύσκολες, γιατί το κόστος -κυρίως το ιδιωτικό- δεν κρύβεται με λόγια. Από την άλλη όμως πλευρά, το πλαίσιο είναι πιο σαφές, τα διλήμματα ορισμένα και η λογική μας γίνεται πιο αποτελεσματικό εργαλείο. Και όσο και αν μπορούμε ατομικά να ξεφεύγουμε ή να μεταθέτουμε, οι συλλογικές μορφές κόμματα, Βουλή, συνδικάτα επιλέγουν, θα επιλέξουν.
Βάση οποιασδήποτε λογικής ανάλυσης και συζήτησης δεν μπορεί παρά να είναι δύο δεδομένα: Το πρώτο. Οι ερχόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες για το οικονομικό μέλλον της χώρας και τη ζωή των πολιτών. Το δεύτερο. Τα μέτρα που εκτάκτως επιβάλλει η κυβέρνηση είναι και βαριά και άδικα.

Ο Λεωνίδας Κύρκος των αγώνων, της ανθρωπιάς, της αριστερής ευθύνης, του στρατηγικού οράματος, της ειλικρίνειας στην άσκηση της πολιτικής, της ενότητας, αλλά και της αποφασιστικότητας για τομές όταν απαιτούνται

Η φτώχεια και οι κατατρεγμοί, η μεγάλη ανάταση, το δίκιο κι η ανθρωπιά, η χαρά και η μεγάλη απογοήτευση, η ντροπή, αλλά και η αισιόδοξη επιμονή στον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, η απόρριψη της βίας. Σε οκτώ φράσεις ο Λεωνίδας Κύρκος είχε συνοψίσει το νήμα της δημόσιας δράσης του - είναι το κείμενό του που διάβασε στην κηδεία την Τετάρτη ο γιός του Μίλτος.

Ας αποχαιρετήσουμε τον Λεωνίδα Κύρκο, μαζί με τόσους και τόσους πολίτες, με ευγνωμοσύνη για την πολυσχιδή προσφορά του στον λαό, τους εργαζόμενους, τη χώρα, την αριστερά. Ταυτίστηκε με τον στόχο, την επιδίωξη, η αριστερά, ανανεωμένη, να ξεφύγει από τη γωνία, να κερδίσει τις καρδιές και τον νου των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Αναδείχθηκε σε πολιτικό ηγέτη εθνικής εμβέλειας, του αγώνα για δημοκρατία. Πολιτικό ηγέτη της αριστεράς που ταυτίζεται με τη δημοκρατία και τα δικαιώματα. Γι’ αυτό και κέρδισε την ευρύτερη εμπιστοσύνη και αναγνώριση.

«Την ύφεση δεν την προκαλεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, την προκαλεί ο τεράστιος δημοσιονομικός εκτροχιασμός και το δυσθεώρητο χρέος» δήλωσε την Παρασκευή στη Βουλή ο αντιπρόεδρος της κυβέρνσης κ. Βενιζέλος. Προφανώς δεν εννοούσε ότι οι αυξημένες ή υπέρογκες δαπάνες του δημοσίου προκαλούν ύφεση - το ανάποδο, με πληθωρισμό προκαλούν. Θα πρέπει να εννοούσε, μάλλον, ότι οι επιπτώσεις, οι παρενέργειες του τεράστιου χρέους στις σημερινές συνθήκες οδηγούν στην ύφεση. Πώς προκλήθηκε τόση ύφεση;

“Επιλεκτική χρεωκοπία” επί θύραις, τριάντα χρόνια τοκογλυφία, γλυτώσαμε από τη χρεωκοπία, ομολογία αποτυχίας του Μνημονίου είναι οι πρώτοι σχολιασμοί για την απόφαση της Ευρωζώνης, σχολιασμοί που στηρίζονται στην εικόνα μιας άτολμης απόφασης, που δεν δίνει μια σαφή και οριστική λύση.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ της Ευρωζώνης κρίνεται βεβαίως από το αν αντιμετωπίζει τα επείγοντα άμεσα προβλήματα της κρίσης, την άμεση απειλή χρεωκοπίας. Και αυτό φαίνεται να το κάνει, αν και παραμένουν τα ερωτηματικά για τις πρόσθετες εγγυήσεις που απαιτούνται για τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών.

Πώς γύρισαν έτσι ανάποδα τα πράγματα; Από προοπτική σωτηρίας η ανάπτυξη να γίνεται όχημα σχεδίων που θα πλήξουν σοβαρά το οικιστικό και φυσικό περιβάλλον;
Η προηγούμενη επιχείρηση fast track (της αρχής της χρονιάς) για την ανόρθωση των δημοσίων εσόδων και της οικονομίας δεν απέδωσε. Τώρα η χώρα μπήκε σε μια δεύτερη προσπάθεια προς δύο κατευθύνσεις : τη πώληση μεγάλων ακινήτων του δημοσίου κυρίως σε ξένους επενδυτές και επίσης, την είσπραξη χρημάτων από τμήματα της κοινωνίας με αντάλλαγμα τη νομιμοποίηση παρανομιών, όπως με τα αυθαίρετα.