«Παρά τον επιφανειακό πλουραλισμό διατηρείται η εικόνα της Ελλάδας ως της τελευταίας μπρεζνιεφικής χώρας της Ευρώπης» δηλώνει με αφορμή το βιβλίο της Ιστορίας ο βουλευτής Β Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ Μιχ. Παπαγιαννάκης, ενώ τονίζει πως η εκλογή της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αφεθεί απρόσκοπτη...
Αν το πάρει κανείς εντελώς τυπικά, δεν έχουμε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Οι ίδιες δυνάμεις παραμένουν στην κυβέρνηση, στην αξιωματική και στην ελάσσονα αντιπολίτευση, απλώς με διαφορετικά ποσοστά. Όμως, στην πραγματικότητα, κάτω από αυτή την επανάληψη νομίζω ότι υπάρχουν σημαντικότατες τάσεις μεγάλων αλλαγών. Και, βεβαίως, η κυριότερη είναι ότι έπεσαν οι κυβερνητικές δυνάμεις, και μάλιστα πολύ, αλλά έπεσαν και οι δυνάμεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ακατανόητη και εξωφρενική χαρακτηρίζει την άρνηση της κυβέρνησης να ιδρυθεί ξεχωριστό υπουργείο Περιβάλλοντος ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Παπαγιαννάκης στη συνέντευξή του στην "Αυγή". Επικρίνει την επιμονή της κυβέρνησης να κρατάει το περιβάλλον κολλημένο με τα δημόσια έργα και χωροταξία, τη συνδυάζει με την προτίμησή της για φτηνή ανάπτυξη και εξηγεί τον συμβολισμό και την πολιτική σημασία ενός υπουργείου Περιβάλλοντος, ιδιαίτερα όσον αφορά τον κατακερματισμό των φορέων.
Η συστηματική και μόνιμη δράση κατά της ανισότητας και των διακρίσεων και η υπεράσπιση της ελευθερίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι τα κύρια γονίδια της Αριστεράς, ανέκαθεν. Η αύξηση των ανισοτήτων, υπαρκτή και πολυσχιδής, δεν μας ενοχλεί απλώς. Μας ανησυχεί βαθύτατα, γιατί δείχνει ότι η δράση μας δεν υπήρξε αρκετή και αποτελεσματική. Οφείλουμε με κάθε τρόπο και κάθε κόστος να βρούμε και νέους τρόπους αντίστασης και παρέμβασης, και όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο
Ο αγώνας πρέπει να είναι και βασικά είναι συλλογικός. Με αυτό δεδομένο, τα κριτήρια των ψηφοφόρων μας είναι ποικίλα. Φαντάζομαι ότι κρίνουν τον καθένα και την καθεμιά μας με τα όσα γνωρίζουν και ενδεχομένως εκτιμούν για την ιστορία, την συμβολή, την προοπτική, τις επιμέρους απόψεις του (της). Δεν κάνω εκστρατεία προβάλλοντας τα δικά μου και απαξιώνοντας, εμμέσως αμέσως, τα των υπολοίπων…
Ένα ενδεχόμενο τέλος του δικομματισμού θα θέσει την αριστερά μπροστά σε σοβαρότατες προκλήσεις, κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμείνει (η αριστερά) μέρος της πολιτικής λύσης και όχι παράρτημα του πολιτικού προβλήματος, επισημαίνει με νόημα ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Με συνέντευξή του στην "Κ.Α." δηλώνει εντυπωσιασμένος από την "παχυδερμία του πολιτικού μας συστήματος", καθώς έχει παραμερίσει τη φρίκη μες τις πυρκαγιές και επανέρχεται άνετα στο "business as usual".
Τη στιγμή που ο εμφύλιος στην αριστερά καλά κρατεί, κανείς δεν θα περίμενε ότι ο Μ. Παπαγιαννάκης θα έδινε δίκιο στην Αλέκα Παπαρήγα: «Εγώ συμφωνώ με την κυρία Παπαρήγα. Πράγματι, δεν έχουμε και τίποτε το σοβαρό που να μας συνδέει επί της ουσίας της πολιτικής», τονίζει ο υποψήφιος στη Β Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο όλη η σύντομη προεκλογική εκστρατεία να εξελιχθεί αποκλειστικά γύρω από το ζήτημα των πυρκαγιών, των ανθρώπινων δραμάτων που προκάλεσαν και των πολιτικών χειρισμών κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, και μάλιστα ως προς την επικοινωνιακή τους αποτελεσματικότητα και μόνο. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο επιδιώκεται συνειδητά από πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ ή αν απλώς προκύπτει από την ένταση των στιγμών και την ευκολία "αξιοποίησής" τους με κάποιες γενικότητες και διάφορες φιλάνθρωπες διαθέσεις χωρίς επαύριον.
Παρά το ότι οι πυρκαγιές των δασών συνεχίζονται, ή ίσως και για αυτόν τον λόγο, το αρχικό «σοκ και δέος» που είχε επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα μετά το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας, φαίνεται να απορροφάται μετά από τη χορήγηση του ισχυρότατου αντιδότου της δοκιμασμένης και ανθεκτικής ρουτίνας των συνήθων πολιτικών αντιδράσεων και αντεγκλήσεων για θέματα αναπόφευκτα μεν αλλά που τοποθετούνται στο οικείο γήπεδο της καθημερινής διαχείρισης, των επιμέρους παρεμβάσεων και «λύσεων» και της τακτικής αμφισβήτησης τους.
Οφείλουμε όλοι να εργαστούμε για τη συγκρότηση μιας άλλης προγραμματικής και πολιτικής πρότασης, καθώς και για τη διάχυσή της στο δημόσιο διάλογο, υποστηρίζει ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, εκτιμώντας ότι είναι ο μόνος τρόπος για την αντιμετώπιση της κυβερνητικής κυριαρχίας. Διευκρινίζει ότι η πρόταση αυτή αφορά κυρίως τους πολίτες που αναζητούν νέες συντεταγμένες και νέες διαστάσεις της δημόσιας, κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης.
Κάτω από διαφορετικές πολιτικές συγκυρίες και κάτω από την πίεση των συσχετισμών, κοινωνικών όπως και κοινοβουλευτικών, μπορεί να ανακύψουν και συγκλίσεις και πειστικά εγχειρήματα...
Αντί να μιλάμε γενικώς και αορίστως περί μη αυτοδυναμίας, χρήσιμο είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι με τα σημερινά δεδομένα η μη αυτοδυναμία έχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα να συμβεί. Αν μολαταύτα συνέβαινε θα αφορούσε φυσικά το πρώτο κόμμα στη Βουλή και τις πρωτοβουλίες που αυτό θα έπαιρνε για να κυβερνήσει, με συνεργασίες ή με κοινοβουλευτική ανοχή, ή για να επιδιώξει νέες εκλογές.
ΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ...
Ο Κώστας Σημίτης αναλύει την παθολογία της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά η σημερινή κριτική του παραείναι διακριτική
Ειπώθηκε ότι το βιβλίο του Κ. Σημίτη παρεμβαίνει στο Προγραμματικό Συνέδριο του Πασοκ. μπορεί. αλλά η συνοπτική ανάλυση του ανοίγει χωρίς πάντα να τα... κλείνει- σοβαρότατα ζητήματα που μας αφορούν (σχεδόν...) όλους και μας καλεί σε μια συζήτηση πάνω στις σύγχρονες εξελίξεις του δημοκρατικού συστήματος, τις δυσλειτουργίες του ή , κατ΄ άλλους, τα αδιέξοδα.
