Του Πρόσφατα πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες, κατέβηκαν στους δρόμους της Ρώμης και του Μιλάνου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εμπορευματοποίηση της γυναίκας. Όμως, αυτές οι διαδηλώσεις δεν είχαν μόνο τον χαρακτήρα ηθικού περιεχομένου, αλλά και διεκδίκησης ρόλου στη διαμόρφωση των οικονομικών και πολιτικών πραγμάτων της χώρας τους. Μετά από χρόνια αμηχανίας -ευθύνεται και η πολιτική- οι γυναίκες τείνουν να αναθεωρήσουν ριζικά τον ρόλο τους, στις καινούργιες συνθήκες της παραγωγής και της δημιουργικότητας.

Πάνω από ένα εκατομμύριο γυναίκες κατέβηκαν στις πλατείες 230 πόλεων της Ιταλίας την περασμένη Κυριακή, σε συγκεντρώσεις χωρίς καμιά κομματική σημαία: ούτε ίχνος. Ήταν ένα πρωτόγνωρο μείγμα γυναικών, πιο πλούσιο και πολύχρωμο σε σχέση με εκείνο της δεκαετίας του 1970, που διεκδικούσε και επέβαλε το διαζύγιο, που διεκδικούσε και κατέκτησε την αποκλειστικότητα του δικαιώματος της επιλογής της μητρότητας.

Οι επιπτώσεις από την σύγκλιση αλληλοεξαρτημένων διαδικασιών - όπως παγκοσμιοποίηση, κλιματικές αλλαγές και οικονομική κρίση - βάζουν σε κίνδυνο, άν όχι την επιβίωση του πλανήτη, όμως σίγουρα την κοινωνική συμβίωση και συνύπαρξη των ανθρώπων. Αυτό γιατί η εντατική εκμετάλλευση και υποβάθμιση της ανθρώπινης εργασίας είναι παράλληλη διδικασία με την χωρίς όρια εκμετάλλευση και υποβάθμιση της φύσης.

Τα όσα ακολουθούν είναι προσπάθεια δημιουργικής κρητικής στο συνεδριακό κείμενο της «ανανεωτικής» πτέρυγας.1/

Είναι ένα κείμενο που εμπεριέχει, Διάχυτες, μερικές βασικές ιδέες - όχι νεοπλατωνικές - που πηγάζουν από την ελληνική πραγματικότητα. Όντας διάχυτες χάνουν ικανότητα χάραξης ιχνών για άνοιγμα μιας καινούργιας αφήγησης.

Ας έλθουμε στην πιό διάχυτη και, κατά κάποιον τρόπο, αιχμηρή πρόταση, που είναι εκείνη της «οικολογίας». Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι οι καινούργιες αφηγήσεις έχουν ανάγκη από καινούργιους αφηγητές για να γίνουν πιστευτές, και ας πάμε στη ουσία.

Το ερώτημα που μπαίνει είναι αν υπάρχει μια άλλη πολιτική βιομηχανικής ανάπτυξης, δηλαδή ενεργειακή, αγροτική, μεταφορών, υποδομών κ.λπ. και, τέλος, πολιτισμική, που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από την κρίση. Και η απάντηση είναι ότι πρόκειται για εκείνη την πολιτική που εδώ και δεκαετίες προτείνει το προοδευτικό ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα.Η σημερινή κρίση προκαλεί ανακατατάξεις, και μάλιστα σημαντικές, στις οικονομικές, πολιτικές και παραγωγικές σχέσεις.
Όμως η δική μας κρίση, που έχει τους δικούς της λόγους, φέρνει στην επιφάνεια την παθογένεια και τα σημεία κρίσης του δημοκρατικού συστήματος που διαμορφώθηκε μετά το 1974.

Yπάρχει μιά διάχυτη εκτίμηση σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: ότι η επιτυχία των Οικολόγων-Πράσινων στις ευρωεκλογές, καθώς και η μερική επιτυχία στις εθνικές εκλογές οφείλεται στο ότι «η αστική πολιτική» συνέβαλε στην «προβολή και στην πριμοδότιση των Πράσινων ως ένα εν δυνάμει κυβερνητικό εταίρο...». Αυτή η εκτίμηση τροφοδοτεί και ενισχύει την αντίσταση διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις διαδικασίες συγκρίσεων και συγκλίσεων, σε διάφορα θέματα, μεταξύ ΣΥΝ και Οικολόγων-Πρασίνων.

Δεν ξέρω ποιο είναι, ή καλύτερα ποιο ήταν το επίπεδο της συζήτησης - σε σχέση με την θεματολογία και την προβληματική – στο συνέδριο της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ που έγινε τις προάλλες, όπως προκύπτει από το άρθρο στην «Αυγή» τις 16/01/10.

Με φοβίζει, δε, περισσότερο το γεγονός αν η προσέγγιση που εκφράζεται από το άρθρο αυτό αντικαθρεπτίζει το επίπεδο του προβληματισμού του συνεδρίου και την προβληματική της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΗ και μαλιστα τη στιγμή που η χώρα έχει αδήριτη ανάγκη, από την αντίληψη και πρακτική του γενικού συνδικάτου.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η συνέντευξη του Ε. Μπερλινγκουέρ. Λόγω έλλειψης χώρου, έχουν αφαιρεθεί οι ερωτήσεις του Ε. Σκάλφαρι. Έγινε προσπάθεια το κείμενο να έχει τη λογική του συνέχεια, χωρίς παρεμβάσεις αλλαγών και με ελάχιστες αφαιρέσεις, που αφορούσαν θέματα δευτερεύοντα σε σχέση με τα κυρίαρχα, που είναι: η ηθική διάσταση της κρίσης της πολιτικής, η austerità ( = αυστηρότητα, εγκράτεια: επιλογή του συν.) στη διαχείρηση των πόρων και η αναγκαιότητα για μια διαφορετική ανάπτυξη.

Αυτή η θεματολογία και προβληματική έχει σχέση και με τη συζήτηση που γίνεται -και δεν γίνεται – στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στη χώρα μας. Μερικά από τα προβλήματα που ο Μπερλινγκουέρ προφητικά αντίκρυσε εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια σήμερα έχουν αποκτήσει μια τεράστια ένταση και αποδεικτικότητα.

Το θέμα της μείωσης των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα -εκτός βέβαια και από άλλα σημαντικά θέματα- ήταν η επίσημη σφραγίδα του τέλους της ομάδας των οκτώ σαν τελευταίο βήμα αποφάσεων για τα προβλήματα και τις τύχες αυτού εδώ του πλανήτη.

Και ο βασικός λόγος είναι η ανάγκη να συμπεριληφθούν στις συναντήσεις και άλλες χώρες, μια και είναι εντελώς αναχρονιστικό να αποδεχθεί κανείς ότι οι οχτώ «ιδιώτες» είναι αντιπροσωπευτικοί του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων.

Η ποδηλασία είναι ενδιαφέρον άθλημα και αν αφαιρέσεις το απλό χρονομετρικό ετάπ ( διαδρομή) είναι ένας συνδυασμός ατομικότητας και συλλογικότητας. Ο συνδιασμός αυτός γίνεται χρυσός κανόνας κατά την διάρκεια των μεγάλων ποδηλατικών γύρων, όπου η νίκη ή καλή θέση σε ένα ετάπ στοχεύει στην τελική νίκη. Κατά την διάρκεια ενός ετάπ οι ποδηλάτες μιας ομάδας καλύπτουν, βοηθούν η προετοιμάζουν την κίνηση φυγής ή το φίνις του συναδέλφου τους που μπορεί να νικήσει ένα ενδιάμεσο στόχο (βραβείο) ή το συγκεκριμένο ετάπ.

Η σημερινή κρίση θα πρέπει να μας ωθήσει σε μιά βαθειά αλλαγή - όχι μόνο των κανόνων της χρηματιστηριακής αγοράς, που ουσιαστικά δεν υπάρχουν - αλλά βασικά στην πραγματική οικονομία. Αρχίζοντας από την αμφισβήτηση της χονδροειδούς ειδολωλατρίας της «αύξησης του ΑΕΠ» ( σαν απόλυτο δείκτη ανάπτυξης και ποιότητας της), που χαρακτηρίζει, χωρίς τεράστιες διαφορές, σημαντικά τμήματα του πολιτικού φάσματος, διαγωνίως από τα αριστερά προς τα δεξιά.

Η γενίκευση του τίτλου οφείλεται στο γεγονός ότι οι θιασώτες, και οι "σοβαροί" εισηγητές της πρότασης για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, είναι οι ίδιοι παράγοντες που κάτω από διάφορες υπευθυνότητες (π.χ.: πρώην διοικητής ΔΕΗ και τωρινός πρόεδρος ΣEΕΣ, πρώην πρόεδρος ΡΑΕ, υπουργός κ.λπ., ένα ατέλειωτο ρυάκι πολιτικών και κοινωνικών υπευθυνοτήτων) διαμόρφωσαν αυτό το άκρως περιβαλλοντοκτόνο και σπάταλον ενεργειακό σύστημα, που θέλουν δήθεν να αναμορφώσουν με την εισαγωγή της πυρηνικής ενέργειας.