Εχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, μια μέρα, όταν βγω στη σύνταξη και ωριμάσω (η ανεκπλήρωτη προσδοκία της μητέρας μου εδώ και πολλά χρόνια), τότε που θα έχω άφθονο χρόνο καθώς δεν θα ασχολούμαι πια με το ΚΚΕ και τον Εμφύλιο, να γράψω ένα βιβλίο γεμάτο πικάντικες ιστορίες με τίτλο: «Ελληνες πολιτικοί»! Μην κάνετε πονηρές σκέψεις, δεν θα περιέχει κουτσομπολιά.

Στο πρώτο μέρος του άρθρου, πριν από δύο εβδομάδες, αναφέρθηκα στον χαρακτήρα του επιχειρήματος «αν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν πολύ χειρότερα». Υποστήριξα, πως η βασική λειτουργία του είναι «παρηγορητική». Επιχειρεί μέσω μιας υπόθεσης που δεν δύναται να εξακριβωθεί, να προσγειώσει ψηφοφόρους που είχαν μεγάλες προσδοκίες από τη σημερινή κυβέρνηση. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που χρησιμοποιεί αυτό το υποθετικό σχήμα. Είναι οι ίδιοι οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί αναρωτιούνται: «Σκέφτεσαι τι θα έλεγαν τα ΜΜΕ της χώρας μας αν πολύ λιγότερα από αυτά που συμβαίνουν σήμερα, συνέβαιναν επί ΣΥΡΙΖΑ;».

Είναι γνωστό πως ο σίγουρος χαμένος στις ένοπλες συρράξεις και στις δραματικές διακρατικές κρίσεις είναι η αλήθεια και η ενημέρωση. Ο Βίσμαρκ, μάλιστα, υποστήριζε πως τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται ύστερα από το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές.

Παντού στον κόσμο, η ματιά που τα καθιερωμένα εθνικά μέσα ενημέρωσης έχουν για την κατάσταση σε περίοδο διακρατικών κρίσεων είναι, συνήθως, από την πλευρά των «εθνικών συμφερόντων».

Τελικά το παρελθόν είναι επίμονο. Αλλιώς πώς να εξηγήσεις τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε από δύο «εκδρομές» στον Γράμμο; Η πρώτη αφορά την αρχικώς προαναγγελθείσα συμμετοχή του υφυπουργού Εθνικής Αμυνας Αλκ. Στεφανή ως εκπροσώπου του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης σε επετειακό μνημόσυνο της Ενωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού «υπέρ πεσόντων του Ελληνικού Στρατού». Η δεύτερη σχετίζεται με το κάμπινγκ που οργάνωσε στον Γράμμο η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.

Οταν το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου επέλεγε να αφαιρέσει αρμοδιότητες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενισχύοντας την ήδη πανίσχυρη πρωθυπουργική εξουσία, άνοιγε έναν κύκλο προεδρικών εκλογών όπου το συμβολικό στοιχείο θα αποκτούσε προτεραιότητα. Ταυτόχρονα, η προεδρική εκλογή θα σηματοδοτούσε από εδώ και στο εξής στρατηγικές πόλωσης ή συναίνεσης συνδεδεμένες άμεσα με εξελίξεις στο πεδίο του κομματικού ανταγωνισμού.

Τους τελευταίους μήνες, η πολιτική ζωή χαρακτηρίζεται από έναν διαφορετικό τόνο από αυτόν που είχαμε συνηθίσει αρκετά χρόνια τώρα. Η οξεία αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων έχει εμφανώς περιοριστεί.

Ακόμη κι αν δεν σημειώνονται συχνά συμφωνίες, οι αντιθέσεις που καταγράφονται δεν είναι τις περισσότερες φορές δομικές, αλλά εστιάζονται σε ζητήματα αποτελεσματικότητας, χρηστής διαχείρισης και τήρησης του νόμου. Οι φόβοι κάποιων πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση δεν θα άφηνε τη Νέα Δημοκρατία να κυβερνήσει, αποδεικνύονται αβάσιμοι.

Το 2004 πέρασα μερικές καλοκαιρινές μέρες σε μια αίθουσα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, διορθώνοντας γραπτά υποψηφίων για τη Σχολή. Στην ίδια αίθουσα διόρθωνε κι ένας φίλος, εξαιρετικός ιστορικός. Μία από εκείνες τις μέρες, σηκώθηκε νευρικά και μου έδειξε ένα γραπτό. Διάβασα: «Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940...». Γέλασα! Αυτός δεν γελούσε. Δεν επιτρέπεται πτυχιούχος ιστορικού τμήματος (οι υποψήφιοι για την ΕΣΔΔ είναι πτυχιούχοι πανεπιστημίου) να γράφει τέτοια σαχλαμάρα, σχολίασε.

Α​​πό τη στιγμή της υπογραφής του τρίτου μνημονίου το καλοκαίρι που μας πέρασε, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που βρίσκεται υπό πίεση, αλλά και, ψυχολογικά τουλάχιστον, οι ψηφοφόροι της. Στις παρέες, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται αντικείμενο πειραγμάτων από αυτούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ιδιαιτέρως αυτούς του «Ναι» του δημοψηφίσματος, που αισθάνονται πως παίρνουν μια γλυκόπικρη εκδίκηση.