Η ειδησεογραφία των ημερών ανέδειξε τη διακριτική κινητικότητα του Φώτη Κουβέλη για να σταθεροποιήσει το κόμμα του ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, με τελικό στόχο να αναδειχθεί ως η ελληνική εκδοχή της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς.

Ισως το βασικότερο πρόβλημα της πρώτης κυβέρνησης Σαμαρά, με την τρικομματική υποστήριξη, ήταν η εξωθεσμική λειτουργία της. Το Υπουργικό Συμβούλιο, ως ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων και χάραξης πολιτικής, υποκαταστάθηκε από τις συναντήσεις των τριών πολιτικών αρχηγών. Ωσπου προέκυψε ότι εκτός από τους τρεις τα έλεγαν και ανά δύο - πίσω από την πλάτη του τρίτου.

«Εγκαταληφθείσα, πλην ζωηρή και με πολλά προσόντα, ζητεί κύριον, ή κυρίους - αλλά και κυρίες γίνονται δεκτές - για σοβαρή σχέση». Δεν είναι αυτό που φαίνεται. Προκύπτει άλλωστε από την υπογραφή: «Κεντροαριστερά». Μόνη, έρημη και ξεχασμένη, η μόλις πριν από μερικούς μήνες πολύφερνη νύφη της ελληνικής πολιτικής σκηνής, αναζητεί κάποιον να τη συνοδεύσει τουλάχιστον στις προσεχείς κάλπες.

Για λόγους που σχετίζονται με την επίδραση του επικοινωνιακού ιμπέριουμ της ομάδας Σαμαρά, στη μιντιακή πιάτσα, διακινούνται το τελευταίο διάστημα κάποιες θεωρίες «θεμελιωμένες» σε επιλεκτικά στοιχεία -από διάφορες δημοσκοπήσεις- απροσδιόριστης αξιοπιστίας και εγκυρότητας. Ένας λόγος για να μη δίνουμε βάση σε αυτές τις θεωρίες έρχεται από το πρόσφορο παρελθόν. Η εμπειρία λέει ότι αν ήταν να τις παίρνουμε τοις μετρητοίς, το 2012 -για παράδειγμα- το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν θα έπεφταν κάτω από το 20%, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν παρ’ ολίγον πρώτο κόμμα και η Βουλή δεν θα γέμιζε νεοναζιστές. Συνεπώς, κοντά στο νου κι γνώση. Αλλά ας επιστρέψουμε σε αυτούς τους μύθους της συγκυρίας.

Ποιος δεν θέλει τη ΔΗΜΑΡ στο πολιτικό παιχνίδι; Ποιος θέλει να εξαφανίσει τον Φώτη Κουβέλη από την επόμενη Βουλή, διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις; Ποιον εξυπηρετεί η διάλυση ενός κόμματος, επειδή διεκδικεί το δικαίωμα στην αυτονομία των επιλογών του;

Θα ακουστούν πολλά για τη στάση του Φώτη Κουβέλη στην τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Θα είναι πολλοί όσοι θα προσπαθήσουν να του φορτώσουν ακαμψία και ευθύνες για το ναυάγιο. Τίποτε όμως δεν μπορεί να ακυρώσει το βασικό συμπέρασμα: επιτέλους, κάποιος πολιτικός σέβεται τον εαυτό του.