Δεν βρήκε λέξη να πει ο πρωθυπουργός για την κατάφωρη επίθεση στην ελευθερία του λόγου, την οποία εξαπέλυσε η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου εναντίον του αγωνιστή κατά της χούντας και καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Σταύρου Τσακυράκη, αλλά είχε πολλά να πει για την πρωτοβουλία της εισαγγελέως του ίδιου δικαστηρίου, η οποία απλώς ζήτησε να εφαρμοστεί ο νόμος.
...Το πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι επειδή οι ιδεαλιστές δεν ξέρουν ακόμη πού πατούν και πού πηγαίνουν, κανοναρχούν τα λαμόγια σε βάρος της οικονομίας, των δημοκρατικών θεσμών και –ακόμη, ακόμη– της ίδια της Αριστεράς. Αλλά με αυτούς επέλεξαν να κυβερνήσουν, διότι οι άλλοι ήταν... μνημονιακοί. Αφήστε δε που υπήρχε η υποψία ότι μπορεί να έχουν μολυνθεί. Από νεοφιλελευθερισμό, φυσικά. Τι άλλο;
Με την οικονομία ποτέ δεν τα πήγαινε καλά η νέα Αριστερά, αυτή που –δυστυχώς για τη χώρα– κυβερνά. Η μόνη «θεωρία» της ήταν το σύνθημα: «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ένθα απέδρα κάθε κόστος και στεναγμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με προχειρότητα τον κυβερνητικό του βίο.
Αρκεί μια βόλτα σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της χώρας για να πείσει ακόμη και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή των δημοκρατικών διαδικασιών, ότι η δημοκρατία δεν λείπει από τα ελληνικά ΑΕΙ. Αντιθέτως, έχει τόση πολλή που ο καθείς μπορεί να βάψει το πανεπιστήμιο στο χρώμα που θέλει, να χτίσει τον πρύτανη της απαρέσκειάς του, να διακόψει όποιο μάθημα δεν γουστάρει, να προπηλακίσει κάθε ομιλητή με τον οποίο διαφωνεί.
Η αλήθεια είναι ότι απέχουμε πολύ ακόμη από το να αγγίξουμε τη σοσιαλιστική τελειότητα της Βενεζουέλας. Η Ελλάδα είναι 81η χώρα σε ανταγωνιστικότητα (μετά το Τατζικιστάν, την Ουκρανία κ.ά.), ενώ ο παράδεισος του μακαρίτη Τσάβες είναι στην 132η. Αλλά η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί.
Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν, όπως ζήτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, κι ας βάλουμε τα πράγματα στη σειρά. Το δημοκρατικό Σύνταγμα της χώρας δεν αναφέρει πουθενά όσα είπε ο κ. Ιερώνυμος, ψέγοντας την αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας. Δεν λέει ότι «η Παιδεία μας πρέπει να είναι εθνική, ελληνοχριστιανική Παιδεία». Αυτά περί ελληνοχριστιανικής Παιδείας τα έλεγε το χουντικό Σύνταγμα του 1968 και ουχί το δημοκρατικό του 1974.
Εχει ένα δίκιο ο σύντροφος του left.gr όταν έγραψε «Για κάποιους οι τράπεζες έκλεισαν πριν από 5 χρόνια» (30.6.2015). Για λίγους· αφού και οι άνεργοι από τα ΑΤΜ έπαιρναν το επίδομα. Ετσι η κυβέρνηση, σε μια κίνηση κομμουνιστικής αλληλεγγύης, αποφάσισε να κλείσει τις τράπεζες για όλους.
Με αυτά και μ’ αυτά, η χώρα βαδίζει σε τρίτο μνημόνιο κι αυτή είναι η πλέον ελπιδοφόρα προοπτική. Διότι, με τα μυαλά που κουβαλούν οι κυβερνώντες και τις τζάμπα μαγκιές που πουλούν για τέρψη των ιθαγενών, μπορεί να συμβεί και το χειρότερο. Η άτακτη χρεοκοπία...
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει άλλη χώρα που ο ίδιος δρόμος έχει δύο, τρεις διαφορετικές ονομασίες και ανά δέκα τετράγωνα ξεκινάει διαφορετική αρίθμηση. Στην Ελλάδα είναι ο κανόνας για όλες τις λεωφόρους, κάθε μεγαλούπολης.
Η μόνη προεκλογική υπόσχεση (ή έστω διαπίστωση) που βγήκε αληθινή στις πρώτες εκατό ημέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ήταν εκείνη που κοσμούσε τις αφίσες του μεγαλύτερου εταίρου: «Η Ευρώπη αλλάζει. Η ελπίδα έρχεται». Βγήκε αληθινή έστω κατά 50%, διότι πραγματικά η Ευρώπη αλλάζει.
Στο σόου της εθνικοπατριωτικής πλειοδοσίας που έστησε για λόγους προσωπικής προβολής η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής έκανε τη μεγαλύτερη προσφορά: πάνω από 500 δισ. ευρώ μέτρησε τις γερμανικές αποζημιώσεις· εκατό λιγότερα από εκείνα του Αρτέμη Σώρρα. Ετσι αποδεικνύεται ότι ο δρόμος προς την ακροδεξιά είναι στρωμένος με ποταπές προθέσεις.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο «σιδηρούς νόμος της οικονομίας» δεν έχει σημασία, και το μόνο που χρειάζεται είναι «να πέσουν λεφτά στην αγορά». Βεβαίως τα λεφτά βοηθάνε, αλλά πρέπει να αντικατοπτρίζουν πραγματικές αξίες ή αξιόπιστες προοπτικές της οικονομίας. Λεφτά που τυπώνονται με την σέσουλα, στο τέλος δεν αξίζουν ούτε το χαρτί τους. Κάπως έτσι θα είναι και τα IOUs (I Owe You ή στην νεοελληνική «έχεις λαμβάνειν») που ήδη συζητιόνται ως εναλλακτική λύση
