H «μοιραία πενταετία», όπως εύστοχα βάφτισε στο τελευταίο βιβλίο του (εκδόσεις Πόλις) ο κορυφαίος δημοσιολόγος και πανεπιστημιακός Γιάννης Bούλγαρης την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Kώστα Kαραμανλή, τείνει να ξεχαστεί. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχουμε (σχεδόν) διαγράψει τη χειρότερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, η οποία σε σημαντικό βαθμό οδήγησε τη χώρα στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση. O κ. Kαραμανλής οπαδός της... λύσης «άστο για αργότερα», ενώ επαγγέλθηκε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, τελικώς κατάφερε να γυρίσει την Eλλάδα αρκετά χρόνια πίσω.

Τα ποτάμια του λαϊκισμού καθημερινά φουσκώνουν και αναμένεται να ξεχειλίσουν τις επόμενες ημέρες. Το μείγμα που έχει δημιουργηθεί στη χώρα είναι εκρηκτικό, καθώς συναθροίζονται οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, όσοι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, με ένα κομμάτι των λεγόμενων αγανακτισμένων, που στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους θεωρούν ότι «για όλα φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι» και φαντασιώνονται ότι αν υπήρχε ένας ηγέτης τύπου Ανδρέα Παπανδρέου, δεν θα πληρώναμε τα δανεικά, καθώς επίσης με ένα ακραίο και επιθετικό τμήμα της ακροδεξιάς.

Ο λαϊκίστικος, ο ψευτοπατριωτικός, ο λυρικός, είναι ο πιο εύκολος λόγος, διότι ηχεί ευχάριστα στα αυτιά του μέσου έλληνα, ο οποίος ακόμα συνεχίζει να θαυμάζει τον Ανδρέα Παπανδρέου, θεωρώντας πως αν ζούσε θα είχε τρίψει στα μούτρα των κακών ευρωπαίων το μνημόνιο και δεν θα πλήρωνε τα δανεικά. Αυτός ο απωθητικός και ξεπερασμένος λόγος έχει κάνει την (επαν)εμφάνισή του στις τελευταίες λαοσυνάξεις. Οι συγκεντρωμένοι εμπνέονται από τις πύρινες ομιλίες που πραγματοποιεί ο εν δυνάμει ηγέτης του (μη)κινήματος Μίκης Θεοδωράκης.

Στο περιθώριο της ενασχόλησής της με τα θέματα του δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ και του προγράμματος του ραδιοφωνικού σταθμού Αθήνα 9.84, η ηγετική ομάδα της ΝΔ φαίνεται ότι άρχισε να ασχολείται και να μελετά τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή. Η διαδικασία αυτή γίνεται με δειλά, αλλά γοργά βήματα. Χωρίς να το έχουν πολυκαταλάβει αποκήρυξαν την πιο κομβική επιλογή των κυβερνήσεων Καραμανλή, αυτή της απογραφής.

Οι κριτικές για την κυβερνητική αβελτηρία πολλαπλασιάζονται. Είναι ενδεικτικό ότι ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, σε πρόσφατο άρθρο του(Καθημερινή 7/4/11) έσφαξε με το γάντι την πολιτική της κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας απλά επιχειρήματα. «Η κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική που μπορεί να περιγραφεί με τις λέξεις “βλέποντας και κάνοντας”», ήταν ο πυρήνας της κριτικής του. Και μάλλον έχει δίκιο.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός δεν έχουν αποφασίσει τι θέλουν να πράξουν, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.

Το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα είναι ορατό πλέον ότι δεν τραβάει. Η χώρα οδεύει προς την χρεοκοπία και ο καθένας από τους υπουργούς βαράει το δικό του βιολί. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μοιάζουν σαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την επόμενη (προσωπική τους) μέρα, παρά για τη σωτηρία της χώρας. Εμφανίζουν αξιοσημείωτη ατολμία και τάση να παραπέμψουν στο απώτερο αύριο τις όποιες αλλαγές. Ο μεταρρυθμιστικός οίστρος έχει χαθεί, νόμοι που έχουν ψηφιστεί δεν εφαρμόζονται και όλοι δείχνουν να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον «από μηχανής ευρωπαϊκό σωτήρα».

«Ευθύνη για τη χώρα», σημαίνει ότι ενώ οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ δεν ψήφισαν το Μνημόνιο, αναζητούν ρεαλιστικές λύσεις σε συνθήκες κρίσης και Μνημονίου. Ας πάρουμε το παράδειγμα της αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας. Η κατάσταση της οικονομίας, μετά και την τεράστια υστέρηση των εσόδων, είναι δεδομένο ότι θα επιφέρει νέα μέτρα, απόρροια και των πρόσφατων εξελίξεων για τη χώρα στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα «κάτι έδωσε» για να πάρει τη μείωση του επιτοκίου και την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου.

Τις τελευταίες ημέρες διαμορφώνεται στην Ευρώπη ένα «μέτωπο λογικής», γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τις πιέσεις που άσκησαν, μεταξύ άλλων, οι κύριοι Μπαρόζο, Ρεν, Τρισέ κ.α, στις πρόσφατες συνεδριάσεις των Eurogroup και Eco/Fin. Οι κυρίαρχες δυνάμεις αρχίζουν να αντιμετωπίζουν διαφορετικά την κρίση χρέους της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, την οποία ακολουθούν καταπόδας Βέλγιο, Ισπανία, Ιταλία. Η εξέλιξη αυτή έχει μεγάλη σημασία για τη χώρα, καθώς κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να διαφανεί «φως στο τούνελ».