Δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Ευτυχώς. Δεν είναι οι λιγοστοί ακροδεξιοί που διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη με σύνθημα «Εξω οι λάθρο» και με τον φασιστικών συνυποδηλώσεων κέλτικο σταυρό στο πανό τους να μαγαρίζει το όνομα «Ιερός Λόχος» που διάλεξαν για τίτλο τους. Απορίας άξιον πώς δεν κατέστρεψαν κάποιο εβραϊκό μνημείο στο πέρασμά τους, όπως το συνηθίζουν οι «ελληνόψυχοι», μια και στο στενό μυαλό τους το μόνο σενάριο που χωράει προβλέπει ότι οι σιωνιστές και το Ισλάμ συνωμοτούν να υφαρπάξουν την Ελλάδα από τους Ελληνες. Υπό την καθοδήγηση του Ασμοδαίου με το ψευδώνυμο Σόρος.

Εντάξει. Δεν είναι όλοι πρόσφυγες πολέμου. Δεν είναι όλοι Κούρδοι και Σύροι που φεύγουν από βομβαρδισμένες περιοχές και αγοράζουν με ό,τι τους απέμεινε την πιθανότητα να επιβιώσουν. Είναι και Ιρακινοί, Παλαιστίνιοι, Αφγανοί και Πακιστανοί, δηλαδή κάτοικοι χωρών που μόνο η ευρωπαϊκή μας βολή τις θεωρεί ασφαλείς. Είναι και Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες, που κινδυνεύουν στη «δημοκρατία» του Ερντογάν.

Ισως βιάστηκε λίγο η επίσημη Ευρώπη να δηλώσει απολύτως ανακουφισμένη από το αποτέλεσμα των ολλανδικών εκλογών. Καμιά αντίρρηση. Ο συντηρητικός Μαρκ Ρούτε νίκησε και ο ακροδεξιός Χερτ Βίλντερς έχασε. Ομως ο κ. Ρούτε νίκησε χάνοντας (πέντε ποσοστιαίες μονάδες, εννιά έδρες και τον κυβερνητικό Εργατικό εταίρο του, που καταποντίστηκε αλά ΠΑΣΟΚ), ο δε κ. Βίλντερς έχασε κερδίζοντας.

Μπορεί να βρίσκεται προς το τέλος και της δεύτερης θητείας του· μπορεί πριν από μία μόλις εβδομάδα το κόμμα του να υπέστη οδυνηρή ήττα, η οποία σε μεγάλο βαθμό χρεώνεται και στον ίδιο, εντούτοις εξακολουθεί να είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Κυρίως, δε, εξακολουθεί να είναι ο Μπαράκ Ομπάμα: ένας πολιτικός εξαιρετικής οξύνοιας και κουλτούρας

Σ​​τις δικαστικές αποφάσεις δεν κρίνεται κανείς κατά τα 3/5 ένοχος και κατά τα 2/5 αθώος, ή κατά τα 14/25 αντισυνταγματικός και κατά τα 11/25 συνταγματικός. Κρίνεται σε απόλυτη τιμή ένοχος, αθώος, συνταγματικός ή μη. Ο εσωτερικός συσχετισμός δεν αποδυναμώνει την τελική απόφαση, που προκύπτει έπειτα από σύγκρουση απόψεων και σκληρή κόντρα όχι μόνο νοοτροπιών αλλά και πολιτικών ή ιδεολογικών αντιλήψεων.

....Η προσβλητική και εκβιαστική λογική της «χαμένης ψήφου», στην οποία στηρίχτηκαν προεκλογικές καμπάνιες αλλά και καριέρες ολόκληρες πολιτικών, θεμελιώθηκε στα εκλογικά συστήματα που πριμοδοτούσαν την αυτοδύναμη αλαζονεία, τη σχεδόν ανεξέλεγκτη άσκηση εξουσίας, και εξαιτίας των οποίων γέμιζε κάθε φορά η Βουλή από βουβές και άβουλες, πλην πειθαρχημένες και αρχηγολατρικές μετριότητες.

... Αν ήταν να βοηθήσουν οι άγιοι να μην αποδιαλυθεί το ΕΣΥ, θα το είχαν κάνει επί κυβερνήσεως του ευλαβούς κ. Σαμαρά, που μας κατατρόμαξε προεκλογικά λέγoντας πως αν δεν τον ψηφίσουμε, θα έρθουν στα πράματα οι άθεοι που «θα κατεβάσουν τις εικόνες».

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα μιαν απαράγραπτη υποχρέωση: να σκέφτεται. Και να ξανασκέφτεται. Τις λέξεις και τις πράξεις της. Να σκέφτεται αν μετά το Άουσβιτς και το Νταχάου είναι ποτέ δυνατόν να γίνουμε όπως πριν, τάχα αθώοι. Αν μετά το Αουσβιτς υπάρχει Θεός, ερώτημα που δεν το νομιμοποίησε μόνο η θλιβερή στάση του Βατικανού στον πόλεμο.

Πάνε πέντε χρόνια τώρα που, παρά τα αλλεπάλληλα «σωστικά προγράμματα» ή ακριβώς εξαιτίας τους, οι λέξεις «ασφυξία», «βρόχος», «θηλιά», «στο απόσπασμα», «τελευταία ευκαιρία», «Grexit», «ώρες φόβου», «τελεσίγραφο» κυκλοφορούν με συχνότητα εξουθενωτική ως γιγαντότιτλοι στα ελληνικά και ξένα πρωτοσέλιδα και ως αγχωμένοι και αγχογόνοι τίτλοι ειδήσεων στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δελτία.

Σαν τίτλος τουλάχιστον, το «Τι να κάνουμε» του Λένιν παραμένει τμήμα της παγκόσμιας αριστερής παράδοσης. Οτι συμβαίνει το ίδιο και με το περιεχόμενο του βιβλίου, δεν είναι βέβαιο, για τους ίδιους λόγους για τους οποίους δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως όταν τσιτάρει κάποιος το «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε», έχει διαβάσει όντως το «Κομμουνιστικό μανιφέστο» του Μαρξ και του Ενγκελς.

Το ξέρουμε και από τον Ησίοδο: «Η τοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ’, αυτάρ έπειτα Γαί’ ευρύστερνος». Πρώτα πρώτα ήταν το Χάος, και ύστερα γεννήθηκε η Γη η ευρύστερνη. Και το Χάος εγέννησε το Ερεβος και τη μαύρη Νύχτα.

Εχει πάψει λοιπόν να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι με κάθε αλλαγή κυβέρνησης ακούμε το ημιβιβλικό-ημιμυθολογικό «παρέλαβα χάος».

Ο κ. Τσοχατζόπουλος, ένας μύθος του καθ’ ημάς σοσιαλισμού, παραλίγο αρχηγός του κόμματος που κυβέρνησε στα μισά χρόνια της μεταπολίτευσης, στη φυλακή από καιρό. Στον κ. Παπαντωνίου, επίσης στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, επιβλήθηκε τετραετής φυλάκιση με αναστολή. Ενα από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη της Ν.Δ. στην Αυτοδιοίκηση και σπουδαίος αθλητής του παρελθόντος, ένας μύθος-σύμβολο, ο κ. Παπαγεωργόπουλος, στη φυλακή· επίσης από καιρό.