Μήπως ξέρετε ποια χώρα κατατάχθηκε πρώτη παγκοσμίως το 2021 με κριτήριο τον βαθμό ευτυχίας των κατοίκων της; Η Φινλανδία! Η ταπεινή αυτή χώρα κατέλαβε και πάλι την πρώτη θέση στην ετήσια Παγκόσμια Εκθεση Ευτυχίας που δημοσιεύθηκε από το Δίκτυο Λύσεων Βιώσιμης Ανάπτυξης, μια πρωτοβουλία του ΟΗΕ που αφορά περίπου 150 χώρες.

«Η εκλογή λοιπόν του προέδρου και της Κ.Ε. από τα μέλη μειώνει τις αποστάσεις που χωρίζουν το μέσο μέλος από μια μικρή αριθμητικά κατηγορία στελεχών»

Ο πολιτικός επιστήμονας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης σχολιάζει τις καταστατικές αλλαγές που προκρίνονται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθώς και την πρόταση του Αλ. Τσίπρα για εκλογή του προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής από τη βάση, την αναγκαία προσπάθεια αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος των πολιτών για την πολιτική, τη φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ενώ εκτιμά ότι χρειάζεται να περιμένουμε για το εάν θα επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική καταγραφή του ΚΙΝ.ΑΛΛ.

Ας ξεκινήσουμε με τα ωμά δεδομένα. Προσφάτως, το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦίΜ) δημοσίευσε την ετήσια μελέτη δύο σημαντικών διεθνών ινστιτούτων (Cato και Fraser), που καταγράφει τη συνολική εικόνα της παγκόσμιας ελευθερίας μέσω του δείκτη ανθρώπινης ελευθερίας.

Θυμάστε εκείνους τους Σουηδούς ειδικούς σε θέματα δημόσιας υγείας που προειδοποιούσαν πως η πανδημία δεν είναι αγώνας εκατό μέτρων αλλά μαραθώνιος, και ως εκ τούτου κυβερνήσεις και κοινωνίες θα έπρεπε να οπλιστούν με υπομονή και να προετοιμαστούν με βάση έναν μακρύ χρονικό ορίζοντα;

Λέγεται πως η αναπτυχθείσα τα τελευταία χρόνια σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνεργασία μεταξύ Γαλλίας – Γερμανίας δείχνει πόσο πολύ ανάγκη έχει η πρώτη να κρύψει την αδυναμία της και η δεύτερη τη δύναμή της. Οπως λένε οι Ιταλοί, «se non è vero, è ben trovato».

Λίγο μετά την ολοκλήρωση της ΔΕΘ, ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΠΑΜΑΚ σχολιάζει στο NEWS 24/7 τις εξαγγελίες του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και το αβέβαιο μέλλον του ΚΙΝΑΛ.

Ο ίδιος προβλέπει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ θα καταφέρουν να συγκρατήσουν το εκλογικό κοινό τους, παρά τα "ανοίγματα" προς τη πλευρά του πάλαι ποτέ ΛΑΟΣ, ενώ σημειώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια οριακή αναζήτηση νέας πολιτικής ταυτότητας, με παράλληλες διευρύνσης προς αριστερά και προς το λεγόμενο "σοσιαλιστικό" κέντρο.

Δεν πρόκειται για πολιτική αντιπάθεια ούτε για απόρριψη με βάση ηγετικά χαρακτηριστικά. Αυτό συνέβαινε πάντοτε. Ολοι οι ηγέτες είχαν τους οπαδούς και τους ορκισμένους εχθρούς τους. Πρόκειται για εκδηλώσεις συναισθημάτων που επιτίθενται στο ίδιο το πρόσωπο του πολιτικού, στο ύφος και την αισθητική του.

"Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μία κατάσταση όπου έχει εμπεδωθεί δημοσκοπικά η κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και η κυριαρχία της εικόνας του Κυριάκου Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού. Κατά τη γνώμη μου αυτή η κυριαρχία θα συνεχίσει και το επόμενο διάστημα και μόνο με έκπληξη μπορώ να δω να ανατρέπεται. Αυτό σημαίνει ότι η εικόνα που εγώ διαμορφώνω είναι μια εικόνα που λέει οτι όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες εκλογές, είτε είναι πρόωρες είτε είναι στο τέλος της τετραετίας θα τις κερδίσει η Νέα Δημοκρατία. Μάλιστα δεν βλέπω η νίκη να είναι οριακή νίκη αλλά μία άνετη νίκη ενδεχομένως και μία νίκη επανάληψης των συσχετισμών του 2019.”

Οι εκλογές του 2019 ξανάβαλαν το κομματικό σύστημα σε ράγες δικομματισμού έπειτα από μερικά χρόνια έντονης ρευστότητας και κατακερματισμού. Βεβαίως, το άθροισμα της δύναμης των δύο μεγάλων κομμάτων (71,38%) υπολείπεται του δικομματισμού του ’80 ή του ’90, όμως πλησιάζει αυτό των εκλογών του 2009 (77,39%).

Πρώτη παρατήρηση: Οι εκλογές του 2019 επανευθυγράμμισαν το κομματικό σύστημα σε μία ρότα δικομματισμού, μετά από επτά χρόνια ρευστότητας και κατακερματισμού. Αναμφίβολα, το άθροισμα των δύο κομμάτων (71,5%) υπολείπεται των αντίστοιχων αθροισμάτων του δικομματισμού της δεκαετίας του ’80 ή του ’90, αλλά πλησιάζει αυτό των εκλογών του 2009.

Ολοένα και συχνότερα το τελευταίο διάστημα, μου έρχεται στον νου η διάσημη ρήση ενός Περουβιανού στρατηγού, του Οσκαρ Μπεναβίντες: «Για τους φίλους μου τα πάντα, για τους εχθρούς μου ο νόμος»!

Οχι, δεν θα πάω τόσο πίσω για να υπενθυμίσω τους διορισμούς ογδοντάχρονων και απόστρατων στις διοικήσεις των νοσοκομείων αποτυχημένων πολιτευτών ως συμβούλων σε υπουργούς (θα ήθελα βέβαια πολύ να μάθω τι ακριβώς συμβουλεύουν, που αξίζει να πληρώνεται από τους φόρους μας), ή τον τρόπο επιλογής των γενικών γραμματέων των υπουργείων, όπου οι εκκλήσεις για ανοιχτές και αξιοκρατικές διαδικασίες ήταν τελικά πρόσχημα για κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος πάντων, αυτά «παραγράφηκαν».

Στην επέτειο των έξι χρόνων από τις εκλογές του 2015 και την «πρώτη φορά Αριστερά», ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σε βαθιά ιδεολογικο-πολιτική αναζήτηση. Βρίσκει ακόμη μπροστά του το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, μαζί με τις εσωτερικές του ταλαντεύσεις και αντιφάσεις.