Με τον όρο «μειονότητα» εννοούμε μια ομάδα του πληθυσμού με διαφορετική από την πλειονότητα εθνότητα, θρησκεία ή/και γλώσσα. Η Ελλάδα έχει εδώ και χρόνια επιλέξει μια στενή ερμηνεία: Αναγνωρίζει ως μειονότητα αυτή που ορίζεται ως τέτοια μόνο από διεθνείς συνθήκες. Άρα αναγνωρίζει την εξής μια, τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης που προβλέπεται από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Αυτή η μειονότητα απαρτίζεται από τους Πομάκους, τους Ρομά και τους Τουρκικής καταγωγής ή όπως αναφέρεται από το 1991, τους «τουρκογενείς».

Ο θρυλικός Μιθριδάτης Στ’, βασιλιάς του Πόντου και της Μικρής Αρμενίας (132-63πΧ) για να αποφύγει να τον δηλητηριάσουν, έπινε τακτικά μικρές, μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου. Με τον τρόπο αυτό απέκτησε σταδιακά ανοσία στο δηλητήριο. Ο βασιλιάς μας κληροδότησε τον όρο μιθριδατισμό, για να περιγράψει την σταδιακή αποδοχή και εξοικείωση με νοσηρές, επικίνδυνες ή και παράνομες καταστάσεις, οι οποίες με το χρόνο εκλαμβάνονται ως φυσιολογικές.

Το 2023 ξεκινάει με βαρύ φορτίο από το 2022, που δεν είναι άλλο από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο πόλεμος συνεχίζεται να μαίνεται με αμείωτη ένταση στις ανατολικές περιοχές, επιβεβαιώνοντας το τέλος της μεταψυχροπολεμικής αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην Ευρώπη και την μετάβαση σε έναν κόσμο πιο αβέβαιο, πιο σκοτεινό, πιο στρατικοποιημένο.

Συμπληρώθηκαν οκτώ μήνες από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και είναι σαφές σε όλους πλέον ότι ο Πούτιν απέτυχε παταγωδώς στους στόχους του. Αυτό όμως δεν έκανε τον κόσμο πιο ασφαλή. Μέχρι τώρα, η μια εσφαλμένη εκτίμηση από την πλευρά της Μόσχας διαδέχεται την άλλη με αποτέλεσμα να σωρεύονται λάθη που απομακρύνουν ακόμη περισσότερο την ειρήνη.

Η αντισυνταγματική και παράνομη παρακολούθηση του αρχηγού του τρίτου κόμματος στην ελληνική Βουλή αποτελεί το πιο πρόσφατο και κρισιμότερο πλήγμα που δέχθηκαν η δημοκρατία και οι δημοκρατικοί θεσμοί στη χώρα τα τελευταία χρόνια.

Με αφορμή την πανδημία, παρατηρήθηκε μια συστηματική διολίσθηση του κράτους δικαίου με καταπάτηση συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, είτε αφορούσαν το δικαίωμα συγκεντρώσεων είτε την πανεπιστημιακή αστυνομία ή το μεταναστευτικό. Η ομολογία, όμως, του πρωθυπουργού ότι ο αρχηγός του τρίτου κόμματος στη Βουλή παρακολουθούνταν κατά την προεκλογική περίοδο για την επιλογή νέας ηγεσίας στο κόμμα του αποτελεί ένα κορυφαίο γεγονός που καμία κυβερνητική αφήγηση δεν μπορεί να ξεπεράσει.

Η Πορτογαλία είναι μια μοναδική περίπτωση. Σε μια άκρη της Ευρώπης, μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας, με αντίστοιχο πληθυσμό αλλά και μια κοινή εμπειρία Μνημονίων, ακολούθησε μια διαφορετική πορεία με αποκορύφωμα την εξαιρετική επιτυχία της στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού με ένα ποσοστό εμβολιασμού της τάξεως του 90%.

Η αμυντική συμφωνία AUKUS ήδη χαρακτηρίζεται ως αλλαγή παραδείγματος, στρατηγικά και πολιτικά ● Η αντιπαράθεση με την Κίνα αποκτά πλέον συγκεκριμένα στρατιωτικά χαρακτηριστικά, ενώ διαμορφώνεται ξανά ένα ψυχροπολεμικό πλαίσιο, που σταδιακά θα βάλει τέλος σε μια μορφή πολυμέρειας που περιλάμβανε και την Κίνα.

Μόνη εγγύηση για την ασφάλεια στην περιοχή μας είναι ένας ουσιαστικός διάλογος με την Τουρκία με στόχο τη λύση

Ησυνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν στο πλαίσιο της πρόσφατης Συνόδου του ΝΑΤΟ διέλυσε κάθε ψευδαίσθηση για τους στόχους της ελληνικής κυβέρνησης στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών: ο πρωθυπουργός μας υποσχέθηκε ένα ήρεμο καλοκαίρι τονίζοντας παράλληλα ότι οι διαφορές μας με τη γείτονα είναι αγεφύρωτες. Με αυτές τις δηλώσεις ο Έλληνας πρωθυπουργός έκλεισε την πόρτα σε κάθε προσπάθεια επίτευξης λύσης.

Με έκπληξη παρατηρήσαμε πολλοί από εμάς τον τρόπο που η κυβέρνηση επέλεξε να τιμήσει τα 40 χρόνια από την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Με μια σύντομη και συνοπτική εκδήλωση στο Ζάππειο Μέγαρο και ολιγάριθμους -λόγω πανδημίας- καλεσμένους, με μια ασαφή μουσική νότα και πολλά ακριβά ενδύματα η κυβέρνηση θεώρησε ότι ξεμπερδεύει με μια υποχρέωση, έτσι τουλάχιστον φαινόταν.

Ο ανωτέρω τίτλος του Εμπειρίκου καθώς και η «Μέρα της Μαρμότας», μια ταινία όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο στον χρόνο και κατά συνέπεια αναγκάζεται να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά, πάντα μου φέρνουν στο μυαλό τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Η κοινή ανακοίνωση στις 21/4 του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη ήταν πραγματικά ως εάν να ξεκινούσαμε πάλι από την αρχή, σαν να μην είχε προηγηθεί το σχέδιο Ανάν ή το Κραν Μοντανά. Δυστυχώς η πραγματικότητα σήμερα είναι πολύ χειρότερη και από αυτή εντός της οποίας έλαβαν χώρα οι δύο προηγούμενες προσπάθειες και οι προοπτικές είναι δυσοίωνες.

Μέσα σε όλο τον κυκεώνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, υπάρχει μια συζήτηση από ορισμένα πρώην στελέχη του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, αλλά και εκπροσώπους του επονομαζόμενου «Μετώπου Λογικής», στην οποία επικαλούνται την ανάγκη ενίσχυσης του Κέντρου ως χώρου ευθύνης, νουνεχούς πολιτικής, ψυχραιμίας και συναίνεσης. Προβάλλουν μάλιστα και την επιτακτικότητα οργάνωσης του χώρου αυτού.

Επειτα από πολλές συζητήσεις, αντεγκλήσεις και προκλήσεις της τουρκικής πλευράς οι 61ες διερευνητικές συνομιλίες επιτέλους αρχίζουν. Μέσα σε ένα αντίξοο περιβάλλον, με μια Τουρκία που έρχεται εκούσα άκουσα στις συναντήσεις αλλά και μια ελληνική κυβέρνηση που δυσκολεύεται να αρθρώσει τους στόχους της.