Ανεξάρτητα από ποια άποψη υιοθετεί κανείς για τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρω-εκλογές, («καθαρή», «ταπεινωτική» ή σκέτη «ήττα») σίγουρα όλοι συμφωνούμε πως ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις πολιτικές προσδοκίες ενός διευρυμένου κοινωνικού σώματος που είχε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, εκφράσει το ειλικρινές ενδιαφέρον του αλλά και την ενεργή διαθεσιμότητά του για μια αλλαγή των παγιωμένων συσχετισμών μέσα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Η πανελλήνια συγκίνηση που προκάλεσε η είδηση του θανάτου του φίλου και συντρόφου μας Μιχάλη Παπαγιαννάκη φανέρωσε κάτι, που πολλοί από εμάς ήδη το γνωρίζαμε : το πολιτικό ήθος και ύφος του Μιχάλη ξεπερνούσε τα στενά όρια μιας κομματικής διαδρομής και αποτελούσε εμβληματική έκφραση του ευρύτερου συμβολικού κεφαλαίου της ανανεωτικής αριστεράς στον τόπο μας. Δεν του χαρίστηκε αυτό το προνόμιο του Μιχάλη
Από τον ευρωκομμουνισμό στον ευρωσκεπτικισμό
Γιάννης Παπαθεοδώρου, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2009-04-26
Τον Ιούλιο του 1870, στον κήπο του σπιτιού του στο Γκέρνσυ, ο Βικτόρ Ουγκώ φύτεψε ένα δέντρο: τη δρυ των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Δύο χρόνια αργότερα (1872), με επιστολή του προς τα μέλη του Συνεδρίου της Ειρήνης του Λουγκάνο, έγραφε με πάθος: «Θα έχουμε αυτές τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, που θα αποτελέσουν το επιστέγασμα του παλαιού κόσμου, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι το επιστέγασμα του νέου».
Η πρόσφατη οικονομική και πολιτική κρίση έχει οδηγήσει σε μια θεαματική έκρηξη της βίας. Το επιβεβαιώνουν καθημερινά οι ειδήσεις του «αστυνομικού δελτίου»: ληστείες, επιθέσεις, δολοφονίες, τρομοκρατικές ενέργειες, δι-ομαδικές συγκρούσεις στα αστικά κέντρα, πράξεις απελπισίας χρεοκοπημένων πολιτών, ασκήσεις «συμβολικής βίας», «αντάρτικα πόλης» ενάντια στο κράτος και τους θεσμούς.
Ο αντιδραστικός νεολαϊκισμός του ΚΚΕ
Γιάννης Παπαθεοδώρου, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2009-01-11
Την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008, δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη», ένα επίκαιρο δήθεν «διήγημα» με τον τίτλο «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά». Το διήγημα υπογράφεται από τον/την Α. Σ. Α., που υποτίθεται πως το «αντιγράφει» για λογαριασμό της εφημερίδας. Πρόκειται για τον μονόλογο ενός αστυνομικού, που αποκαλύπτει, με μελοδραματικό τρόπο, τις κοινωνικές αιτίες που τον οδήγησαν να την «ανάψει» στο «κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο».
Τρεις μέρες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο εξαφανισμένος πρωθυπουργός της χώρας, χωρίς να πάρει καμία πολιτική πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης και καταδίκης της ωμής αστυνομικής βίας, εμφανίστηκε στα κανάλια (Τρίτη, 9 Δεκεμβρίου 2008) για να ανακοινώσει στους πολίτες το καινούργιο κυβερνητικό άλλοθι.
Η φωτογραφία με το καροτσάκι που χρειάστηκε για να μεταφερθούν τα έγγραφα της δικογραφίας από την Εισαγγελία στη Βουλή ήταν πολύ χαρακτηριστική για τον δρόμο που έχει πάρει πλέον η υπόθεση του Βατοπεδίου. Παράλληλα, όμως, η σκηνή έμοιαζε να συμπυκνώνει με τον πιο συμβολικό τρόπο την πλήρη και ενδεχομένως οριστική κατάρρευση του μοντέλου της ηθικολογικής διακυβέρνησης («σεμνά και ταπεινά») από τη Ν.Δ.
Ο πρόσφατος "θρίαμβος του βέτο" --και, για να είμαστε ακριβείς: της απειλής του βέτο-- συγκίνησε το "μέγα πανελλήνιον" και έδωσε στον πρωθυπουργό την ευκαιρία να εμφανιστεί ξανά, μετά τη "Ζαχοπουλειάδα", ως εγγυητής της εθνικής υπερηφάνειας και εκφραστής της πυγμής στην εξωτερική πολιτική. Καιρός ήταν~ η κυβέρνηση έπρεπε να βρει ένα τρόπο να ξεφύγει από την πίεση των σκανδάλων και του Ασφαλιστικού, μεταθέτοντας όλες τις ελπίδες για μια θεαματική ρελάνς στο "εθνικό θέμα των Σκοπίων".
...Αργά ή γρήγορα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ορίσει ο ίδιος την πολιτική των συμμαχιών του, μετασχηματίζοντας την κινηματική διαμαρτυρία σε ηγεμονική βούληση, με απεύθυνση σε ευρύ κοινωνικό ακροατήριο. Προς το παρόν, είναι εύκολο να δηλώνει κανείς πως "δεν θα γίνει το κερασάκι στην τούρτα της κεντροαριστεράς"~ πόσο μάλλον όταν κανένας δεν θέλει να δοκιμάσει τα γλυκά της. Το θέμα, ωστόσο είναι να περάσει ο ΣΥΝ από το "ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε" στο "καθίστε, να σας τρατάρουμε".
Πολλοί λένε πως το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών για την εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΝ έχει ήδη κριθεί. Ίσως και να έχουν δίκιο, αν κρίνει κανείς από τους συσχετισμούς δυνάμεων αλλά και από την επικοινωνιακή εμβέλεια που απέκτησε, εντός και εκτός της Ιερουσαλήμ, το επιχείρημα της «ηλικιακής ανανέωσης».
Δοκιμές, δοκιμασίες και προκλήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές
Γιάννης Παπαθεοδώρου, τ. 157, Ο Πολίτης, Δημοσιευμένο: 2007-10-18
Για εμάς, το ποσοστό του 5, 04% δεν μπορεί να είναι μόνο η τυπική απεικόνιση ενός αποτελέσματος, δεν μπορεί να είναι μόνο ένα καλό άθροισμα ψήφων, δεν μπορεί να είναι μόνο μια πρόσκαιρη, έστω, ανακούφιση για την υπέρβαση του γνώριμου ψυχολογικού ορίου του 3%, δεν μπορεί να είναι μόνο ένας ορθολογικός ελιγμός για τη μετεκλογική διεύρυνση του κόμματος προς τους οικολόγους και το «χώρο ΠΑΣΟΚ» ∙ μπορεί και πρέπει να είναι, κυρίως, η απαρχή μας νέας ιδεολογικής συζήτησης, η οποία να ξεφεύγει από τις παλιότερες ιδεοληψίες που επέμεναν να ταυτίζουν την «κίνηση» με το «σκοπό», απολυτοποιώντας, παράλληλα, τα «μέσα».
Είθισται, παραμονές εκλογών, εμείς οι ανένταχτοι ψηφοφόροι της καθ ημάς Αριστεράς (ανανεωτικής και ριζοσπαστικής) να συζητάμε, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε αλλά, κυρίως, να μετράμε τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας μπροστά στην κάλπη. Και το κάνουμε αυτό με το πείσμα, το κέφι και την υποχρέωση που μας επιβάλλει όχι μόνο η δημοκρατική λειτουργία του θεσμού, αλλά και η ιδεολογική στράτευση στην υπόθεση της δικής μας Αριστεράς, απορρίπτοντας τη λαϊκιστική και εν τέλει απολιτική άποψη πως "αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, τότε δε θα γίνονταν ποτέ".
