Η Αριστερά πρέπει να πρωταγωνιστήσει στο να ξαναγίνει η Ευρώπη, με νέους όρους, ο χώρος των κοινωνικών προσδοκιών. Μέσα από ένα τέτοιο αγώνα θα είναι χρήσιμη δύναμη αλλά θα μπορεί να φιλοδοξεί και για την αναγκαία αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών.
Η Ε.Ε βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Αν δεν δώσει μια πανευρωπαϊκή λύση μεγίστης ισχύος θα αρχίσει για αυτήν η αντίστροφη μέτρηση. Βεβαίως σε μια τέτοια περίπτωση κανείς δε θα διατηρήσει τη θέση που έχει σήμερα , διότι αυτή προέκυψε και από τα πλεονεκτήματα της συμμετοχής στην Ε.Ε και την ευρωζώνη.

Οι πολιτικές ελίτ των ισχυρών κρατών της Ευρωζώνης - εκτός από την προσήλωση τους στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και πολιτική - έχουν επιπλέον 3 σημαντικούς περιορισμούς:
α) Διαθέτουν ένα κοινό νόμισμα - καυτή πατάτα το οποίο δε στηρίζεται σε μια οικονομία κοινού επιπέδου και δεν διοικείται από μια ενιαία – συνεκτική πολιτική θέσπιση.
β) Εκλέγονται μέσα από τις διαδικασίες των κρατών μελών και οι τάσεις της κοινής γνώμης αυτών επιδρούν σημαντικά στις επιλογές που κάνουν, δηλαδή ακόμη και αν ξέρουν που πρέπει να πάει το καράβι πρέπει πρώτα να πείσουν τους πελάτες και το πλήρωμα.
γ) Λειτουργούν εντός μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας στην οποία λειτουργούν σημαντικοί παράγοντες εκτός της επιρροής τους και έχουν δεχθεί το αμερικανικό μοντέλο της πρωτοκαθεδρίας του σύμπλεγματος χρηματαγορών, μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών.

Το ελληνικό πρόβλημα πάλι στο προσκήνιο. Δεν είναι ένα κακό όνειρο ή μια προσωρινή κατάσταση. Η καθοδική πορεία τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη. Η χρεοκοπία προ των πυλών και μόνο η αλληλεξάρτηση με τη διεθνή οικονομία μας κρατάει ακόμη ζωντανούς.

Ζωντανούς αλλά και εγκλωβισμένους, αφού η χώρα δανείζεται ακριβά για να ξεπληρώσει τα δάνεια της. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο διαρκούς υποτίμησης και επαναφοράς του κινδύνου χρεοκοπίας.

Ένας χρόνος εφαρμογής του μνημονίου δεν έδωσε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Αύριο αποφασίζουμε: θα παραμείνει η Θεσσαλονίκη κυριαρχούμενη από έναν αχταρμά αρχοντοχωριατών ή θα αναδυθεί ο προοδευτικός πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της; Στην πορεία προς τις εκλογές υπήρξαν διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Αυτές διατυπώθηκαν, δοκιμάστηκαν και θα έχουν στη συνέχεια τη δική τους σημαντική παρουσία στα δημοτικά δρώμενα. Με δεδομένο όμως το εκλογικό σύστημα, στο 2ο γύρο θα εκλεγεί ο δήμαρχος. Το ποιος θα είναι αυτός αφορά το σύνολο της καθημερινότητάς μας και θα ορίσει το πλαίσιο στο οποίο θα κινούνται τα δημοτικά πράγματα την επόμενη τετραετία.

Η δημιουργία αυτοδιοικητικής συνισταμένης στο Δήμο Θεσσαλονίκης προϋπόθετε οι Δημοτικές Κινήσεις να επιδιώξουν τη σύγκλιση και τα κόμματα να στηρίξουν αυτή τη διαδικασία.

Αντ΄ αυτού το ΚΚΕ επέλεξε την κομματική καταγραφή, το ΠΑΣΟΚ στάθηκε αναποφάσιστο και ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ έθεσε ως προτεραιότητα την απόκρουση του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ.

Παρόλα αυτά, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, ξεκίνησε και πραγματοποιήθηκε διάλογος με τη συμμετοχή δημοτικών κινήσεων και κινήσεων πολιτών. Μέσα από αυτόν κατακτήθηκαν σημαντικά πράγματα ότι αφορά την προγραμματική σύγκλιση και τη διαμόρφωση ενιαίας αντίληψης για ένα δημοκρατικό μοντέλο λειτουργίας του Δήμου.

Μετά το αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας 3 τραπεζοϋπαλλήλων της MARFIN είχαμε ενέργειες εκ μέρους φορέων του κινήματος που δείχνουν να μη κατανοούν τι διακυβεύεται στη συγκυρία.
Αναφέρομαι στην καταγγελία μιας εργαζόμενης της MARFIN την οποία διακινεί και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόμενος να πιστεύει ότι τουλάχιστον έχει προτεραιότητα η ανάδειξη των θεμάτων που θίγει η καταγγελία (βασικές ελλείψεις στην πυρασφάλεια, εργοδοτική τρομοκρατία κ.λ.π). Επίσης αναφέρομαι στην ανακοίνωση της ΟΤΟΕ που αφού ζητά την παραδειγματική τιμωρία των φυσικών αυτουργών αναφέρει ότι «οι ηθικοί αυτουργοί, όμως, πρέπει να αναζητηθούν στην ασκούμενη πολιτική, στην επιχειρησιακή στάση της αστυνομίας αλλά και στις Διοικήσεις των Τραπεζών».

Η χώρα μας έχει ένα από τα περισσότερο συγκεντρωτικά πολιτικά – διοικητικά συστήματα στην Ευρώπη με περιορισμένο το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Έχει ταυτόχρονα μια αυτοδιοίκηση που αναπαράγει τα κακά συμπτώματα του κράτους (πελατειακές σχέσεις, σπατάλες, χαμηλή παραγωγικότητα, κυριαρχία μονοπρόσωπων συστημάτων).

Είναι αναγκαία λοιπόν μια μεταρρύθμιση που θα περιορίσει το κράτος στον επιτελικό ρόλο, θα ενισχύσει και θα αλλάξει την αυτοδιοίκηση , βελτιώνοντας την αποδοτικότητα της αλλά και τη συμμετοχή των πολιτών.

Η απαλλαγή της Θεσσαλονίκης από την κυριαρχία των υπερσυντηρητικών δυνάμεων και η αλλαγή της διοίκησης του Δήμου πρέπει να αποτελέσει στόχο όλων των δυνάμεων που επαγγέλλονται τη δημοκρατική εμβάθυνση. Αυτή η αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας ευρύτατης κοινωνικοπολιτικής συμπαράταξης.
Το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα της Αριστεράς, έχουν μεταξύ τους σημαντικές πολιτικές διαφορές και αυτό δεν τους επιτρέπει να είναι άμεσα συνεργαζόμενα υποκείμενα. Μπορούν όμως, αναγνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης κατάστασης, να διευκολύνουν τη διερεύνηση των δυνατοτήτων συμπαράταξης «από τα κάτω» με πρωτοβουλία των αυτοδιοικητικών κινήσεων και των κινήσεων πολιτών.

Στη Θεσσαλονίκη η «αγία τριάδα» Παπαγεωργόπουλου – Ψωμιάδη – Άνθιμου προσωποποιεί και κορυφώνει τον υπερσυντηρητισμό, τον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία, την πολύπλευρη έκπτωση αξιών και την εγκαθίδρυση διεφθαρμένων λειτουργιών. Γι΄ αυτό η εκλογική μας τακτική πρέπει απαραίτητα να συμπεριλαμβάνει και τον πολιτικό στόχο της κατανίκησης αυτών των δυνάμεων.
Το κόμμα μας οφείλει, υπερβαίνοντας τη μέχρι τώρα στάση κομματικής καταγραφής, να ανταποκριθεί στο χρόνιο αίτημα για αλλαγή που εκφράζεται από πολίτες ευρέος κοινωνικοπολιτικού φάσματος.

Η παραίτηση Αλαβάνου δημιουργεί ρευστότητα. Η χρήση της παραίτησης από τον ίδιο και την ηγεσία του ΣΥΝ θα καθορίσει αν αυτή λειτουργήσει διαλυτικά ή προωθητικά.

Απαιτείται η αλλαγή του τρόπου αντιπαράθεσης ώστε να ανακοπεί η φθοροποιός διαδικασία. Χρειάζεται ουσιαστική συζήτηση για τις αιτίες του εκλογικού αποτελέσματος και τις αναγκαίες αλλαγές στην πολιτική, τη συγκρότηση και τη δράση μας.

Πετυχημένο πράγματι το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Πετυχημένο διότι αντικατοπτρίζει τον πραγματικό κίνδυνο που απειλεί τη χώρα, η οποία χάνει πόντους στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, συνταράσσεται από διπλή κρίση (εσωτερική μαζί με την παγκόσμια), βυθίζεται σε διαρθρωτικά προβλήματα, εξαντλεί τα τελευταία καύσιμα του αναπτυξιακού της μοντέλου και γεμίζει με ανασφάλεια και απαισιοδοξία τους κατοίκους της, ιδιαίτερα τους νέους.

Σε κάθε προεκλογική περίοδο υπάρχουν κεντρικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν σχετικά με το περιεχόμενο της πολιτικής καμπάνιας, το χειρισμό ζητημάτων αντιπαράθεσης με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, τους τόνους και τις αποχρώσεις, τις προτεραιότητες και τις αιχμές της πολιτικής. Είναι προφανές ότι οι απαντήσεις που δίδονται σε αυτά τα θέματα προκύπτουν από το πλαίσιο των πολιτικών αποφάσεων που έχουν προηγουμένως ληφθεί.