Στις δημόσιες δηλώσεις Μέρκελ – Σαμαρά δεν ελέχθη κάτι νέο. Ούτε υπήρξε -παρά τα εύσημα- κάποια δέσμευση. Ηταν φυσικό και αναμενόμενο. Εξάλλου, η γερμανική πλευρά, πριν ακόμα γίνει η συνάντηση, την είχε οριοθετήσει. Ο εκπρόσωπός της είχε ξεκαθαρίσει ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν αποφασίζεται σε «διμερές επίπεδο» και ότι «μετά το πέρας του προγράμματος, θα εξετασθεί εάν η Ελλάδα θα χρειασθεί περαιτέρω βοήθεια και, εάν ναι, ποια».

Βέβαια, ο ρόλος της γερμανικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών ισορροπιών, είναι καθοριστικός, εξ ου και η σημασία της συνάντησης…

Η κυβέρνηση έχει θέσει στο τραπέζι την έξοδο από το Μνημόνιο, τις φοροελαφρύνσεις, την ανακούφιση των αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων και την καταπολέμηση της ανεργίας. Μόνο που έθεσε τα θέματα αυτά πρώιμα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει προϋποθέσεις, καθώς ταυτόχρονα είναι δεσμευμένη να υλοποιεί μέτρα αντίθετης λογικής. Αυτό έφερε σύγχυση και αστάθεια στο κυβερνητικό στρατόπεδο και αναζητείται τρόπος..., πάλι, νέας αναστροφής του κλίματος. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο και από πλευράς ουσίας και από πλευράς χρόνου.

Στο «γήπεδο» όμως των θεμάτων που άνοιξε, χωρίς πραγματικές προϋποθέσεις, η κυβέρνηση, είναι προφανές ότι ευνοείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Φάνηκε στη Θεσσαλονίκη...

Σήμερα όποιος μπορεί να συγκεντρώσει 180 ψήφους βουλευτών όχι μόνο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται, αλλά ανακηρύσσεται και… άγιος! Σύμφωνα με διαρροές από το Μαξίμου, η επιλογή του Σαμαρά για την Προεδρία είναι ο Κουβέλης! Μετά τα… αναθέματα, αναγνωρίζονται τα προτερήματά του. Οπως «το αγώι κάνει τον αγωγιάτη», έτσι και στην πολιτική -ως γνωστόν- οι «ανάγκες» καθορίζουν εν πολλοίς τις επιλογές.

Η πραγματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας είναι τελικά πολύ πιο σύνθετη και περίπλοκη, τόσο από τα σενάρια αισιοδοξίας της κυβέρνησης, όσο και από τις καταστροφικές προσεγγίσεις ενός τμήματος της αντιπολίτευσης. Είναι σαφές ότι έχουμε μια αποκλιμάκωση της ύφεσης και σύμφωνα με τις οικονομικές αναλύσεις των περισσότερων εκθέσεων και τις εκτιμήσεις, αναμένουμε στο τέλος του 2014 μια μικρή ανάκαμψη, που θα κυμαίνεται γύρω από μια αύξηση της τάξης του 0,5% του ΑΕΠ. Δηλαδή αναμένουμε μια ασθενή ανάκαμψη, ύστερα από πέντε χρόνια πολύ μεγάλης ύφεσης. Είναι μια θετική πρόβλεψη, που κάθε άλλο παρά για «πέταμα» είναι... Βέβαια, χρειαζόμαστε υψηλότερους ρυθμούς μεγέθυνσης, για να αντιμετωπιστεί η ανεργία που «τρώει τα σωθικά της κοινωνίας». Μια μείωση της ανεργίας μίας περίπου μονάδας, που σημαίνει σταθεροποίηση με μικρή αναστροφή, όσο θετική και να είναι, δεν δημιουργεί νέο περιβάλλον.

Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται σε εκρηκτικό αδιέξοδο. Παρ’ όλα τα «μικρομπαλώματα» που επιχειρήθηκαν κατά καιρούς, με βαρύγδουπες εξαγγελίες «περί τομών» και «ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων», τα πράγματα χειροτέρεψαν...

Οι λόγοι πολλοί. Η μεγάλη σπατάλη των πόρων των Ταμείων. Η καταλήστευση των αποθεματικών τους (ομόλογα, «κουρέματα» κ.λπ.). Το ανορθολογικό σύστημα των παροχών σε σχέση με τα έσοδα. Η εισφοροδιαφυγή. Η μαύρη εργασία. Η μεγάλη κρίση που εκτίναξε την ανεργία στα ύψη. Αλλά και η απερισκεψία των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και της ώθησης πολλών υπαλλήλων στη σύνταξη, για να επιτευχθούν άλλοι στόχοι, όπως η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. Οι ετεροκαθορισμοί από πλευράς εσόδων (φόροι υπέρ τρίτων) ή δαπανών (κοινωνική πολιτική) μέσω των ασφαλιστικών ταμείων ήταν μια πολιτική μη ορθολογική, που ανταποκρινόταν σε μια άλλη εποχή, με άλλα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα.

Η κυβέρνηση και μετά την τελευταία σύσκεψη για την οικονομία, την Παρασκευή, επιμένει στην εφαρμογή του «συνολικού σχεδίου» που έχει, και την επιτυχία του. Σε πολιτικό επίπεδο το «σχέδιο», όπως έχει γενικώς διατυπωθεί, έχει πέντε κεντρικούς άξονες: Φορολογικές ελαφρύνσεις, με διορθώσεις λαθών και αποκατάσταση αδικιών. Ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά. Τήρηση προαπαιτουμένων. Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Και σταδιακή έξοδος στις αγορές δανεισμού, ώστε να μη χρειαστεί νέος δανεισμός από τους εταίρους - δανειστές, που προφανώς θα ζητήσουν πρόσθετα μέτρα, εγγυήσεις και ηυξημένη επιτήρηση.

Το περίεργο στην «κόντρα» Μητσοτάκη - Λοβέρδου είναι ότι και οι... δυο εκφράζουν την κυβερνητική πολιτική παρότι διαφωνούν!

Το περίεργο στην «κόντρα» Μητσοτάκη - Λοβέρδου είναι ότι και οι... δυο εκφράζουν την κυβερνητική πολιτική παρότι διαφωνούν! Το πρόβλημα είναι η ίδια η εξαγγελθείσα νέα κυβερνητική πολιτική που «πατάει σε δύο βάρκες», όπως εξάλλου προκύπτει και από τη σύνθεσή της... Ο κ. Μητσοτάκης εκφράζει τη «συνέχεια» της συμφωνημένης με την τρόικα «μεταρρυθμιστικής πολιτικής» στον δημόσιο τομέα, που προβλέπει 15 χιλ. απολύσεις μέχρι το τέλος του χρόνου, μέρος των οποίων είναι και η απόλυση των 383 διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, όπως επικαλείται ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Το κακό αποτέλεσμα δίνει τη δυνατότητα , να δικαιολογούνται τα πάντα. Πολλές φορές , περισσότερο από την πραγματική αξία τους και να μην αξιολογούνται επίσης τα συστηματικά και οργανωμένα πλήγματα που δέχτηκε η ΔΗΜΑΡ, ο Πρόεδρός της και η εικόνα της.

Επίσης, το κακό αποτέλεσμα, δίνει τη δυνατότητα , σε απόψεις που είχαν υποστηριχτεί, να εμφανίζουν σωτηριολογικά χαρακτηριστικά χωρίς να έχουν αυταπόδεικτο χαρακτήρα.

Η ήττα, δυστυχώς, δημιουργεί τη δική της πραγματικότητα, που είμαστε υποχρεωμένοι να τη λάβουμε απολύτως υπ΄όψιν . Χωρίς να σημαίνει ότι όλα που κάναμε ήταν λάθος. Η εμπειρία της Ανανεωτικής Αριστεράς είναι χαρακτηριστική. Έχασε πολλές φορές, παρ΄ότι έλεγε σωστά πράγματα.

Τελείωσαν οι ευρωεκλογές, άρχισαν οι πολιτικές ζυμώσεις και οι διεργασίες εν όψει εθνικών εκλογών. Ακόμα και ο επικείμενος κυβερνητικός ανασχηματισμός θα υπόκειται από πλευράς «πολιτικών διορθώσεων» και προσώπων, στο κριτήριο των εθνικών εκλογών.

Καλώς ή κακώς, το νέο πολιτικό στοιχείο που επανακαθορίζει επιλογές, τακτικές και στρατηγικές, σε όλο πολιτικό φάσμα είναι η σαφής εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, με τα όριά της, όπως καταγράφηκε στις ευρωεκλογές.

Με βάση αυτό το δεδομένο, αρχίζουν να διαμορφώνονται δύο πολιτικές τάσεις. Η μία θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τις θέσεις του μια δύναμη «περιπέτειας» για τη χώρα και έχει απόλυτη και κάθετη αντίθεση μαζί του.

Είχαμε επισημάνει ότι ο «σκληρός διπολισμός» κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ που είχε «φιλοτεχνήσει» το Μαξίμου, εκτός των άλλων παρενεργειών που θα είχε για τη χώρα, στο τέλος θα εξελισσόταν σε μία αρνητική για το ΠΑΣΟΚ κατάσταση, καθώς θα ευνοούσε αντικειμενικά τον ισχυρότερο «πολιτικά πόλο» της κυβέρνησης, τη ΝΔ. Στο δίλημμα «σταθερότητα» ή «περιπέτεια» που θέτει τελικά ο κ. Σαμαράς, το «εκλογικό χαρτί» της σταθερότητας το «μαζεύει» με προνομιακό τρόπο η ΝΔ.

Το γεγονός αυτό, μαζί με τη μεγάλη «ρευστοποίηση» του χώρου της Κεντροαριστεράς οδήγησε τον κ. Βενιζέλο σε μία απότομη «στροφή πολιτικής». Συνέδεσε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για την Ελιά με την παραμονή ή όχι του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και κατά συνέπεια έθεσε σε αμφισβήτηση την κυβερνητική σταθερότητα, μετά τις ευρωεκλογές. Στόχος είναι με αυτό τον τρόπο να διεκδικήσει μέρος των «κερδών» της σταθερότητας και να περιορίσει τις διαρροές προς τη ΝΔ αλλά και προς τη ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι ενός τμήματος εν δυνάμει ψηφοφόρων της Ελιάς.

Η «υπόθεση Μπαλτάκου» δεν είναι υπόθεση ενός συγκεκριμένου προσώπου. Είναι υπόθεση πολιτικής, για τη ΝΔ και, κατ’ επέκταση, για την κυβέρνηση. Οι συνέπειες είναι προφανείς: Πρώτον «στραπατσάρισε» το σενάριο «οικονομικής αισιοδοξίας» της κυβέρνησης στην εκκίνησή του. Εκτός των άλλων, οδήγησε π.χ. και στην αναβολή της έκθεσης της Moody’s για μετά τις ευρωεκλογές...
Δεύτερον, ενίσχυσε τις «αποσχιστικές τάσεις» στο πλαίσιο του κυβερνητικού συνασπισμού, προκαλώντας αναταράξεις τόσο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ όσο και στο εσωτερικό της ΝΔ (έστω και λιγότερο εμφανείς).
Και τρίτον, ίσως και το μείζον, ξαναθέτει ζήτημα στρατηγικού πολιτικού προσανατολισμού για τη ΝΔ. Προς το κέντρο ή προς τα δεξιά; Ο «Μπαλτάκος» είναι το αποτέλεσμα μιας σαφούς πολιτικής θέσης που υιοθέτησε η ΝΔ μετά την κυριαρχία Σαμαρά...

Οι τιμές πολλών προϊόντων της καθημερινότητας είναι εξαιρετικά, μέχρι παράλογα, υψηλές. Εν μέσω κρίσης, αντί να μειώνονται, ακολούθησαν ανοδική πορεία. Πολλά δε προϊόντα πολυεθνικών πωλούνται στην Ελλάδα πιο ακριβά από ό,τι σε άλλες χώρες, αδικαιολόγητα... Το δε πιο εξωφρενικό είναι ότι ακόμα και ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό πωλούνται φθηνότερα απ’ ό,τι στην Ελλάδα!

Κλειστές ολιγοπωλιακές αγορές μαζί με τα καρτέλ διαμορφώνουν ακριβές τιμές, με υπερκέρδη. Αντί λοιπόν να γίνουν διαρθρωτικές παρεμβάσεις στο κύκλωμα παραγωγής και εμπορίας, που να εξασφαλίζουν έναν υγιή ανταγωνισμό, ο οποίος να διαμορφώνει ένα μόνιμο όφελος στους καταναλωτές, και να στηρίζουν την παραγωγή προωθούνται μεμονωμένες επιλογές υπέρ των πολυεθνικών, με βάση διάφορες ιδεολογικές εμμονές και προκαταλήψεις, όπου το μακροπρόθεσμο όφελος του καταναλωτή κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι.