Στη χώρα που δίδαξε τον διάλογο ως μέθοδο αναζήτησης της αλήθειας, η έννοια του διαλόγου έχει υποστεί αλλεπάλληλα πλήγματα, και ουσιαστικά έχει πλέον εγκαταλειφθεί. Αυτή τη θλιβερή σκέψη έκανα ακούγοντας, αφ ενός μεν την πρόσκληση σε διάλογο για το "ασφαλιστικό" από την κυβέρνηση, αφ ετέρου δε την αντίδραση της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων.
Η πρόσφατη ανακοίνωση των Οικολόγων-Πράσινων για αυτόνομη κάθοδο στης επικείμενες εκλογές βάζει οριστικά(;) ταφόπλακα στην προσπάθεια για αμφίπλευρη διεύρυνση των δυνάμεων με τις οποίες ο ΣΥΝ θα πρέπει να συνεργαστεί. Συνεπώς, το "όχημα" καθόδου στις εκλογές για μας θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε πρόσφατο άρθρο του στην "Αυγή" (18.6) ο Χ. Κάτσικας αναφέρεται στους αριστούχους των εισαγωγικών και προσπαθεί να αναδείξει τα ταξικά αίτια των ανισοτήτων στην "απόδοση" των μαθητών. Στην επιχειρηματολογία του αναφέρει: Η ανάλυση της σχολικής επιτυχίας με όρους ατομικών ικανοτήτων, η προσγείωσή της στην πίστα της "θέλησης", των "στόχων", της "αποφασιστικότητας", γενικά της ατομικής προσπάθειας, ουσιαστικά διαγράφει με μια μονοκονδυλιά την αντικειμενική και υλική πραγματικότητα των κοινωνικών σχέσεων.
Φούντωσε πάλι η συζήτηση για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση, και πάλι η συζήτηση γίνεται για τα τρέχοντα, πιεστικά μεν, όχι και τόσο σημαντικά δε, προβλήματα. Μη σημαντικά για το πανεπιστήμιο, αλλά σίγουρα πολύ σημαντικά για τους υποψήφιους φοιτητές και φοιτήτριες, όπως είναι η βάση εισαγωγής.
Μια πρόσφατη δημοσκόπηση αποκάλυψε ότι πάνω από 60% των Ελλήνων συμφωνεί με την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο και τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Ούτε να ψάχνουμε για κόλπα στη διενέργεια της δημοσκόπησης. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας.
Γιατί είμαστε "στρατευμένοι" (τι κακόηχη λέξη κι αυτή για μας, τους ερωτευμένους με την ειρήνη), στην Αριστερά, και δη την ανανεωτική εκδοχή της; Το ερώτημα αυτό με απασχολεί τελευταία, κυρίως λόγω του καθεστώτος της διαρκούς εσωκομματικής κρίσης της τελευταίας πενταετίας.
Πολλοί και διαφορετικοί δρόμοι οδηγούν τους ανθρώπους στην Αριστερά από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης που καθιερώθηκε ο όρος.
Η κυρία υπουργός Παιδείας κ.λπ. προχωρά ακάθεκτη στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αγνοώντας, πέρα από τις αντιδράσεις, και την πραγματικότητα. Δεν γνωρίζω αν έχει γίνει σε επιστημονικό-ερευνητικό επίπεδο (στα σχετικά πανεπιστημιακά τμήματα) συζήτηση για τους λόγους που δημιουργούν την απαίτηση όλοι οι απόφοιτοι Λυκείου να εισέρχονται στο πανεπιστήμιο
Οι τελευταίες νομοθετικές πρωτοβουλίες του κ. Αλογοσκούφη για τις ΔΕΚΟ δείχνουν με ενάργεια το καθαρό όραμα του νεοφιλελευθερισμού: μικρότερο κράτος, χαμηλοί μισθοί, συρρικνωμένα εργασιακά δικαιώματα, περιορισμένο κοινωνικό κράτος. Οι πόροι που εξοικονομούνται με αυτό τον τρόπο, εις βάρος του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, γίνονται πλεονάζοντα κέρδη για το κεφάλαιο.
Παρακολούθησα την Πέμπτη το βράδυ το δελτίο ειδήσεων του MEGA και δύο αλληλένδετα θέματα με έβαλαν σε σκέψεις. Πρώτα η είδηση για την επιστροφή του ΛΑΦΚΑ και τα σχετικά κυβερνητικά κόλπα. Δεύτερον, η εισφοροδιαφυγή, που ανέρχεται αισίως στα 4 δισ. ευρώ.
Πριν από καιρό είχα γράψει σ’ αυτή τη στήλη ένα σημείωμα για το ρόλο της ανάπτυξης στην καταπολέμηση της ανεργίας. Σε μια από τις προτάσεις, έθετα το ζήτημα της έρευνας για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Σήμερα, με τις τιμές του πετρελαίου να έχουν φτάσει στα ύψη, αλλά και με τις ανόητες προτάσεις της κυβέρνησης για το φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης, βρίσκω χρήσιμο να εξειδικεύσω λίγο περισσότερο τις συγκεκριμένες θέσεις.
Καθώς τραγουδώ στα τρίχρονα πιτσιρίκια μου τον ύμνο της Τρίτης Διεθνούς (να μαθαίνουν...), γυροφέρνω στο μυαλό μου τους στίχους και αναρωτιέμαι που πήγε η επαναστατική ορμή και η διάθεση των μαζών για δράση.
Η δική μας αριστερά εδώ και πολύ καιρό επιχειρηματολογεί μαχόμενη επαναστατικά κατά της αξιολόγησης (και όχι κατά των κριτηρίων ή των στόχων της δήθεν αξιολόγησης που επιδιώκει ο νεοφιλελευθερισμός) και υποστηρίζοντας τους απανταχού λουφαδόρους και τεμπέληδες.
