Από ορισμένα σήματα που εκπέμπει το σύστημα εξουσίας καταλαβαίνεις πότε αισθάνεται απειλούμενο.
Η χρήση παραδειγμάτων από το παρελθόν, η βολική ερμηνεία τους και η προσπάθεια να προσαρμοστούν στη συγκυρία είναι ένα κλασικό κόλπο.

...Στο βιβλίο «Μανιφέστο των ανήσυχων οικονομολόγων» (εκδόσεις «Πόλις»), το οποίο υπέγραψαν 700 οικονομολόγοι, αμφισβητείται η κεντρική ιδέα του νεοφιλελευθερισμού ότι οι χρηματοοικονομικές αγορές είναι αποτελεσματικές και πρέπει να αφεθούν ελεύθερες να ρυθμίσουν τα πράγματα, χωρίς την ενοχλητική παρουσία του κράτους. Ορισμένες από τις ιδέες τους είναι πολύ ενδιαφέρουσες και, το κυριότερο, μοιάζουν ρεαλιστικές.

Το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης για να δικαιολογήσει την πολιτική της είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και όσες προτάσεις έχουν κατατεθεί από κόμματα και προσωπικότητες είτε δεν είναι ρεαλιστικές είτε κινούνται συμπληρωματικά στην κυβερνητική πολιτική και διαφέρουν μόνο ως προς την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων.

Εχουν βάση οι ισχυρισμοί της; Εν μέρει.

Με εκφυλιστικά συμπτώματα, που συνήθως εμφανίζονται στη δεύτερη θητεία μιας κυβέρνησης, βρίσκεται αντιμέτωπος ο πρωθυπουργός.

Η κατάσταση γίνεται εξαιρετικά δύσκολη γιατί στο έλλειμμα συντονισμού, τις κόντρες μεταξύ υπουργών, τη συνεχή αναταραχή στην κοινοβουλευτική ομάδα, έρχεται να προστεθεί η υπόκωφη, πλην όμως ραγδαία, απονομιμοποίηση της πολιτικής του. Οδηγήθηκε σ’ αυτό το σημείο γιατί διέπραξε σοβαρά λάθη σ’ όλα τα επίπεδα.

Κάθε φορά που η Ιστορία εισβάλλει ορμητικά στη δημόσια ατζέντα, η αντιπαράθεση γενικεύεται.

Εμπλέκονται οι πάντες: το κράτος, τα κόμματα, οργανωμένες ομάδες, ανειδίκευτοι δημοσιολόγοι, η Εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης, ενίοτε και η Δικαιοσύνη. Οταν μάλιστα η ιστορική ύλη επικαιροποιείται και συνδέεται με την τρέχουσα πολιτική και τα λεγόμενα εθνικά θέματα, ο διάλογος αποκτά χαρακτήρα πολεμικής.

Μπορεί η Λ. Αμερική να γίνει το «μεταδοτικό παράδειγμα» για την ευρωπαϊκή αριστερά, της σοσιαλδημοκρατίας συμπεριλαμβανομένης; Από πρώτη ματιά, η απάντηση είναι αρνητική. Κι αυτό γιατί το ένα τμήμα της δείχνει πλήρως υποταγμένο, ενώ το άλλο φαντασιώνεται συνεχώς εξεγέρσεις για να αναδιπλωθεί απογοητευμένο όταν η πορεία των πραγμάτων δεν δικαιώνει τις προσδοκίες του.

Ο ταξικός συμβιβασμός που οικοδομήθηκε στην Ευρώπη αμέσως μετά τον πόλεμο και δούλεψε μέχρι το 1975 -περίοδος που ονομάστηκε «ένδοξη τριακονταετία»- στηρίχτηκε στη θεσμοθέτηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στην εφαρμογή κεϊνσιανών μακροοικονομικών πολιτικών και στην εκτεταμένη λειτουργία συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας.

Οσοι -ελάχιστοι είναι η αλήθεια- είχαν αυταπάτες για το ποιος πραγματικά κυβερνά αυτή τη χώρα, πρέπει να συνειδητοποιούν αργά και βασανιστικά ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας στην παρούσα φάση είναι ευφημισμός.

Δύο γεγονότα, όχι πρώτης σημασίας (ωστόσο εξ όνυχος τον λέοντα) με έντονο όμως συμβολικό περιεχόμενο, επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση απλώς υλοποιεί αυτά που αποφασίζουν οι δανειστές μας και, συνεπώς, όσα κυκλοφορούν περί σκληρών διαπραγματεύσεων είναι προς το θεαθήναι.

Το εντυπωσιακό 30% που συγκέντρωσαν στον πρώτο γύρο οι συνδυασμοί της αριστεράς στην Αττική αναζωπύρωσε τη συζήτηση για το θέμα της ενότητας. «Αν ενωνόταν η ελληνική αριστερά στις εκλογές, θα είχε αλλάξει σωτήρια το πολιτικό σκηνικό» αποφαίνεται ο καθηγητής Σπ. Μαρκέτος («Το Βήμα», 14-11-2010).

Στους απολογισμούς που γίνονται εν θερμώ τα στρατόπεδα είναι δεδομένα: από τη μια οι προφήτες της καταστροφής (σύσσωμη η αντιπολίτευση) και από την άλλη οι ντελάληδες φανταστικών θριάμβων (η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της).

Τα μανιχαϊκά σχήματα είναι η προσφιλής ερμηνευτική μέθοδος της τρέχουσας πολιτικής και υπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες.

Οι περισσότεροι στο ΠΑΣΟΚ ασχολούνται με τις δυσλειτουργίες της κυβέρνησης, το έλλειμμα συντονισμού, τις κόντρες μεταξύ υπουργών, τις εντάσεις στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας και αναζητούν τρόπους για να ξεπεραστούν τα προβλήματα.

Για το κόμμα όμως ουδείς ενδιαφέρεται. Λες και δεν υπάρχει. Και όντως δεν υπάρχει.

«Αν δεν προσέξουμε, η ανυπομονησία θα γίνει οργή και η οργή θα εξελιχθεί σε βία. Γύρω μου βλέπω μόνο κουρασμένους και θυμωμένους ανθρώπους».
Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στη γαλλική κοινωνία.Τα ίδια θα μπορούσαν να πουν για τις χώρες τους όλοι οι πολιτικοί, τουλάχιστον αυτοί που έχουν μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα. Ο φόβος των πολιτικών ελίτ είναι μήπως η απελπισία των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων μετεξελιχθεί σε θυμό, συμπαρασύροντας τους πάντες και τα πάντα