Και τα γκρίζα και μαύρα χρώματα που χρησιμοποιούν οι κατεξοχήν αρμόδιοι, οι μαχόμενοι γιατροί, για να ιστορήσουν την πανδημική κατάσταση τείνουν να εξαντληθούν, και οι λέξεις με το βαρύ δραματικό φορτίο τελειώνουν. Και μάλιστα χωρίς να καταφέρνουν να συγκινήσουν ιδιαίτερα, να παρακινήσουν σε άμεσο αναπροσανατολισμό τους κυβερνώντες.

Η πραγματική ζωή είναι πάντα η σοβαρότερη δοκιμασία για τις θρησκείες. Οσο ισχυρό όπλο κι αν είναι ο μεταφυσικός φόβος, όσο δελεαστικές κι αν ακούγονται οι επαγγελίες για μεταθανάτιες ανταμοιβές, δύσκολα συγκρατούν ατραυμάτιστο το ποίμνιο, με αράγιστη πίστη, όταν το μυαλό δουλεύει με κριτήριο τον μικρό παροντικό χρόνο και όχι τον ασάλευτο αιώνιο.

Οχτώ χρόνια πριν, τον Σεπτέμβριο του 2013, μια άγρια δολοφονία γνώρισε σε όλη την Ελλάδα το Πέραμα. Εκεί είχε γεννηθεί ο Παύλος Φύσσας, κι εκεί ζούσε, ώσπου τον μαχαίρωσε στο κοντινό Κερατσίνι ο χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς. Το φονικό εκείνο άλλαξε τα μυαλά πολλών. Ανάγκασε σχεδόν όλους τους πολιτικούς του δημοκρατικού τόξου (και λέω σχεδόν όλους γιατί ποτέ δεν λείπουν οι δίγλωσσοι κι οι δίμουροι) να συμφωνήσουν ότι η «Χρυσή Αυγή» και τα τάγματά της είναι ένας εσμός χιτλερολατρών που δεν διστάζουν ακόμα και να μακελέψουν ανθρώπους.

Εχουν τα προγνωστικά τους μοντέλα οι ειδικοί. Βάσει αυτών κάνουν τις προβλέψεις τους. Ούτε τα άστρα ρωτάνε ούτε βρήκαν το λάλον ύδωρ της Πυθίας σε άφθονες ποσότητες. Δεν επαληθεύονται πάντα οι προβλέψεις τους; Πιθανόν. Οταν όμως είναι απαισιόδοξες, ή και σοκαριστικές, ενδέχεται να αποβούν πιο ωφέλιμες, πιο πειστικές εμβολιαστικά από τις παραινέσεις, ακόμα κι αν πέφτουν έξω.

Ημερήσια έκθεση του ΕΟΔΥ, 4 Οκτωβρίου 2020: «Τα νέα κρούσματα της COVID-19 είναι 229. Ο συνολικός αριθμός τους ανέρχεται σε 19.842. Οι νέοι θάνατοι ασθενών είναι 4, ενώ από την έναρξη της πανδημίας έχουν καταγραφεί 409 θάνατοι». Κατόπιν αυτών, και παρότι μέχρι τότε η Θεσσαλονίκη προβαλλόταν ως υπόδειγμα, από το οποίο όφειλε να διδαχθεί η υπόλοιπη Ελλάδα, η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να μη γίνουν οι παρελάσεις της 28ης. Και να τηρηθούν αυστηρά οι υγειονομικές διατάξεις. Παντού. Και στον Αγιο Δημήτριο.

Σε μία βδομάδα κλείνει χρόνος από το τέλος της δίκης της Χρυσής Αυγής και την καταδίκη των κορυφαίων στελεχών της για τρία κακουργήματα. Η ηγεσία, που έδινε όρκους ομόνοιας με το χέρι υψωμένο στον γνωστό χαιρετισμό του «αρχαιοέλληνα» Αδόλφου, έχει σπάσει πια σε τρία κομμάτια, που αλληλοκαταγγέλλονται για προδοσίες κ.λπ. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος κράτησε τη σφραγίδα του μητρικού μορφώματος. Ο Γιάννης Λαγός συνέπηξε οργάνωση, κόμμα λέει, την Εθνική Λαϊκή Συνείδηση (ΕΛΑΣΥΝ), από κοινού με τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, που έχει δώσει στο εγώ του την ονομασία ΕΜΕΙΣ, δηλαδή Ενωτικό Μέτωπο Ελληνικής Ιδεολογίας Συμπατριωτών. Ο Ηλίας Κασιδιάρης, που από τις σελίδες του λάιφ στάιλ βρέθηκε πίσω απ’ της φυλακής τα σίδερα, προτίμησε κάτι απλό σαν τίτλο του δικού του «κόμματος»: Ελληνες για την Πατρίδα.

Αν δεχτούμε πως από τα σημαντικότερα κριτήρια για να υπολογίσουμε την αξιοσύνη ενός πολιτικού ηγέτη είναι η μέριμνά του για τη διαδοχή του και η επιλογή κληρονόμου, θα κατατάξουμε την Αγκελα Μέρκελ στη χορεία των αποτυχημένων. Μάρτυρας το 24,1% που απέσπασε ο εκλεκτός της Αρμιν Λάσετ ως υποψήφιος των Χριστιανοδημοκρατών και των Χριστιανοκοινωνιστών.

Σαν να ’χει περάσει μια δεκαετία από τον καιρό που η πολιτική μας ηγεσία καυχιόταν πως η Ελλάδα αποτελεί ασυναγώνιστο υπόδειγμα στην αντιμετώπιση της πανδημίας γενικά και στην προώθηση του εμβολιαστικού προγράμματος ειδικά. Μόνο που δεν βρισκόμαστε παρά ελάχιστους μήνες μακριά από το μυθικό, το παραμυθένιο «τότε». Ενα τότε βουλιαγμένο από την αυταρέσκεια και την πόζα, στη διάρκεια του οποίου διευκολύναμε την καύχησή μας με τη συνήθη μέθοδο της δημιουργικής λογιστικής.

Θα πρέπει να είναι βαρύ έγκλημα να πηγαίνεις σε ελληνικό νηπιαγωγείο και να μη σε λένε Γιώργο ή Μαρία, Φώτη ή Χριστίνα, αλλά Αμπντούλ ή Αϊσέ, Ογιούλ ή Τζαφρί, Μαντί ή Λάιλα. Γιατί όλα τα κακά με αυτόν τον τρόπο αρχίζουν: εξαιτίας της καλοσύνης μας, της φιλόξενης καρδιάς μας, που τη διαθέταμε έτσι κι αλλιώς επί Ξενίου Διός, την είδαμε όμως να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, να διπλασιάζεται επί Ιησού του Ξενίζοντος τον Ξένο.

Εκτός από εκείνο το κάτι που «υπάρχει εκεί έξω», των «X-Files», έχουμε πια να φοβόμαστε και κάτι που «υπάρχει εκεί μέσα». Στα βάθη του Διαδικτύου. Κατ’ αναλογία με όσα συμβαίνουν στον υλικό κόσμο, όπου το έγκλημα –παράνομο, νομιμοφανές και νομιμότατο– έχει άσειστα θεμελιωμένη την αυτοκρατορία του, το «σκοτεινό Διαδίκτυο», αμάχητο και αυτό, διαβρώνει όλο και βαθύτερα το φωτεινό.

Μια φορά κι έναν καιρό, δηλαδή ούτε μια δεκαετία πριν, το 2012, δύο νησιά μας, η Ζάκυνθος και η Χίος, επλήγησαν βαριά από τη μοίρα, που στέρησε την όραση σε ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό κατοίκων. Ουδείς πείστηκε από την παραϊατρική-παραφιλολογική εξήγηση που έδωσαν ορισμένοι, ότι δηλαδή η μαζική τυφλότητα στη Χίο ήταν μοιραία παρενέργεια της τυφλότητας του Ομήρου, που δίδαξε στο νησί, στη δε Ζάκυνθο παρακολούθημα της τυφλότητας του λαϊκού ραψωδού Νικολάου Κοκονδρή, που είχε γοητεύσει τον Διονύσιο Σολωμό, αυτήκοο μάρτυρα της αυτοσχεδιαστικής τέχνης του.

Οι συγκεντρώσεις των «αντί» στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν οι πρώτες. Ηταν όμως οι μαζικότερες: από τις συνηθισμένες λίγες δεκάδες ή εκατοντάδες, τώρα σε κάποιες χιλιάδες, και μάλιστα μήνα Αύγουστο. Και σαφώς οι επιθετικότερες. Με μολότοφ πλήρεις αγιάσματος.