Στην πολιτική αργκό χρησιμοποιείται ο όρος «κάνω τζόγο με...» όταν κάποιος θέλει να αναφερθεί στα επικοινωνιακά τερτίπια που ακολουθεί σε κάποιο σημαντικό θέμα της επικαιρότητας, προκειμένου να εξυπηρετήσει άλλους, πολύ συχνά αλλότριους στόχους.

Τα πετρέλαια της Κύπρου έγιναν πρόσφατα τεράστιο θέμα με τις ωμές απειλές της Άγκυρας, που, για μια ακόμη φορά συμπεριφερόμενη ως διεθνής τραμπούκος, σχεδόν διατύπωσε ένα νέο casus beli ενάντια στην Κυπριακή Δημοκρατία εάν αποτολμήσει να εκμεταλλευθεί τα κοιτάσματα που της ανήκουν!

Περνάνε τα χρόνια, η τουρκική πολιτική σε όλο το φάσμα των μετώπων όπου ασκείται δράση και έχουν τεθεί στόχοι δεν αλλάζει ποτέ, ενώ οι τακτικές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής πάλλονται σαν ξεχαρβαλωμένο ελατήριο, άλλοτε μαξιμαλίζοντας και άλλοτε αυτολογοκρίνοντας ακόμη και τα στοιχειώδη κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Ο Συνασπισμός μόλις πριν από δυόμισι χρόνια, με το προγραμματικό του συνέδριο εξέπεμψε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα προς την κοινωνία, με την προσπάθεια για ένα ουσιαστικό άνοιγμα στις ιδέες και τον κόσμο της πολιτικής οικολογίας. Μια ομάδα ανθρώπων, που έχουμε εργασθεί επί πολλά χρόνια στο δημόσιο χώρο της οικολογίας, ενταχθήκαμε από τότε και υποστηρίξαμε, με τη συμμετοχή μας στις κομματικές διαδικασίες του ΣΥΝ αυτό το τολμηρό εγχείρημα, όλο το προηγούμενο διάστημα.

Δεν μου είναι καθόλου ευχάριστο το κείμενο που δημοσιεύω σε αυτόν τον Δαίμονα. Επειδή όμως είναι πασιφανές ότι ολόκληρη η εγχώρια πολιτική κοινωνία καταβυθίζεται στο σκότος του επικοινωνιακού ολοκληρωτισμού – του ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων μη εξαιρουμένων-, αισθάνομαι την υποχρέωση να καταθέσω τη γνώμη μου.

Οι διεργασίες στα κόμματα για τις επερχόμενες εκλογές στην Τ.Α. έχουν ήδη ξεκινήσει. Στον ΣΥΝ, ένα κόμμα που έχει -και συνεχίζει να παράγει- σημαντική πολιτική αυτοδιοίκησης με τους 400 αιρετούς νομάρχες, δημάρχους και συμβούλους στους ΟΤΑ όλης της χώρας, κυριαρχεί η φοβική στάση.

«Περιβαντο-λόγος» (και όχι περιβαλλοντο-λόγος) είναι ένας καθολικής χρήσης σολοικισμός που, εξαιτίας της γενικευμένης αγραμματοσύνης του περιβαλλοντικού ακροατηρίου, δεν λείπει από το λεξιλόγιο σχεδόν κανενός δημόσιου προσώπου που θέλει να πει στον κόσμο ότι «κάνει περιβάλλον».

Έχει επικρατήσει μια φοβική τάση των επικριτών της βιοτεχνολογίας που απορρίπτουν εκ προοιμίου τις γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες, αγνοώντας ωστόσο τις σπουδαίες δυνατότητες εξοικονόμησης πόρων και αύξησης της παραγωγικότητας -κεντρικές στοχεύσεις του οικολογικού κινήματος- που μπορεί να προσφέρει η βιοτεχνολογία.

Εάν κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, κάθε λαός έχει επίσης τους αξιωματικούς που του αξίζουν...

Ο ελληνικός στρατός μπορεί να είναι βαθιά υπερήφανος για τα φονικά, περισσότερο ή λιγότερο ηθελημένα που διαπράττονται στα στρατόπεδα ανά την επικράτεια, ακόμη και λίγα χιλιόμετρα από την Αθήνα.

Κάθε φορά που επίκειται κάποιο σημαντικό κομματικό γεγονός τα αίματα των στελεχών του ΣΥΝ ανάβουν ωσάν επιτέλους να επίκειται η κατάληψη της εξουσίας από την Αριστερά και καβγαδίζουν για το πώς θα οργανώσουν τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στο λεγόμενο σοσιαλισμό με δημοκρατία.

Τριάντα χρόνια δημοκρατίας και μεταπολίτευσης γιορτάσαμε στις 24 Ιουλίου.
Επανειλημμένως, με διάφορες αφορμές της επικαιρότητας, πολλοί και διάφοροι αναλυτές της πολιτικής πεντάρας κήρυξαν τα τελευταία χρόνια το τέλος του «κύκλου» της μεταπολίτευσης.
Η μεταπολίτευση όμως δεν λέει να τελειώσει, αφού ο ερχομός των σμηνών των 45άρηδων έως 55άρηδων στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν σηματοδοτεί παρά μόνο την ηλικιακή ανανέωση του πολιτικού προσωπικού στα κόμματα εξουσίας.

Σε ένα άρθρο του στη Νέα Οικολογία το 1991, ο Γιώργος Ριτζούλης έκανε μια ευφυή ανάλυση για τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική κοινωνία στην Ελλάδα. Είχε υποστηρίξει τότε, ότι οι ιδεολογικές γραμμές των κομματικών χώρων δεν έχουν καμία ισχύ ως προς την τοποθέτηση πάνω στον άξονα των λεγόμενων εθνικών θεμάτων. Και είχε εντοπίσει ότι υπάρχει μια κεντρική διαχωριστική γραμμή που διατρέχει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από τη δεξιά μέχρι την ακροαριστερά και μοιράζει το πολιτικό τοπίο σε υπερπατριώτες από τη μια και σε ήπιες και ψύχραιμες δυνάμεις από την άλλη. Δώδεκα χρόνια μετά, η ανάλυση αυτή εξακολουθεί να ισχύει, όπως διαπιστώνουμε από πολλά περιστατικά, όπως π.χ. η περίπτωση Τσενάι. Κοντά σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή όμως έχει αναδυθεί και μία ακόμη, εκείνη που χωρίζει τους αριστερούς από τους υπεραριστερούς.