Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ότι έχουμε χάσει την όρεξη και την ικανότητά μας να σκεπτόμαστε τον κόσμο αλλιώς, διαφορετικά. Μεγάλο μέρος από μας, και εννοώ τη γενιά μου, είτε κάψαμε κάποτε τα δάχτυλά μας και σερνόμαστε ακόμη με τις γάζες και τις αλοιφές, είτε, στο ζήλο να πάει κάτι μπροστά σ’ αυτή την κοινωνία, σκεφτόμαστε κυβερνητικά, σαν να έχουμε στην πλάτη μας κυβερνητικές ευθύνες.

Τελικά, οι προτεινόμενες αλλαγές στο Πανεπιστήμιο, ανταποκρίνονται στα πραγματικά προβλήματα που παρουσιάζει το ελληνικό πανεπιστήμιο; Το σχέδιο της διαβούλευσης δεν συνοδεύεται από μια Λευκή Βίβλο με τα προβλήματα του Πανεπιστημίου. Πορίσματα των εξωτερικών αξιολογήσεων δεν δημοσιεύτηκαν. Η συγκεντρωτική αξιολόγηση της ΑΔΙΠ για το 2009, περιστρέφεται στα διαδικαστικά, και τα συγκεντρωτικά της στοιχεία είναι ανεπεξέργαστα . Ποιες ανάγκες επομένως έρχονται να συναντήσουν οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις; Ποιες αδυναμίες θέλουν να διορθώσουν; Ποιες δυνατότητες να διευρύνουν;

Η πολιτική του ΔΝΤ συνιστά μια κοινωνική μηχανική (social engineering) για την Ελλάδα, με βάση μια φιλοσοφία. Ας σκεφτούμε την υπόθεση της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων μέσα από μια ιστορική οπτική. Ας δούμε την εποχή που σχηματίζονταν οι σύγχρονες βιομηχανικές κοινωνίες· δεν υπήρχε τότε θέση για τους πληθυσμούς που γίνονταν εργάτες στην πόλη.

Κάθε χρόνο συμβαίνει μια πολύ μεγάλη, τρομερά καταστροφική πυρκαϊά στην Ελλάδα και πολλές άλλες, μεγάλου ή μεσαίου μεγέθους. Ολεθρος περιβαλλοντικός με μακροπρόθεσμες συνέπειες για το κλίμα και την ατμόσφαιρα, για τον αέρα που αναπνέουμε, αλλά και απώλεια ανθρώπινων ζωών πέρα από την υλική καταστροφή καλλιεργειών, οικισμών, κτλ.

Τον τελευταίο καιρό εξελίσσεται μια συζήτηση η οποία συμπυκνώνεται στο ερώτημα «γιατί δεν γίνονται μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα;». Ωστόσο κάθε συζήτηση έχει τα προαπαιτούμενά της.

Υπάρχουν δύο επιχειρήματα που δικαιολογούν ην «ελαστικοποίηση» και την αποθέσμιση της εργασίας, η οποία επιχειρήθηκε σε όλο σχεδόν τον κόσμο από τη δεκαετία του 1990 και επανέρχεται μετ΄ επιτάσεως από ορισμένες πλευρές στην Ελλάδα, σήμερα.

Η οικονομική κρίση οδηγεί σε πολιτικές εχθρότητας εναντίον των μεταναστών, ακόμη και απέλασης, σε πολλές χώρες. Στην Ελλάδα ο δείκτης της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής είναι εδώ και πολλά χρόνια στο κόκκινο.

Με μισό εκατομμύριο Αμερικανούς να χάνουν κάθε μήνα τη δουλειά τους και να προστίθενται στα 11 εκατομμύρια ανέργους και με ένα δημόσιο χρέος που έφτασε το ιλιγγιώδες ποσό του 1,3 τρισ. δολάρια οι προοπτικές διακυβέρνησης δεν είναι από τις πιο ευοίωνες.

Oι διαδηλώσεις αλλά και οι ταραχές που πήραν τόσο μεγάλη έκταση και απλώθηκαν ως τις μικρές πόλεις δείχνουν μια τεράστια κοινωνική οργή και έγιναν αντικείμενο συζήτησης σε όλο τον κόσμο.

Κακώς θεωρήθηκε η διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠαΣοΚ ενδοκομματικό ζήτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αφορά τη δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, τα οποία αποτελούν θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η κ. Γιαννάκου είχε μιλήσει για τη συνέχεια του κράτους, ο κ. Καραμανλής όταν ρωτήθηκε στο debate απάντησε ότι σέβεται τις θεσμικές διαδικασίες, στις εκλογές ειπώθηκε ότι το βιβλίο δεν πρόλαβε αλλά θα τυπωνόταν και θα κρινόταν στη διαδικασία της διδακτικής πράξης.

Από τις αρχές του 2007 μια νέα διαχωριστική γραμμή χαράχθηκε στον χώρο της εκπαίδευσης αλλά και της κοινωνίας και της πολιτικής: αφορά το πώς τοποθετείται κανείς απέναντι στο βιβλίο Ιστορίας της Στ’ δημοτικού. Η πολιτική και όχι μόνο αντιπαράθεση οδήγησε στην απόσυρση του βιβλίου και στην επιστροφή στο παρελθόν