Αρχές Αυγούστου οι τίτλοι ανακοίνωναν το δυσάρεστο νέο μ’ έναν τόνο που δοκίμαζε ανεπιτυχώς να ξορκίσει τον πανικό διά του σαρκασμού: «Είμαστε οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη και στην τιμή του ρεύματος». Τότε, στις 3 του μηνός, η τιμή της μεγαβατώρας στην Ελλάδα είχε εκτιναχθεί στα 154 ευρώ, προσφέροντας στη χώρα μας τα ανεπιθύμητα πρωτεία. Στην εκπνοή του Αυγούστου, όμως, με την τιμή της μεγαβατώρας στα 697 ευρώ, τα 154 φαντάζουν θαυμάσια και ποθητά. Πολύ θα θέλαμε να γυρίσουμε στον «παράδεισό» τους, κι ας ήταν προοίμιο «κόλασης». Μα δεν θα τα ξαναβρούμε. Στην ελεύθερα άπληστη αγορά, δεν υπάρχουν «κεκτημένα» και επιστροφές. Κι ο βαλτωμένος μες στο αίμα πόλεμος στην Ουκρανία να τελειώσει, θα βρεθούν άλλες δικαιολογίες για να παραμείνουν οι τιμές στα ύψη τους.

Με τους πολιτικούς δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν μια κουβέντα ή μια πράξη τους προέκυψε αυθόρμητα ή υπαγορεύτηκε λεπτομερώς από τους επικοινωνιακούς συμβούλους τους: άλλος ειδικεύεται στην ενδυματολογία, άλλος στην παροχή γνωμικών που τα βρίσκεις και μόνος σου στο ίντερνετ, ο τρίτος σε ζητήματα ύφους, πόζας δηλαδή, ο τέταρτος στην κινησιολογία. Πώς να ανοιγοκλείνεις ή να ανεβοκατεβάζεις τα χέρια σου, και πώς να δείχνεις ότι χτυπάς αποφασιστικά ένα αόρατο τραπέζι την ώρα του διαγγέλματος, ώστε να μετατρέπεις το ακροατήριό σου σε θεατήριο. Αντί να σ’ ακούει, οπότε ενδέχεται να σε τσακώσει ψευδόμενο ή μηρυκάζοντα για πολλοστή φορά την ίδια υπόσχεση, να σε κοιτάζει. Και στην πραγματικότητα να μη σε βλέπει.

Πεντέλη, Λέσβος, Ηλεία, Ρέθυμνο, Μεσσηνία, Χαλκιδική, Δαδιά… Ενα δαδί όλη η χώρα, που παίρνει εύκολα φωτιά και δεν σβήνει παρά μόνο όταν γίνει στάχτη; Αν πιστέψουμε τα μάτια μας, δυστυχώς ναι. Αν εμπιστευτούμε τις κυβερνητικές ανακοινώσεις –πανομοιότυπες από τετραετία σε τετραετία, άπρεπα χαμογελαστές, αφού ο εφιάλτης αποκτά πια γνωρίσματα κανονικότητας και μονιμότητας, η δε θλίψη είναι η μόνη συνετή και τίμια αντίδραση–, «ο πανέτοιμος κρατικός μηχανισμός αντιμετωπίζει τις πυρκαγιές με εξαιρετικά αποτελέσματα».

Η 7η Οκτωβρίου του 2020 ήταν μια καλή μέρα για τη δημοκρατία. Οι μόνοι που δεν το είχαν κατανοήσει –δεν το είχαν νιώσει μάλλον, γιατί αυτά τα πράγματα είναι υποθέσεις της ψυχής παρά διανοητικές– ήταν όσοι κατήγγελλαν με το ύφος του τελευταίου εν Ελλάδι νομοφύλακα το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το Εφετείο, ότι τάχα επιχειρεί να εκβιάσει τη Δικαιοσύνη.

Κανένα βήµα μπροστά, δέκα βήματα πίσω. Ετσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε, λενινιστί, το περιεχόμενο του ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου για την Τουρκία, που εγκρίθηκε με 448 ψήφους υπέρ, 67 κατά και 107 αποχές. Οι 67 ενάντιες ψήφοι ίσως φαίνονται λίγες, οι 107 αποχές όμως δεν είναι. Και αυτό πρέπει να προβληματίσει και την ελληνική διπλωματία και τους θεσμούς της Ε.Ε.

Τη μελαγχολία του φθινοπώρου μάθαμε να την ξορκίζουμε με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη και των «Προσανατολισμών» του, χάρη και στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι στον «Μεγάλο Ερωτικό»: «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αλλά, στο έμπα μόλις του καλοκαιριού, είναι των αδυνάτων αδύνατο να ξορκίσουμε την πικρή αποκαρδίωση που προκαλεί το γεγονός ότι με την πρώτη γλώσσα της φωτιάς αποκαλύπτεται για πολλοστή φορά ότι τις διαβεβαιώσεις περί «πλήρους ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού» τις συντάσσει η συνήθης αυταρέσκεια και οίηση.

Στην εποχή των εθνικών κρατών, πολύ λίγα ζεύγη γειτονικών χωρών δεν έχουν εμπλακεί σε πόλεμο μεταξύ τους. Οταν χαράσσονται οι γραμμές των συνόρων, χαράσσονται συγχρόνως, πάνω στο παλίμψηστο της Ιστορίας, και οι προϋποθέσεις για μελλοντικά παράπονα και αξιώσεις, απόρροια των αναπόφευκτων αισθημάτων «αδικίας». Αρκετά εθνικά-κρατικά ζευγάρια πάντως κατορθώνουν να ειρηνέψουν οριστικά, υπακούοντας στους καταναγκασμούς της γεωγραφίας και στους όρους των συμφωνιών που συνυπογράφουν κάποια στιγμή.

Παγκόσμιο φαινόµενο η κλιματική κρίση, άρα δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για τις πυρκαγιές, μη μιζεριάζετε. Παγκόσμιο φαινόμενο η πανδημία, άρα όσοι είναι να πεθάνουν, θα πεθάνουν· κι αν είναι και τριάντα χιλιάδες, ας το δούμε στωικά το θέμα, αφού εδώ γεννήθηκε και ο στωικισμός. Παγκόσμιο φαινόμενο ο πληθωρισμός και η ακρίβεια, απόρροια και της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, άρα ας μη μας παίρνει το παράπονο που το μηνιάτικο εξατμίζεται ταχύτερα από τη βενζίνη…

Στον βραχύ πολιτικό χρόνο, ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ο νικητής των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Τη νίκη του ωστόσο δεν τη χρωστάει στην αίγλη του προγράμματός του, σε ό,τι τέλος πάντων παρουσιάστηκε βιαστικά σαν πρόγραμμα στο ενδιάμεσο των δύο γύρων, όταν τα ποσοστά έκαμψαν τον αριστοκρατικό προεδρικό εγωισμό.

Ακριβώς μισόν αιώνα πριν, το 1972, ένα νεοφασιστικό γκρουπούσκουλο, το Εθνικό Μέτωπο, ποντάρισε στον Ζαν Μαρί Λεπέν, προσδοκώντας ότι ο αλεξιπτωτιστής της Λεγεώνας των Ξένων θα συνένωνε τους σωβινιστές της Γαλλίας. Πέρασαν τριάντα χρόνια, ώσπου ο Λεπέν, που ξεκίνησε την «πολιτική» του σταδιο-δρομία ως επικεφαλής μιας φοιτητικής ένωσης στην Τουλούζη ειδικευμένης στις επιθέσεις κατά αριστερών, να ενθουσιάσει τους απανταχού ακροδεξιούς και να κατατρομάξει τους δημοκράτες: στις προεδρικές εκλογές του 2002 κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο.

Ο δεύτερος γυναικοκτόνος του 2022, ο «πρωταθλητής Πολεμικών Τεχνών Υποταγής» με το παρανόμι «Τιτάνας της Χίου», ήταν νοσταλγός της χούντας, καλός χριστιανός (αν σε κάνει καλό χριστιανό το να ανεβάζεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες σου ενόσω ανάβεις κερί στην εκκλησία), συνωμοσιολόγος αντιεμβολιαστής, από αυτούς που πιστεύουν ότι το εμβόλιο περιέχει τσιπάκια, και χρυσαυγίτης. Δραστήριος οπαδός του ναζιστικού μορφώματος, όχι απλώς ψηφοφόρος.

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η μεθαυριανή Τρίτη. Και σίγουρα, για να καλυφθούν οι ανάγκες του υποκριτικού ενδιαφέροντος για το φύλο που εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται «αδύναμο», ώστε να αντιμετωπίζεται και ως αδύναμο, δηλαδή ως κατώτερο πνευματικά και ως ευεπίφορο στις κάθε λογής παρεκτροπές, θα ανασυρθούν από την αποθήκη των στερεοτύπων όλα τα τετριμμένα κλισέ. Και θα ξανακουστούν τα ευχολόγια του ανέξοδου φαρισαϊσμού.