Το ’χει η μοίρα αυτής της χώρας να πάει με τις πάντες. Από το ένα άκρο στο άλλο. Τον Αύγουστο του 1974 πρέπει να μετρούσαμε περί τα 20 εκατομμύρια αντιστασιακούς στην δικτατορία. Τώρα, από την θεοποίηση της αντίστασης περνάμε στο απέναντι άκρο: σε μια απόπειρα πλήρους απαξίωσής της.

...Αφού όλοι ήμασταν κατά της ανάληψης γιατί λέγαμε τόσο χοντρά ψέματα στους δημοσκόπους; Πώς προέκυπτε το άνω των 90% ποσοστό υπέρ της διοργάνωσης; Εξ όσων ενθυμούμαι, μόνο ο «Συνασπισμός» και ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Καθημερινή», κ. Αντώνης Καρκαγιάννης, είχαν δημοσίως ταχθεί εναντίον. Όλοι οι υπόλοιποι διαφωνούσαμε ιδιωτικώς;

Μερικές ειδήσεις από την Κύπρο, όπως τις μετέδωσε χθες το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, δείχνουν πλέον ανάγλυφα τα επέκεινα του ηρωικού «Όχι» που μεθόδευσε ο Κύπριος πρόεδρος...

Αν γινόταν σήμερα μια δημοσκόπηση με το ερώτημα «θέλετε να καταργηθεί ο θάνατος;» 95% και πλέον των πολιτών θα απαντούσε «σίγουρα ναι». Αρκεί όμως αυτή η ομοθυμία του εκλογικού σώματος για να αποτελέσει στόχο πολιτικής η αιώνια ζωή; Φυσικά όχι...

...Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οποιαδήποτε απόφαση θα έχει οφέλη και ζημίες. Ακόμη και το δημοψήφισμα: θα έχει οφέλη και ζημίες. Το να ισχυριζόμαστε ότι οι ζημίες είναι τελικά οφέλη είναι μια επιστημονική μέθοδος στρουθοκαμηλισμού. Εθνική πολιτική δεν είναι.

Κατ’ αρχήν να καταλάβουμε κάτι: δεν ψιχάλιζε χθες στο Στρασβούργο. Aσχετα αν κάποιοι θα ερμηνεύσουν έτσι, η αλήθεια είναι ότι όλη η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έφτυνε την κυπριακή κυβέρνηση.

Μπερδεύτηκε πολύ πάλι η συζήτηση για το Κυπριακό και το σχέδιο Ανάν. Ακούγονται πολλά. Κάποια σοβαρά και κάποια ανόητα. Εμείς θα ασχοληθούμε με τα δεύτερα, όχι επειδή είναι ανόητα, αλλά επειδή είναι θεμελιώδη και αν δεν ξεκαθαριστούν αποκλείεται να αποκτήσει κάποιο νόημα η συζήτηση.

Η κριτική στο σχέδιο Ανάν είναι εύκολη, επειδή το σχέδιο είναι συγκεκριμένο. Προνοεί κάποια απτά πράγματα τα οποία μπορεί να μας αρέσουν ή όχι. Η άρνηση γίνεται επί του πραγματικού γι’ αυτό και είναι πειστική.

Ο ελληνισμός, στο σύνολό του –και όχι μόνο ο Κυπριακός– βρίσκεται πια ενώπιον της ιστορίας. Έχει να πει ένα επώδυνο «ναι» ή ένα επικίνδυνο «όχι» στο σχέδιο Ανάν όπως αυτό διαμορφώθηκε... Ουσιαστικά όλος ο ελληνισμός ο οποίος έχυσε αίμα και ιδρώτα για το κυπριακό πρόβλημα πολλές δεκαετίες τώρα έχει λόγο.

Καημό έχει ο οποιοσδήποτε πολίτης θέλησε να μάθει το τι ακριβώς συζητείται και παίζεται στην Λουκέρνη. Ακούσαμε σεβάσμιους αναλυτάδες να μας εξηγούν τους κινδύνους που ενέχει το σχέδιο Ανάν (πρέπει να είναι το εκατοστό σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού από το 1955 και μετά) αλλά δεν ακούσαμε το σημαντικότερο: ποια είναι η λύση που μας συμφέρει;