Για το κείμενο αυτό (protagon.gr 17/03/15), ο Π. Καμένος έκανε αγωγή 1.000.000ευρώ,   ναι ενός εκατομμυρίου ευρώ,  στον συγγραφέα!!!!!!!!!! Εκφοβισμός είπατε;

.... Τα φλογερά εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά παραληρήματα του κ. Καμμένου αντανακλούν και χρεώνονται σε όλη την Κυβέρνηση- αυτός δεν κάθεται στα αυγά του σαν τον κ. Καρατζαφέρη. Άνοιξε βεντέτα με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έδωσε τον τόνο στην κήρυξη του ψυχρού πολέμου εναντίον της Γερμανίας- μια χαρά στρώνουμε το έδαφος για να πάμε να ζητήσουμε λεφτά, τη στιγμή που εκείνος απτόητος απολαμβάνει τον ρόλο του παίζοντας πόλεμο στο Αιγαίο με Απάτσι και φρεγάτες. Μέχρι και η τέως προστατευόμενή του κ. Ραχήλ Μακρή αναρωτήθηκε αν κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να ξοδεύει τα λεφτά μας σε οπερέτες. Δυστυχώς κάνει. Την κυβέρνηση σαν τα μούτρα του.

...Η θεσμοθέτηση και μαζικοποίηση της ρουφιανιάς από τον υπουργό Οικονομικών πριν από τραγελαφική πρόταση ήταν μία οδυνηρή έκπληξη για τη μετάλλαξη του κόμματος που στην πολιτική γεωγραφία εμφανίζεται ως ο κληρονόμος της παρακαταθήκης της μη σταλινικής αριστεράς στη χώρα μας.

O Λάκης Λαζόπουλος είναι αναμφίβολα ο σημαντικότερος σατιρικός ανατόμος της κοινωνίας μας στη σύγχρονη εποχή. Πήγε πολύ πιο πέρα από τον Χάρρυ Κλυνν, του οποίου η σάτιρα εστιαζόταν περισσότερο στους γραφικούς και άνοιξε όλη τη βεντάλια της ελληνικής κακοδαιμονίας. Έψαξε και έφτιαξε Μήτσο-Μήτσο όλο το ψηφιδωτό της μικροαστικής Ελλάδας έτσι που η ιστορική αυτή εκπομπή μπορεί να πει κανείς ότι ήταν το τηλεοπτικό ντιβάνι του ψυχαναλυτή

Το παραμύθι έχει τελειώσει. Δεν υπάρχουν, πια, αθώοι. Η χθεσινή δολοφονία έσβησε τα τελευταία άλλοθι. Όσοι δεν είχαν πειστεί από τα ανοιγμένα κεφάλια μεταναστών και Αριστερών, τα παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου και τους ναζιστικούς τραμπουκισμούς στο Κοινοβούλιο, χτες κέρδισαν μια τελευταία, ποτισμένη με το αίμα ενός αθώου, ευκαιρία.

Αγωνιστής. Συνεπής. Έντιμος. Οι βολικές λέξεις των επικηδείων. Και της υποκρισίας. Που θα περισσέψει πάλι αύριο, στην κηδεία, όπως είχε συμβεί και στις πρώτες δηλώσεις που ακολούθησαν την αναγγελία του θανάτου του Λεωνίδα Κύρκου. Οι λέξεις, αυτές και μερικές ακόμα, που επιτρέπουν και στους παρείσακτους να χωρέσουν στο κάδρο του αποχαιρετισμού του νεκρού. Να καρπωθούν λίγη από την συγκίνηση του θανάτου, που ως υπαρξιακό μέγεθος των ανθρώπινων, δεν αντέχει ρωγμές. Ίσως να μην μπορεί να γίνει διαφορετικά. Κάπως έτσι πάντως “ο νεκρός δεδικαίωται”. Ή, όπως στην περίπτωσή μας, αδικείται.

Ζουν στις γειτονιές και στα σπίτια που βρίσκονται μέσα στις δυνατότητές τους. Ίσως θα ήθελαν να μένουν αλλού αλλά η βεντάλια των επιλογών τους είναι περιορισμένη. Ο κύκλος τους, οι φίλοι, οι σύντροφοί τους είναι αυτοί που μπορούν να έχουν, αυτοί που τους έφεραν οι συγκυρίες και η δική τους εμβέλεια- ίσως θα ήθελαν να είχαν περισσότερες ευκαιρίες να διαλέξουν αλλά δεν τους δόθηκαν, εκμεταλλεύτηκαν αυτές που είχαν. Η δουλειά τους είναι ανάλογη της τύχης και των προσόντων τους, οι περισσότεροι μάλλον θα ήθελαν να είχαν κι άλλες εναλλακτικές. Ψωνίζουν τα αγαθά που βρίσκονται μέσα στις δυνατότητές τους, αν τις υπερβούν στερούνται από αλλού- συνήθως θα ήθελαν να ψωνίζουν ό,τι τους αρέσει αλλά δεν το κάνουν.