Όσο αυτονόητο είναι ότι μόνο χάρη στην ενεργό ανάμειξη των πολιτών στα δημόσια πράγματα είναι μια δημοκρατία λειτουργική, άλλο τόσο αυτονόητο είναι ότι ο λαός ως συλλογικό υποκείμενο δεν διαθέτει ούτε κοινή πολιτική βούληση, ούτε μπορεί να διαμορφώσει μια κοινή συνισταμένη απόψεων και διεκδικήσεων. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα της κρίσης, με την εξαέρωση των μαζικών πολυσυλλεκτικών κομμάτων και την αποκαθήλωση των ηγεσιών όπου είχε εναποθέσει εν λευκώ η πλειονότητα του λαού τη διαχείριση της βούλησής του.

Πέρα από τα απαράδεκτα φληναφήματα του κ. Φίλη, στη δημοκρατία τα όρια του πολιτικού παιγνιδιού είναι δεδομένα. Η έκφραση της βούλησης ή της οργής των πολιτών περνά κυρίως μέσα από τα κόμματα και τις εκλογές και όχι μέσα από κινηματικές πρωτοβουλίες. Αυτό που προέχει είναι να συμφωνήσουμε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και να κατανοήσουμε ότι οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες είναι θεμιτές μεν αλλά ατελέσφορες δε...

Παρά τη σημαντική αύξηση των φόρων πέρυσι, τα έσοδα του κράτους δεν αυξήθηκαν. Με μία εξαίρεση: τα έσοδα από τους φόρους των μισθωτών. Για την ακρίβεια βέβαια, από την υπερφορολόγηση μιας μερίδας τους, αφού 267.000 φυσικά πρόσωπα (3% του συνόλου) κατέβαλαν το 42% των φοροεσόδων! Τ

Το ότι καταναλώνουμε περισσότερη ιστορία από αυτήν που μπορούμε να παράγουμε δεν είναι καινούργιο. Ο λαϊκισμός και η μιζέρια των τελευταίων χρόνων όμως έχουν συμβάλει στο να διογκωθεί αυτή η, τρόπος του λέγειν, κουλτούρα της εθνικιστικής κομπορρημοσύνης και σε συνδυασμό με το άλλο προσφιλές χαρακτηριστικό του νεοέλληνα, την τζάμπα μαγκιά, να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μείγμα, που οδηγεί σε τερατογενέσεις.

Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τον θόρυβο που προκλήθηκε επειδή ο κ. Τσίπρας επέλεξε ως συνδαιτυμόνα του τον κ. Λαζόπουλο στη βραδινή έξοδό του με τον κ. Ολάντ. Ο εθνικός μας Λάκης αποτελεί εδώ και καιρό το ίνδαλμα χιλιάδων Ελλήνων που παρακολουθούν μετά πάθους τις τηλεοπτικές παρόλες του, άρα αναπόφευκτα ο Πρωθυπουργός που μονίμως συμπλέει με τα λαϊκά αισθήματα δεν θα μπορούσε να αγνοήσει την εθνική προσφορά του και φυσικά την παρέα του.

Την ώρα που οι πάντες γνωρίζουν ότι σε ένα καθόλου ασήμαντο κομμάτι του ιατρικού κόσμου η φοροδιαφυγή είναι κανόνας βγαίνει ανερυθρίαστα ο αρχισυνδικαλιστής τους να υπονομεύσει με φαιδρά επιχειρήματα μια μικρή προσπάθεια όχι να ελεγχθεί αλλά να περιοριστεί στοιχειωδώς το φαινόμενο.

Με τη χώρα σε παράκρουση, με την «πρώτη φορά Αριστερά» έτοιμη να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου, αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να περιμένει ακόμη από τον κ. Τσίπρα και τους συντρόφους του. Οσοι και όσες είχαμε ζήσει ή γνωρίσει από κοντά τις παθογένειες που κυριαρχούν στην Αριστερά, δεν τρέφαμε και πολλές ψευδαισθήσεις για το πού μπορεί να οδηγήσει η κατάληψη της εξουσίας από ένα μόρφωμα γεμάτο αντιθέσεις και παρωχημένες ιδεοληψίες

Είναι παλιά και κλασική μέθοδος της Αριστεράς να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, ώστε να την προσαρμόζει στα μέτρα και στις ανάγκες της. Εξίσου κλασική είναι και η αντίληψη ότι η Αριστερά έχει πάντα το δίκιο με το μέρος της, άρα ουδεμία ευθύνη φέρει για όσα συμβαίνουν σήμερα ή θα συμβούν αύριο στην ταλαίπωρη χώρα μας.

Επί δυόμισι μήνες παρακολουθούμε τα κυβερνητικά στελέχη να κάνουν διαλέξεις τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη για να σωθεί... Το τι πρέπει όμως να κάνουν οι ίδιοι, ως υπεύθυνοι διαχειριστές της εξουσίας πλέον, το αποφεύγουν όπως ο Διάβολος το λιβάνι. Με πρώτο φυσικά τον ειδήμονα περί παντός του επιστητού, πλην των άμεσων αρμοδιοτήτων του, κ. Βαρουφάκη που προχθές στο συνέδριο που διοργάνωσε ο κ. Σόρος ανέπεμψε και τον... επικήδειο της ΕΕ, υποστηρίζοντας ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια ασύμμετρη ένωση και σε κάποιο σημείο οι ασύμμετρες ενώσεις τελικά θα συντριβούν»...

Το τέλος μιας σχέσης είναι πάντοτε επώδυνο. Σπάνια γίνεται χωρίς ακραίες συγκρούσεις, χωρίς τραύματα. Και αυτό όφειλε να το γνωρίζει η κυβέρνηση, που σήκωσε από πολύ νωρίς τη σημαία του διαζυγίου με τα μνημόνια και το ΔΝΤ και τώρα πληρώνει τα επίχειρα της βιασύνης και της επιπολαιότητάς της.

Για πολλοστή φορά οι ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων κατήγγειλαν την κυβέρνηση για «προσπάθεια απαξίωσης και υποβάθμισης της Δικαιοσύνης» επειδή με πρόσχημα τις δημοσιονομικές συνέπειες καθυστερεί να τους αποδώσει τα αναδρομικά που και οι ίδιοι, μέσω του Μισθοδικείου, αποφάσισαν για τον εαυτό τους. Υπενθυμίζουμε ότι με άλλες δικαστικές αποφάσεις θεωρήθηκαν νόμιμες οι περικοπές μισθών και συντάξεων για τους πολίτες β’ κατηγορίας...

Είναι σίγουρα μεγάλη ανακούφιση που έσπασε επιτέλους το απόστημα των νεοναζί. Που επιτέλους κυβέρνηση, Αστυνομία και Δικαιοσύνη έκαναν αυτό που έπρεπε να έχουν κάνει ήδη από καιρό. Οσες ενστάσεις κι αν υπάρχουν για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι έστω και καθυστερημένα οι θεσμοί αυτοπροστασίας της Δημοκρατίας λειτούργησαν.