Όσοι σκέφτονται να πάνε εκδρομή στις 7 Ιουνίου έχουν τώρα ένα σοβαρό λόγο να αναθεωρήσουν την άποψή τους και να πάνε να ψηφίσουν:να το κάνουν στη μνήμη ενός σπουδαίου ανθρώπου.
Τι είναι καλύτερο για μια χώρα: να ανησυχούν όλοι για την οικονομία της και να λαμβάνουν μέτρα για την εξυγίανσή της ή να μη μιλά κανείς γι΄ αυτήν και να δηλητηριάζεται το κλίμα σιγά σιγά, μέχρι την τελική έκρηξη;
Μια ατάκα ξεχώρισε η στήλη από το Συμπόσιο για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας. Οι ηγέτες της Ευρώπης, είπε ο πρώην ηγέτης των Ισπανών σοσιαλιστών Φελίπε Γκονθάλεθ, είναι σαν τους εξηντάρηδες: πιστεύουν ότι μπορούν να αναπληρώσουν το χαμένο σεξ-απίλ τους με το τσεκ-απίλ τους.
Είτε μιλάμε για τον τρόπο που πλούτισαν οι τραπεζίτες είτε για τον τρόπο που αγοράστηκε ένα διαμέρισμα, η συζήτηση γύρω από το ίδιο θέμα περιστρέφεται: τις αξίες, και το πώς μπορούμε να επιστρέψουμε σ΄ αυτές.
Ο ψίθυρος έχει τελικά άμεση σχέση με τις δικτατορίες. «Ψιθυριστές» λέγεται το τελευταίο βιβλίο του Ορλάντο Φίτζες για την καθημερινή ζωή επί Στάλιν, «Κινέζικοι ψίθυροι» τιτλοφορείται το πόνημα της Γιαν Βονγκ για την εποχή του Μάο. Και αμφότερα τα βιβλία ενοχλούν.
Αν υπήρχε στοιχειώδης δικαιοσύνη στον κόσμο, οι τραπεζίτες που ευθύνονται για την οικονομική κρίση θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή.
Εκεί θα ήταν ασφαλείς και από το λιντσάρισμα.
Η Μπάρμπαρα Ε. έκανε ένα λάθος. Όταν προσελήφθη στο σούπερ μάρκετ δεν φρόντισε να υπάρχει στο συμβόλαιό της ένας όρος, μια ρήτρα όπως λένε, που να την προστατεύει από τα «διαφυγόντα κέρδη».
«Η καλύτερη στιγμή για να φυτέψεις ένα δέντρο είναι πριν από 20 χρόνια. Η επόμενη καλύτερη στιγμή είναι τώρα».
Με το γνωστό αυτό αφρικανικό απόφθεγμα τελειώνει το πρώτο βιβλίο της Νταμπίσα Μόγιο με τίτλο «Dead Αid» (Νεκρή Βοήθεια) που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα στη Βρετανία από τις εκδόσεις Αllen Lane.
Να δουλεύουμε, ασφαλώς. Αλλά να έχουμε και χρόνο να σκεφτόμαστε, να αγαπάμε, να κτίζουμε μια οικογενειακή ζωή. Οι αξίες αυτές άλλοτε είναι παράλληλες κι άλλοτε τέμνονται, συχνά συγκρούονται, σπανιότερα συνυπάρχουν αρμονικά.
Η ταχύτητα με την οποία συσσωρεύτηκαν σύννεφα οικονομικού ζόφου πάνω από την παγκόσμια οικονομία υπήρξε εντυπωσιακή σε όλο τον κόσμο. Η αλλαγή ήταν όμως ιδιαίτερα αιφνίδια στις δύο χώρες με τους μεγαλύτερους πληθυσμούς: την Κίνα και την Ινδία.
«Στις σύγχρονες δημοκρατίες υπάρχουν ορισμένα δημόσια αγαθά, όπως για παράδειγμα η μη διαστρεβλωμένη πολιτική επικοινωνία, που δεν μπορεί να προσαρμόζονται στις οικονομικές προσδοκίες των επενδυτών.
Στην αρχή μετρούσαμε τις φορές που ανέφερε το όνομα «Ομπάμα». Αλλά κάποια στιγμή χάσαμε τον λογαριασμό. Η λύση για την ευρωπαϊκή (κεντρο)αριστερά έρχεται λοιπόν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.