Η πολιτική συνεργασία μεταξύ διαφόρων οργανώσεων είναι εξ ορισμού ένα δύσκολο εγχείρημα. Τα πράγματα είναι πιο απλά όταν αυτή αποκτά έναν χαρακτήρα μιας απλής εκλογικής συνεργασίας και δυσκολεύουν όταν το σχήμα φιλοδοξεί να γίνει πιο συνεκτικό και πιο «συμμετοχικό». Στην πρώτη περίπτωση, το βασικό είναι το προγραμματικό περιεχόμενο ενός πλαισίου εκλογικής συνεργασίας, το οποίο οι συνεργαζόμενες οργανώσεις θα επιδιώξουν να προωθήσουν, κατά βάση μέσα από τα δικά τους επιμέρους πλαίσια.

Το σύνθημα που ακουγόταν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ το 1974, ως γνωστόν, ήταν «στις 18 σοσιαλισμός» (οι εκλογές είχαν οριστεί για τις 17.11.1974), εννοώντας ότι το ΠΑΣΟΚ θα κερδίσει τις εκλογές και από την επομένη των εκλογών, στις 18 δηλαδή, θα αρχίσει η «οικοδόμηση» του σοσιαλισμού.
Το κακό δεν ήταν η τελείως λαθεμένη πρόγνωση (το ΠΑΣΟΚ πήρε μόλις γύρω στο 13%), ούτε το είδος του σοσιαλισμού που είχαν στο μυαλό τους η ηγεσία και οι οπαδοί του. Το κακό ήταν, και σε αυτό το σύνθημα, ότι και η «αριστερή» φάση του ΠΑΣΟΚ υπονοούσε ότι ο σοσιαλισμός «αρχίζει» από την ημέρα της «κατάληψης» της εξουσίας… και ύστερα.

Οι εκκλήσεις για ενότητα στον ΣΥΡΙΖΑ και μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών του, πολύ λίγο αγγίζουν το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της ενότητας και περιορίζονται κυρίως σε συναισθηματικές εκκλήσεις ή γενικόλογες αναφορές σε μια «ενότητα της αριστεράς». Το ποιος αυτοαποκαλείται αριστερός είναι ασφαλώς δικαίωμά του και κανείς δεν δικαιούται να εκδίδει «πιστοποιητικά αριστερών φρονημάτων» -εκτός ίσως της Λιάνας Κανέλλη και μάλιστα από τηλεοράσεως.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως εκλογική συνεργασία στις εκλογές του 2004, συνεργασία που δεν επιβεβαιώθηκε λίγο μετά, στις ευρωεκλογές του 2004. Μετά από μια πολύμηνη αδράνεια και μετά την εκλογή Αλαβάνου στην προεδρία του ΣΥΝ, άρχισε σιγά σιγά να ενεργοποιείται το συντονιστικό του όργανο. Παρέμεινε όμως η αρχική ιδέα του σχήματος εκλογικής συνεργασίας. Βεβαίως, υπήρχαν και πολλές φωνές που πίστευαν ότι θα έπρεπεε να μετασχηματιστεί σε «κοινό σπίτι» των αριστερών.

Ένα μικρό κόμμα που αρνήθηκε να γίνει μεγάλο, που φοβήθηκε να βγει από το περιθώριο. Ένα κόμμα που μόλις έφτασε «...με Τσίπρα (να) διεμβολίζει τον δικομματισμό (Αυγή, 12/03/2008), τρόμαξε με την επιτυχία του και έσπευσε να «αυτοενοχοποιηθεί» τον Δεκέμβρη, μη τυχόν και, γκρεμίζοντας τον δικομματισμό, βρεθεί ενώπιον διλημμάτων που δεν ήξερε πώς να τα διαχειριστεί. Με ένα 18,4% που «έπαιρνε» (12/3/2008, "Βήμα", σε έρευνα της Κάπα Research), έφτασε 14 μήνες μετά, όχι μόνον να έχει μηδενίσει τις εισροές αλλά να χάσει και από το ποσοστό τόσο του 2007, όσο και των προηγούμενων ευρωεκλογών!

Μέσα στον καταιγισμό των σκανδάλων και της σκανδαλολογίας, ξεφεύγουν από το ενδιαφέρον που θα έπρεπε να τύχουν, εκτός από τα ευρωπαϊκά, και πολλά σημαντικά εσωτερικά θέματα.

Ένα από τα πρώτα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της μεγάλης οικονομικής κρίσης ήταν η ενίσχυση της αγοράς των αυτοκινήτων.

Μια από τις πιο συνηθισμένες σκηνές που συνοδεύουν τις κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια, είναι η παρακάτω: οι απεργοί φτάνουν έξω από ένα υπουργείο, ζητούν να δουν τον υπουργό, ο υπουργός απαντά -όχι πάντα, βέβαια- ότι θα δεχτεί μια αντιπροσωπεία τους.

Οι απεργοί ζητούν να μπει στο υπουργείο μια πολυμελής ομάδα, ο υπουργός θέλει μια ολιγομελή, η αστυνομία της εισόδου επιτρέπει να μπουν μόνον όσοι ο υπουργός όρισε, οι απεργοί δεν το δέχονται, επιχειρούν να μπουν με το ζόρι, η αστυνομία τους «απωθεί», οι απεργοί επιμένουν και το φινάλε έχει πάντα την ίδια κατάληξη.

Ως που φτάνει το δίκιο του αγώνα; Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του αγρότη, του φοιτητή, του αδικημένου; Η «ηθική» της απεργίας υπόκειται σε φραγμούς ή καλύτερα, υπάρχουν όρια στις μορφές πάλης;

Τα ερωτήματα αυτά, συνήθως, δεν πολυτίθενται όταν βρίσκεται σε εξέλιξη κάποια κινητοποίηση που χρησιμοποιεί μέσα που ενδέχεται να προκαλέσουν αντιδράσεις, για να μην κάνουν ...κακό στον αγώνα. Βέβαια, εφόσον «ανοίγει» η συζήτηση όταν δεν υπάρχει στην επικαιρότητα κάποια κινητοποίηση, υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθούν ως ερωτήματα εκτός χρόνου. Ίσως...

Μετά το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ, το σοβαρότερο στην ιστορία της πυρηνικής τεχνολογίας, το λόμπυ των πυρηνικών υποχώρησε. Τρεις μεγάλες χώρες της Ευρώπης με πυρηνικά αποφάσισαν να προχωρήσουν σταδιακά στη μετα-πυρηνική εποχή. Η Ιταλία το 1987 με δημοψήφισμα, η Γερμανία με την κυβερνητική συμφωνία σοσιαλδημοκρατών-πράσινων και πιο πρόσφατα η Ισπανία.

...Μαρξ: «Το να είσαι ριζοσπάστης σημαίνει να φτάσεις στη ρίζα των πραγμάτων, όμως για τον άνθρωπο η ρίζα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος».

Καμύ: «Το σημαντικό δεν είναι ακόμα να φτάσουμε ως τη ρίζα των πραγμάτων, αλλά –εφόσον ο κόσμος είναι όπως είναι- να ξέρουμε πώς να συμπεριφερθούμε ζώντας σ’ αυτόν»...

Οι «διαμάχες» μεταξύ σεισμολόγων δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο σε σχέση με όσα συμβαίνουν σε όλους τους επιστημονικούς χώρους, εκτός της μεγάλης δημοσιότητας που απολαμβάνουν. Είναι γνωστή η έκφραση: «σεισμός = σωσμός», με την έννοια ότι μέσα από μια καταστροφή μπορεί να προκύψουν και οφέλη για κάποιους.

Η κομμουνιστική παράδοση σπάνια καταγράφει εναλλαγή προέδρων (ή γενικών γραμματέων) που δεν οφείλονται σε λόγους ...βιολογικούς. Συνήθως, η διαδοχή ερχόταν μετά το θάνατο του προκατόχου. Στο Συνασπισμό και οι τρεις του πρόεδροι (Φλωράκης, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλος) έσπασαν αυτή την παράδοση και η διαδοχή τους έγινε –και γίνεται- ομαλά, ομαλότατα, έστω και αν οι λόγοι της εναλλαγής διαφέρουν στις τρεις περιπτώσεις