Η εγχώρια τηλεόραση έχει, κατ’ αναλογία, τα περισσότερα σίριαλ και σειρές από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Το τηλεοπτικό μοντέλο που ακολουθείται στην Ελλάδα μοιάζει πολύ με το λατινοαμερικάνικο, εξού και η πρόσφατη πληθωρική εισαγωγή format απ’ αυτές τις περιοχές. Είναι γνωστόν πως είμαστε η πατρίδα της τραγωδίας και της κωμωδίας, άρα οι εγχώριες ανάγκες για κλάψες, γέλια, χαζέματα, πασατέμπους και εκτονώσεις είναι αυξημένες.

Και γιατί φαίνεται πως τα χάνει και επανέρχεται στα «φυσιολογικά πλαίσια»; Η άνοδος οφειλόταν στον μετωπικό και αποτελεσματικό αντιπολιτευτικό λόγο του Αλέκου Αλαβάνου; Στη φρεσκάδα και τη νεότητα του Αλέξη Τσίπρα; Στην υπαρξιακής φύσης περιπέτεια που περνούσε τότε το ΠΑΣΟΚ; Γιατί, λοιπόν, όλα αυτά τα αισιόδοξα στοιχεία για την Αριστερά, αρχίζουν να μουνταίνουν;

Δεν ξέρω αν, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι (ή, μετά την οικονομική κρίση, δεν τολμούν να το υποστηρίζουν ακόμα, τουλάχιστον φανερά) δεν υπάρχουν πλέον εμφανή όρια μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Δεν μπορώ να απαντήσω επίσης -κι αυτό με κατατρώει- αν τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους τον περασμένο, φλογερό Δεκέμβριο, είναι μόνο γόνοι του μεγάλου αποπροσανατολισμού, της αυταπάτης και της ευκολίας.

Η υπόθεση του Ελαιώνα έχει αναδείξει ορισμένα χαρακτηριστικά της, λεγόμενης, νεοελληνικής παθογένειας. Να τα δούμε ορισμένα απʼ αυτά επιγραμματικά, αλλά όχι ιεραρχημένα.

Υπάρχει κυνισμός: ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι ο καταναλωτικός ανορθολογισμός των δυτικών κοινωνιών. Τα λαμπερά, πολυτελή, φωταγωγημένα εμπορικά κέντρα εκβιάζουν και επεκτείνουν αυτήν την ανορθολογική σχέση για την ανάγκη αγορών, είναι κατασκευασμένα με τον τρόπο του ναού, όπου κυριαρχεί η πίστη στην κατανάλωση.

Πριν από σαράντα οχτώ χρόνια ο Φεντερίκο Φελίνι γύρισε την «Dolce Vita», τη «γλυκιά ζωή» που βυθίζεται στην ανία και τη φθορά, στην παραίτηση και την έκπτωση. Ο μεταπολεμικός κόσμος είχε βγει πια από τα ερείπια, ο άνεμος της καινούργιας αισιοδοξίας ήταν δυνατός και ορμητικός, η υψηλή, εισοδηματικά και κοινωνικά, τάξη της Ευρώπης επανακτούσε την πολυτέλεια στη σπατάλη αισθημάτων, χρήματος και ζωής

Μακάρι τα γεγονότα στην Αθήνα να είναι κατορθώματα μόνο των περίφημων «γνωστών-αγνώστων» των Εξαρχείων. Μακάρι να είναι καρποί μόνον ενός μικρού αριθμού «αντιεξουσιαστών». Αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως όλη αυτή η φιλολογία έχει ήδη εξαντληθεί. Υπάρχει πλέον ένα άλλο, διαφορετικό τοπίο και δεν μπορούμε να ταυτίζουμε πια το πολιτικό περιθώριο της συγκεκριμένης αθηναϊκής γειτονιάς με την τυφλή έκρηξη που σάρωσε τις ελληνικές πόλεις.

Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια... Την Πέμπτη, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η Βουλή των Ελλήνων και το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς τίμησαν τη μνήμη του Γρηγόρη Γιάνναρου. Είναι μια οφειλόμενη τιμή. Και έρχεται ακριβώς σε μια εποχή που η πολιτική μοιάζει να ξεπερνάει τον βαθύ της ύπνο.

Θαύμαζα, μέχρι πρόσφατα, τους ανθρώπους που γκρίνιαζαν, τις σκοτεινές ψυχές που ενοχλούνταν με το παραμικρό, που δεν τα θεωρούσαν όλα δεδομένα, που δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να παραβλέπουν ή να προσπερνάνε τις ανορθογραφίες της καθημερινότητας. Ηταν το άλας στην εποχή του μεγάλου ύπνου και της μεγαλύτερης ανοχής.

Η πτώση που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί «διορθωτική». Και στην πολιτική, όπως άλλωστε συμβαίνει στον έρωτα και στο χρηματιστήριο, ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει. Πριν όμως αρχίσουν οι απαισιοδοξίες των οπαδών και οι χαιρεκακίες των αντιπάλων, ας πάμε λίγο παραπέρα από την αυτονόητη αναφορά στους όμορους χώρους ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, και τον φυσικό νόμο των συγκοινωνούντων δοχείων, που ανεβάζει τους μεν και κατεβάζει τους δε.

Από την ώρα που οι δημοσκοπήσεις διαπιστώνουν υποχώρηση του δικομματισμού και αδυναμία αυτοδυναμίας, οι σοφοί αναλυτές των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων είναι βέβαιοι πλέον ότι το πολιτικό σύστημα περνάει «βαθιά κρίση». Υπάρχει κι ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω απʼ αυτήν την εσχατολογική διαπίστωση και αφορά την ακυβερνησία.

Ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών Ρομπέρτο Μαρόνι προχθές φάνηκε εξαιρετικά μεγαλόψυχος. Στους καταυλισμούς των Ρομ, τα παιδιά που δεν έχουν γονείς θα μπορούν να πάρουν την ιταλική υπηκοότητα. Πριν ένα μήνα ήταν ο ίδιος που είχε επιβάλει την απογραφή όλων των Ρομ, με την ίδια μέθοδο που εφαρμόζεται σε σεσημασμένους κακοποιούς. Η αστυνομία είχε εισβάλει στους καταυλισμούς και πήρε δακτυλικά αποτυπώματα από παιδιά, νέους, ώριμους και γέρους. Όλοι θεωρούνται ύποπτοι, ανήκουν στον άλλο κόσμο, αυτόν που απειλεί την περιουσία, την ησυχία και την ασφάλεια του δικού μας.

Ήταν ωραία η Θεσσαλονίκη προχθές το απόγευμα. Πλήθος λαού -έστω κι αν οι μικρόψυχοι δημοσιογράφοι και η μεμψίμοιρη Αστυνομία τους υπολόγισαν σε 10.000 ανθρώπους- βροντοφώναξαν ένα βροντερό "Η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι ΜΟΝΟ ελληνική". Την ηρωική ατμόσφαιρα των υπερήφανων Ελλήνων Μακεδόνων χάλασε λίγο ο καβγάς ενός μαχητικού διοπτροφόρου που κάποτε δήλωνε καθηγητής Πανεπιστημίου κι εντελώς ξαφνικά εγκατέλειψε αυτόν τον τίτλο κύρους και αναγνώρισης για κάτι παρακατιανό όπως είναι το "εκδότης", κι ενός νομάρχη, που γενικά θεωρεί τον εαυτό του εθνάρχη, μαζί βεβαίως με το TV-star.