Στην πολιτική η ηθική δεν είναι προαπαιτούμενο, είναι όμως κριτήριο για την αξιολόγηση της συμπεριφοράς στο δημόσιο βίο. Ωστόσο ποια ηθική υπάρχει στην περίπτωση της παρακίνησης ενός αναγνωρισμένου δημοσίου προσώπου, να βγει μπροστά ως ενδεχόμενος επικεφαλής νέου πολιτικού κόμματος, αλλά στη συνέχεια όσοι τον παρακίνησαν αποφαίνονται ότι δεν είναι κατάλληλος και τον αφήνουν εκτεθειμένο;

Τα λουλούδια στην κυρία από μένα. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης και ο Δημήτρης Μάρδας από το υπουργείο Οικονομικών, έχουν κάθε λόγο να στείλουν ανθοδέσμες στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όσο είναι Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, δεν πρόκειται να χάσουν τη θέση τους.

Γιατί; Απλούστατα, αν τους αντικαταστήσει, θα είναι σα να δέχεται τις υποδείξεις της κυρίας. Αυτό παρά είναι βαρύ ακόμη και για κάποιον που της είπε πρόσφατα ότι δεν πολυγουστάρει να του φέρεται σαν μικρό παιδί.

Ας κάνουμε έναν σύντομο λογαριασμό: δεν υπάρχουν λεφτά για τους μισθούς τις συντάξεις και τα δάνεια, το εμπορικό ισοζύγιο επιδεινώθηκε, η βιομηχανική παραγωγή καταποντίζεται, το πρωτογενές πλεόνασμα δεν βγαίνει, το χρέος μεγαλώνει… Στοπ, αυτά αρκούν.
Δεν υπάρχει χρεία άλλων στοιχείων για να ερμηνευθεί η κυβερνητική στροφή προς το ρεαλισμό .Ούτε είναι δύσκολη η πρόβλεψη για την πορεία εφεξής. Η κατάσταση των πραγμάτων υποχρεώνει την κυβέρνηση σε ολική επαναφορά. Το θέμα είναι να το κάνει σωστά αυτή τη φορά.

Προσγείωση στη μνημονική πραγματικότητα ή οριστική στροφή προς τους κανόνες της κοινοτικής Ευρώπης; Όπως και αν το δει κανείς, η ενδιάμεση συμφωνία της περασμένης Παρασκευής ισοδυναμεί με πράξη αυτό-διορισμού του Αλέξη Τσίπρα στο αξίωμα του πραγματικού Πρωθυπουργού μιας πραγματικής χώρας. Ως εκείνη τη στιγμή ήταν επικεφαλής μιας άλλης κυβέρνησης, σε άλλη χώρα, μέλος μιας άλλης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ίσως, η πιο ενδιαφέρουσα έκπληξη των εκλογών του 2012, ήταν ηΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Ένα νεοπαγές κόμμα που προέκυψε από διάσπαση του -μικρού ακόμη- ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε στη Βουλή με 16 έδρες. Οι ψηφοφόροι που αποσπάσθηκαν από το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως και δε ήθελαν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, βρήκαν καταφύγιο στη νηφάλια παρουσία του Κουβέλη.
Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά. Η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε στο έλεος του μιντιακού συστήματος, δίκην τιμωρίας, επειδή αποχώρησε από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Έδειχνε όμως να αντέχει μέχρι στιγμή που άρχισαν τα πραγματικά λάθη. Τα βασικότερα ήταν η κοινή εμφάνιση του Φώτη Κουβέλη με τον Γ. Παπανδρέου στις Ευρωεκλογές και εν συνεχεία η αμφισημία του ιδίου στο θέμα της υποψηφιότητάς του για την προεδρία της Δημοκρατίας.

Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, απλώς αποκάλυψε τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει ο ίδιος και τα δυο κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνησή του.

Αν μάλιστα αναλυθούν οι προτάσεις που συμπερίλαβε σε αυτό το διάγγελμα, τότε οι λόγοι που τον ώθησαν σε αυτή την πρωτοβουλία είναι κάποιοι από τους ακόλουθους - είτε διαζευκτικά, είτε όλοι μαζί:

Πρόγραμμα ακριβώς δεν το λες. Περισσότερο είναι απαρίθμηση σχολιασμών που καταπίνουν και κάποιες όντως πρωτότυπες ιδέες. Κατά τα λοιπά, τα «21 σημεία» που παρουσίασε ο Στ. Θεοδωράκης για Το Ποτάμι, είναι καλή προσπάθεια που θα είχε ενδιαφέρον με καλύτερη επεξεργασία.

Το γενικό χαρακτηριστικό του «προγράμματος» είναι ότι δεν έχει διακριτό πολιτικό πλαίσιο ούτε το διαπερνά κάποια ιδεολογία. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ οι όροι: Αριστερά, Δεξιά, προοδευτικό, συντηρητικό, σοσιαλισμός, νεοφιλελευθερισμός. Για τους συντάκτες του υπάρχουν μόνο ουδέτερες «λύσεις», επί χάρτου φυσικά.

Τι προκύπτει από τον πρώτο κύκλο των επαφών που προκάλεσε η πρωτοβουλία του Φώτη Κουβέλη για την αναζήτηση κοινών τόπων στον ευρύτερο χώρο που η παλαιά πολιτική ορολογία ονόμαζε «δημοκρατικές δυνάμεις»; Κατ’ αρχήν, ότι ως πολιτική κίνηση του βγαίνει - δεν έμεινε στα χαρτιά. Από μια άποψη, μάλιστα, εξελίσσεται και σε κάτι απίθανο ώς τώρα: σε εκ του σύνεγγυς επικοινωνία του ΠαΣοΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ! Η απευθείας επαφή μεταξύ των δύο κομμάτων θεωρείται εκατέρωθεν έγκλημα καθοσιώσεως. Αλλά εφόσον η ΔΗΜΑΡ συζητά με τις αντιπροσωπείες τους με την ίδια ατζέντα, κάτι αλλάζει.

Ο δημόσιος λόγος ενός πολιτικού χωρίζεται σε αυτά που λέει, σε αυτά που αποφεύγει να πει και σε αυτά που προτείνει. Ας αξιολογήσουμε με αυτή τη μέθοδο την τελευταία ομιλία του προέδρου το ΠαΣοΚ Βαγγέλη Βενιζέλου - σε κομματικό ακροατήριο την Τετάρτη.Είπε τα συνήθη: δεν προβλέπονται νέο Μνημόνιο και νέα μέτρα - εμείς κρατάμε ζωντανή τη χώρα και τη Δημοκρατική Παράταξη - το χρέος είναι βιώσιμο. Δεν είπε τίποτε για τη Γάζα, παρότι είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός και αρχηγός κόμματος με παραδοσιακά στενές σχέσεις με τους Παλαιστίνιους που σφαγιάζονται εκεί. Και από τις προτάσεις ξεχώριζε μια επανάληψη: «Εμείς μιλάμε και πάλι για την ανάγκη μιας εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης»

Aν η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία ήταν ηθοποιός σήμερα θα ήταν η Ρένα Βλαχόπουλου ως «μια τρελή τρελή σαραντάρα». Ωστόσο, παρά τα όσα «τρελά» της καταλογίζουν, το νεότερο ελληνικό κράτος ουδέποτε γνώριζε αντίστοιχη περίοδο δημοκρατίας και πολιτικής σταθερότητας. Αυτά τα «σαράντα χρόνια φαγούρας», οι εναλλαγές κυβερνήσεων είναι ομαλές, ακόμη και όταν οι δραστηριότητες των κυβερνήσεων δεν είναι.

Είναι λάθος του Φώτη Κουβέλη ότι διέγραψε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ έναν βουλευτή του; Ή μήπως το λάθος είναι ότι άργησε να το κάνει; Μήπως ήταν και αυτό μία από τις πηγές της εκλογικής κακοδαιμονίας του τον περασμένο Μάιο; Με όρους επικοινωνίας, πάντως, είναι μια ακόμη εξέλιξη που δείχνει τη δυσμενή μεταχείριση του πρόεδρου της ΔΗΜΑΡ από το μιντιακό σύστημα. Οι διαγραφές στο ΠαΣοΚ και στη ΝΔ ήταν επίδειξη αποφασιστικότητας των αρχηγών τους. Για τον κυρ Φώτη είναι αυτοδιάλυση.

Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που θα έλεγε και ο Μητσοτάκης: η αλλαγή φρουράς στην Τράπεζα της Ελλάδος δεν έγινε επειδή ο προηγούμενος διοικητής δεν πέτυχε αλλά γιατί η θέση ήταν δοσμένη από καιρό στον επόμενο. Ο Γιάννης Στουρνάρας φαίνεται να «καπάρωσε» τη θέση ενώ ήταν υπουργός Οικονομικών, και από αυτήν την άποψη η αντικατάσταση Προβόπουλου ήταν προαποφασισμένη.